Луқо 1:1 Зеро ки бисьёр касон даст ба даст гирифта, то ба тартиб баёнияе аз он чизҳое, ки дар миёни мо бештар имон овардаанд, 1:2 Ҳамон тавре ки онҳо ба мо супурданд, ки аз ибтидо буд шоҳидон ва ходимони калом; 1:3 Ин ба ман низ хуб менамуд, зеро ки ҳама чизро дарк мекардам Он чиро, ки аз аввал то ба тартиб ба ту нависам, хеле аъло Теофил, 1:4 То ки шумо дар бораи он чизҳое, ки дар он доред, бидонед дастур дода шуд. 1:5 Дар айёми Ҳиродус, подшоҳи Яҳудо, коҳине буд Закарьё ном дошт, ки аз насли Абиё буд; ва занаш аз насли Абиё буд духтарони Ҳорун, ва номи вай Элисобаъ буд. 1:6 Ва ҳардуи онҳо дар ҳузури Худо одил буданд, мувофиқи тамоми аҳком рафтор мекарданд ва фароизи Худованд беайб аст. 1:7 Ва онҳо фарзанд надоштанд, зеро ки Элисобаъ нозой буд, ва ҳардуи онҳо акнун дар солхо нагз ба кор даромаданд. 1:8 Ва чунин воқеъ шуд, ки дар ҳоле ки ӯ пештар вазифаи коҳинро иҷро мекард Худо ба тартиби худ, 1:9 Мувофиқи одати идораи коҳин, насиби ӯ сӯхтан буд бухур вақте ки ба маъбади Худованд даромад. 1:10 Ва дар он вақт тамоми мардум дар берун дуо мегуфтанд аз бухур. 1:11 Ва фариштаи Худованд ба ӯ зоҳир шуд, ки дар тарафи рост истода буд тарафи қурбонгоҳи бухур. 1:12 Ва ҳангоме ки Закариё ӯро дид, дар изтироб афтод, ва тарс бар вай афтод. 1:13 Аммо фаришта ба ӯ гуфт: «Натарс, Закариё, зеро ки дуои ту шунидан; ва занат Элисобаъ ба ту писаре хоҳад зоид, ва ту даъват хоҳӣ кард номи ӯ Ҷон. 1:14 Ва ту шодӣ ва шодӣ хоҳӣ дошт; ва бисьёр касон аз Ӯ шод хоҳанд шуд таваллуд. 1:15 Зеро ки ӯ дар назари Худованд бузург хоҳад буд, ва на бинӯшад шароб ва нӯшокии сахт; ва ӯ ҳатто аз Рӯҳулқудс пур хоҳад шуд аз батни модараш. 1:16 Ва бисёре аз банӣ-Исроил ба Худованд Худои худ рӯй хоҳанд овард. 1:17 Ва ӯ дар рӯҳ ва қудрати Илёс пешопеши ӯ хоҳад рафт, то ки онро баргардонад дили падаронро ба фарзандон, ва нофармононро ба хирад аз одил; то ки қавмеро барои Худованд тайёр кунанд. 1:18 Ва Закарё ба фаришта гуфт: «Аз куҷо ман инро донам? зеро ки ман як пирамард ва зани ман дар солҳои тӯлонӣ ғазаб кардааст. 1:19 Ва фаришта дар ҷавоби ӯ гуфт: «Ман Ҷабраил ҳастам, ки дар ҳузури Худо; ва фиристода шудаам, то бо ту сухан гӯям ва инро ба ту нишон диҳам хушхабар. 1:20 Ва инак, ту гунг хоҳӣ шуд, ва то рӯз сухан гуфта натавонед ки ин корҳо ба амал ояд, зеро ки ба Ман имон наовардӣ суханоне, ки дар мавсими худ иҷро мешаванд. 1:21 Ва мардум мунтазири Закариё буданд, ва тааҷҷуб карданд, ки ӯ ин тавр монд дароз дар маъбад. 1:22 Ва ҳангоме ки берун омад, ба онҳо сухан гуфта натавонист, ва онҳо фаҳмиданд ки вай дар маъбад рӯъё дидааст, зеро ки ба онҳо ишора мекард ва бегуфтугу монд. 1:23 Ва чунин воқеъ шуд, ки айёми хизмати ӯ фаро расид ба охир расид, ба хонаи худаш рафт. 1:24 Ва баъд аз он рӯзҳо занаш Элисобаъ ҳомила шуда, панҷ нафар пинҳон шуд моҳҳо гуфта, 1:25 Ҳамин тавр Худованд бо ман рафтор кард, дар айёме, ки дар он ба ман нигариста буд маломати маро дар миёни мардум дур кун. 1:26 Ва дар моҳи шашум фаришта Ҷабраил аз ҷониби Худо ба шаҳре фиристода шуд Ҷалил, ки Носира ном дорад, 1:27 Ба бокирае, ки бо марде, ки Юсуф ном дошт, аз хонаи Довуд; ва номи бокира Марьям буд. 1:28 Ва фаришта назди вай даромада, гуфт: «Салом, эй олиҷаноб». марҳамат, Худованд бо туст; ту дар миёни занон хушбахт ҳастӣ. 1:29 Ва ҳангоме ки вайро дид, аз сухани ӯ ғамгин шуд ва даруни худ андохт фикр кунед, ки ин салом чӣ гуна бояд бошад. 1:30 Ва фаришта ба вай гуфт: «Эй Марям, натарс, зеро ки ту марҳамат ёфтаӣ. бо Худо. 1:31 Ва инак, ту дар батни худ ҳомила шуда, писаре зоид ва номи ӯро ИСО хоҳад хонд. 1:32 Ӯ бузург хоҳад шуд, ва Писари Ҳаққи Таоло хонда хоҳад шуд; ва Худованд Худо тахти падараш Довудро ба ӯ хоҳад дод: 1:33 Ва ӯ бар хонадони Яъқуб то абад подшоҳӣ хоҳад кард; ва подшоҳии ӯ интиҳо нахоҳад буд. 1:34 Он гоҳ Марям ба фаришта гуфт: «Ин чӣ гуна хоҳад буд, дар сурате ки ман намедонам мард? 1:35 Ва фаришта дар ҷавоби вай гуфт: «Рӯҳулқудс бар он хоҳад омад». ва қудрати Ҳаққи Таоло туро соя хоҳад кард, бинобар ин низ он чизи муқаддасе ки аз ту таваллуд меёбад, Писари Ӯ номида хоҳад шуд Худоё. 1:36 Ва инак, ҷияни ту Элисобаъ, вай низ дар вай писаре ҳомила шуд. пирӣ: ва ин моҳи шашум аст, ки бо вай, ки нозой номида шуд. 1:37 Зеро ки дар назди Худо ҳеҷ чиз ғайриимкон нахоҳад буд. 1:38 Ва Марьям гуфт: «Инак канизи Худованд аст; аз рӯи ман бошад ба каломи ту. Ва фаришта аз вай дур шуд. 1:39 Ва Марьям дар он айём бархоста, бо шитоб ба кӯҳистон рафт. ба шаҳри Яҳудо; 1:40 Ва ба хонаи Закарьё даромада, ба Элисобаъ салом гуфт. 1:41 Ва чунин воқеъ шуд, ки вақте ки Элисобаъ саломи Марямро шунид, тифл дар шиками худ ҷаст; ва Элисобаъ аз муқаддас пур шуд Рӯҳ: 1:42 Ва вай бо овози баланд сухан ронда, гуфт: «Хушо ту дар миёни! занон ва муборак аст меваи батни ту. 1:43 Ва аз куҷо ин барои ман аст, ки модари Худованди ман назди ман биёяд? 1:44 Зеро ки инак, ҳангоме ки садои саломи ту ба гӯшам расид, тифл дар шиками ман аз шодй часпид. 1:45 Ва хушбахт аст он зан, ки имон овард, зеро ки ба амал хоҳад омад он чиро, ки аз ҷониби Худованд ба вай гуфта шудааст. 1:46 Ва Марям гуфт: «Ҷони ман Худовандро ҳамду сано мегӯяд, 1:47 Ва рӯҳи ман аз Худои Наҷотдиҳандаи ман шод шуд. 1:48 Зеро ки ӯ ба пастии канизи худ назар кардааст, зеро ки инак, аз минбаъд тамоми наслҳо маро хушбахт хоҳанд хонд. 1:49 Зеро ки тавоно ба ман корҳои бузург кардааст; ва Ӯ муқаддас аст ном. 1:50 Ва марҳамати Ӯ бар онҳое ки аз Ӯ метарсанд, насл ба насл аст. 1:51 Ӯ бо бозуи худ қувват нишон дод; Ӯ мағруронро дар замин пароканда кардааст тасаввуроти дилашон. 1:52 Ӯ тавоноёнро аз ҷойҳояшон фуруд овард, ва фурӯтанонро сарафроз кард дараҷа. 1:53 Гуруснагонро аз неъматҳо сер кард; ва сарватдоронро фиристодааст холй. 1:54 Ӯ бандаи Худ Исроилро ба ёдгории марҳамати Худ нигоҳ дошт; 1:55 Чунон ки ба падарони мо гуфта буд, ба Иброҳим ва ба насли ӯ то абад. 1:56 Ва Марям тақрибан се моҳ бо вай монд ва ба худаш баргашт хона. 1:57 Ва вақти пурраи Элисобаъ фаро расид, ки вай бояд раҳо шавад; ва вай писар таваллуд кард. 1:58 Ва ҳамсояҳо ва ҷияни вай шуниданд, ки чӣ тавр Худованд бузург нишон дод раҳмат бар вай; ва онҳо бо вай шодӣ мекарданд. 1:59 Ва чунин воқеъ шуд, ки дар рӯзи ҳаштум онҳо барои хатна омаданд кӯдак; ва ӯро ба номи падараш Закарьё номиданд. 1:60 Ва модараш дар ҷавоб гуфт: «Не; балки вай Яҳьё номида хоҳад шуд. 1:61 Ва онҳо ба вай гуфтанд: «Ҳеҷ кас аз хешовандони ту нест, ки аз ҷониби худ даъват шудааст». ин ном. 1:62 Ва ба падараш имову ишора карданд, ки чӣ гуна ӯро даъват кунад. 1:63 Ва ӯ мизи навиштаҷотро талаб карда, навишта, гуфт: «Номи Ӯ Яҳё аст». Ва ҳама дар ҳайрат монданд. 1:64 Ва даҳони ӯ дарҳол кушода шуд, ва забонаш озод шуд, ва ӯ сухан ронда, Худоро ҳамду сано хонд. 1:65 Ва тамоми сокинони гирду атрофи онҳо ваҳшат фаро гирифт, ва ҳамаи ин суханон дар тамоми теппаҳои Яҳудо садо баланд карданд. 1:66 Ва ҳамаи онҳое ки шуниданд, онҳоро дар дилҳои худ ҷо карда, мегуфтанд: "Чӣ?" ин гуна фарзанд мешавад! Ва дасти Худованд бо ӯ буд. 1:67 Ва падараш Закариё аз Рӯҳулқудс пур шуд ва нубувват кард: гуфт, 1:68 Муборак аст Худованд Худои Исроил! зеро ки вай зиёрат карда, фидияи худро додааст одамон, 1:69 Ва шохи наҷотро барои мо дар хонаи Ӯ бардошт ғулом Довуд; 1:70 Чунон ки Ӯ бо забони анбиёи муқаддаси худ гуфт, ки аз замони дунё сар шуд: 1:71 То ки мо аз душманони худ наҷот ёбем, ва аз дасти ҳамаи он аз мо нафрат кунед; 1:72 Барои иҷро кардани марҳамате, ки ба падарони мо ваъда шудааст, ва ба ёд овардани муқаддаси Ӯ паймон; 1:73 Он савганде, ки ба падари мо Иброҳим ёд карда буд, 1:74 То ба мо ато кунад, ки мо аз дасти Ӯ раҳо шавем душманони мо метавонанд ба Ӯ бе тарсу ҳарос хизмат кунанд, 1:75 Дар қудсият ва адолат дар пеши Ӯ, тамоми айёми ҳаёти мо. 1:76 Ва ту, эй кӯдак, пайғамбари Ҳаққи Таоло хонда хоҳӣ шуд; зеро ки ту пеши рӯи Худованд биравад, то роҳҳои Худро омода созад; 1:77 То ба халқи худ дар бораи наҷот ба воситаи омурзиши онҳо дониш диҳад гуноҳҳо, 1:78 Ба воситаи марҳамати меҳрубонии Худои мо; ки бо хамин рузхо аз боло моро зиёрат кард, 1:79 То ба касоне, ки дар торикӣ ва дар сояи марг нишастаанд, равшанӣ диҳад. ки пои моро ба рохи сулх хидоят кунад. 1:80 Ва кӯдак калон шуд, ва рӯҳаш қавӣ шуд ва дар биёбонҳо буд то рӯзи зоҳир шуданаш ба Исроил.