Мико
5:1 Акнун, эй духтари лашкарҳо, худро ба лашкар ҷамъ кунед; вайро муҳосира кардааст.
бар зидди мо: довари Исроилро бо асо хоҳанд зад
рухсора.
5:2 Аммо ту, эй Байт-Лаҳми Эфрата, агарчи дар миёни ҳазорон нафар хурдӣ бошӣ.
аз Яҳудо бошад ҳам, вай аз ту назди ман хоҳад омад, ки бояд бошад».
ҳоким дар Исроил; ки рафту омадашон аз кадим буд, аз
абадӣ.
5:3 Бинобар ин, Ӯ онҳоро таслим хоҳад кард, то даме ки зани зоидан
ба вуҷуд овардааст, пас боқимондаи бародаронаш ба он бармегарданд
банӣ-Исроил.
5:4 Ва ӯ истода, дар қуввати Худованд, дар бузургӣ мехӯрад
ба исми Худованд Худои худ; ва онҳо ҷовидона хоҳанд монд, зеро ки Ӯ ҳоло хоҳад буд
то ақсои замин бузург бошед.
5:5 Ва ин одам осоиштагӣ хоҳад буд, вақте ки Ашшур ба мо хоҳад омад
замин: ва ҳангоме ки ӯ дар қасрҳои мо қадам занад, мо низ эҳьё хоҳем кард
бар зидди ӯ ҳафт чӯпон ва ҳашт сардор.
5:6 Ва онҳо замини Ашшурро бо шамшер вароб хоҳанд кард
Нимрӯд дар даромадгоҳҳои он, ки моро аз он наҷот медиҳад
Ашшур, ҳангоме ки ба замини мо меояд, ва ҳангоме ки дар дохили мо қадам мезанад
сархадхо.
5:7 Ва бақияи Яъқуб дар миёни мардуми бисьёр мисли шабнам хоҳад буд
аз ҷониби Худованд, мисли боронҳои бар алаф, ки барои одам намемонад,
ва мунтазири фарзандони одам нест.
5:8 Ва бақияи Яъқуб дар миёни халқҳо дар миёни халқҳо хоҳад буд
бисьёр одамон чун шер дар байни хайвонхои чангал, хамчун шери чавон
дар миёни рамаҳои гӯсфандон, ки агар аз он гузарад, ҳарду поймол мешавад,
ва пора-пора мекунад, ва ҳеҷ кас наҷот дода наметавонад.
5:9 Дасти ту бар рақибони ту боло хоҳад шуд, ва ҳамаи шумо
душманон бурида мешаванд.
5:10 Ва дар он рӯз воқеъ хоҳад шуд, мегӯяд Худованд, ки Ман бурида
аспонатро аз миёни ту дур кун, ва ман туро нобуд хоҳам кард
аробаҳо:
5:11 Ва ман шаҳрҳои замини туро несту нобуд хоҳам кард, ва тамоми қувваҳои туро фурӯ хоҳам бурд
дорад:
5:12 Ва ман ҷодугарро аз дасти ту хоҳам бурд; ва ту нахоҳӣ дошт
бештар фолбинҳо:
5:13 Ман бутҳои кандашудаи Туро низ бурида хоҳам дод, ва пайкарҳои устувори Туро аз
дар миёни ту; ва ту дигар ба кори худ саҷда нахоҳӣ кард
дастхо.
5:14 Ва ман боғҳои туро аз миёни ту хоҳам канда, ман ҳам
шаҳрҳои худро хароб кунед.
5:15 Ва ман бо хашм ва ғазаб аз халқҳо интиқом хоҳам гирифт, ба монанди
нашунидаанд.