Мико
1:1 Каломи Худованд, ки дар айёми ба Микои мӯрастӣ нозил шуд
Йӯтом, Оҳоз ва Ҳизқиё, подшоҳони Яҳудо, ки дар бораи онҳо дид
Самария ва Ерусалим.
1:2 Гӯш кунед, эй тамоми мардум! Гӯш кун, эй замин ва ҳар чӣ дар он аст; ва бигзор
Худованд Худо бар ту шоҳид бошад, эй Худованд аз маъбади муқаддаси Ӯ.
1:3 Зеро, инак, Худованд аз ҷои худ берун меояд, ва фурӯд хоҳад омад,
ва бар баландиҳои замин қадам занед.
1:4 Ва кӯҳҳо зери ӯ гудохта шавад, ва водиҳо
пора, мисли муми пеш аз оташ ва мисли обе, ки ба поён мерезад
ҷои нишеб.
1:5 Зеро ки гуноҳи Яъқуб ҳамаи ин аст, ва барои гуноҳҳои
хонаи Исроил. Гуноҳи Яъқуб чист? Магар он Самария нест?
ва баландиҳои Яҳудо кадомҳоянд? магар онҳо Ерусалим нестанд?
1:6 Бинобар ин, Ман Самарияро ҳамчун теппаи саҳро ва ниҳолҳо хоҳам кард
аз токзор; ва сангҳои онро ба водӣ мерезам,
ва ман асосҳои онро кашф хоҳам кард.
1:7 Ва ҳамаи ҳайкалҳои кандашудаи он пора-пора карда шаванд, ва ҳама
муздашон ва тамоми бутҳои он дар оташ сӯзонда хоҳанд шуд
Оё ман хароб хоҳам буд, зеро ки вай онро аз музди фоҳиша ҷамъоварӣ кардааст, ва
онҳо ба музди фоҳиша бармегарданд.
1:8 Бинобар ин ман гиря ва нола хоҳам кард, ман луч ва бараҳна хоҳам рафт: хоҳам кард
Мисли аждаҳо нола кунед, ва мисли бумҳо мотам кунед.
1:9 Зеро ки захми вай табобатнашаванда аст; зеро ки он ба Яҳудо расидааст; ба вай омадааст
дарвозаи қавми Ман, ҳатто ба Ерусалим.
1:10 Шумо инро дар Ҷат эълон накунед, ҳеҷ гоҳ гиря накунед: дар хонаи Афра
худро дар хок печонед.
1:11 Бигзаред, эй сокини Сафир, ки шарми худ бараҳна бошед.
сокини Заанон дар мотами Байт-Сил набаромад; вай
мавқеи худро аз шумо қабул хоҳад кард.
1:12 Зеро ки сокини Марот интизори некӣ буд, аммо бадӣ омад
аз ҷониби Худованд то дарвозаи Ерусалим фуруд омад.
1:13 Эй сокини Локиш, аробаро ба ҳайвони тездор бибанд;
ибтидои гуноҳ ба духтари Сион аст: зеро ки
ҷиноятҳои Исроил дар ту ёфт шуданд.
1:14 Бинобар ин ба Моршетҳот тӯҳфаҳо хоҳӣ дод: хонаҳои
Ахзиб барои подшоҳони Исроил дурӯғ хоҳад буд.
1:15 Бо вуҷуди ин ман вориси туро хоҳам овард, эй сокини Мореша;
назди Адулом ҷалоли Исроил биёед.
1:16 Туро бемӯй кун, ва туро барои фарзандони нозуки худ интихоб кун; худро калон кунед
бемӯй мисли уқоб; зеро ки онҳо аз Ту ба асирӣ рафтаанд.