Рақамҳо
12:1 Ва Марям ва Ҳорун ба сабаби зани ҳабашӣ бар зидди Мусо сухан ронданд
ки вай ба занй гирифта буд, зеро вай ба зани хабашй никох карда буд.
12:2 Ва онҳо гуфтанд: «Оё Худованд танҳо ба воситаи Мусо сухан гуфтааст? надоштааст
аз тарафи мо низ гуфта мешавад? Ва Худованд инро шунид.
12:3 (Инак, Мӯсо одамизод хеле ҳалим буд, аз ҳамаи одамоне, ки бар онҳо буданд
рӯи замин.)
12:4 Ва Худованд ногаҳон ба Мусо ва Ҳорун ва ба Марям сухан гуфт,
Шумо се нафар ба хаймаи ҷомеъ берун оед. Ва онхо
се баромад.
12:5 Ва Худованд бар сутуни абр фуруд омада, дар назди дар истод
ва Ҳорун ва Марямро даъват карданд, ва ҳарду омаданд
ба пеш.
12:6 Ва ӯ гуфт: «Акнун суханони маро бишнавед: «Агар дар миёни шумо пайғамбаре бошад, ман ҳастам».
Худованд худро дар рӯъё ба ӯ нишон хоҳад дод, ва бо ӯ сухан хоҳад гуфт
ӯ дар хоб.
12:7 Бандаи Ман Мусо ин тавр нест, ки дар тамоми хонаи Ман амин аст.
12:8 Ман бо ӯ даҳон ба даҳон сухан хоҳам гуфт, ҳатто аз афташ, на дар торикӣ
суханронӣ; ва масали Худовандро бубинад, пас, пас
Оё наметарсидед, ки бар зидди бандаи Ман Мусо сухан гӯед?
12:9 Ва хашми Худованд бар онҳо аланга зад; ва ӯ рафт.
12:10 Ва абр аз хаймаи муқаддас рафт; ва инак, Мириам
махав шуда, мисли барф сафед шуд; ва Ҳорун ба Мириам нигарист, ва
инак, вай махав буд.
12:11 Ва Ҳорун ба Мусо гуфт: «Вой, оғоям, аз ту илтимос мекунам, ки
гуноҳе бар мо, ки дар он беақлӣ кардаем ва дар он гуноҳ кардаем.
12:12 Бигзор вай мисли мурдае набошад, ки ҷисмаш ними вай аст, вақте ки ӯ
аз батни модар мебарояд.
12:13 Ва Мусо ба Худованд нидо карда, гуфт: «Ҳоло ӯро шифо деҳ, эй Худо, илтимос мекунам
ту.
12:14 Ва Худованд ба Мусо гуфт: «Агар падараш ба рӯи вай туф мекард,
Оё вай ҳафт рӯз шарм накунад? бигзор вай аз лагерь дур карда шавад
ҳафт рӯз, ва баъд аз он вай боз қабул карда шавад.
12:15 Ва Марьям ҳафт рӯз аз ӯрдугоҳ маҳрум шуд, ва мардум
то он даме, ки Мириам боз оварда нашавад, сафар накард.
12:16 Ва баъд аз он, мардум аз Ҳазерӯт кӯч карда, дар ӯрдугоҳ ӯрду заданд
биёбони Паран.