Луқо
1:1 Зеро ки бисьёр касон даст ба даст гирифта, то ба тартиб баёнияе
аз он чизҳое, ки дар миёни мо бештар имон овардаанд,
1:2 Ҳамон тавре ки онҳо ба мо супурданд, ки аз ибтидо буд
шоҳидон ва ходимони калом;
1:3 Ин ба ман низ хуб менамуд, зеро ки ҳама чизро дарк мекардам
Он чиро, ки аз аввал то ба тартиб ба ту нависам, хеле аъло
Теофил,
1:4 То ки шумо дар бораи он чизҳое, ки дар он доред, бидонед
дастур дода шуд.
1:5 Дар айёми Ҳиродус, подшоҳи Яҳудо, коҳине буд
Закарьё ном дошт, ки аз насли Абиё буд; ва занаш аз насли Абиё буд
духтарони Ҳорун, ва номи вай Элисобаъ буд.
1:6 Ва ҳардуи онҳо дар ҳузури Худо одил буданд, мувофиқи тамоми аҳком рафтор мекарданд
ва фароизи Худованд беайб аст.
1:7 Ва онҳо фарзанд надоштанд, зеро ки Элисобаъ нозой буд, ва ҳардуи онҳо
акнун дар солхо нагз ба кор даромаданд.
1:8 Ва чунин воқеъ шуд, ки дар ҳоле ки ӯ пештар вазифаи коҳинро иҷро мекард
Худо ба тартиби худ,
1:9 Мувофиқи одати идораи коҳин, насиби ӯ сӯхтан буд
бухур вақте ки ба маъбади Худованд даромад.
1:10 Ва дар он вақт тамоми мардум дар берун дуо мегуфтанд
аз бухур.
1:11 Ва фариштаи Худованд ба ӯ зоҳир шуд, ки дар тарафи рост истода буд
тарафи қурбонгоҳи бухур.
1:12 Ва ҳангоме ки Закариё ӯро дид, дар изтироб афтод, ва тарс бар вай афтод.
1:13 Аммо фаришта ба ӯ гуфт: «Натарс, Закариё, зеро ки дуои ту
шунидан; ва занат Элисобаъ ба ту писаре хоҳад зоид, ва ту даъват хоҳӣ кард
номи ӯ Ҷон.
1:14 Ва ту шодӣ ва шодӣ хоҳӣ дошт; ва бисьёр касон аз Ӯ шод хоҳанд шуд
таваллуд.
1:15 Зеро ки ӯ дар назари Худованд бузург хоҳад буд, ва на бинӯшад
шароб ва нӯшокии сахт; ва ӯ ҳатто аз Рӯҳулқудс пур хоҳад шуд
аз батни модараш.
1:16 Ва бисёре аз банӣ-Исроил ба Худованд Худои худ рӯй хоҳанд овард.
1:17 Ва ӯ дар рӯҳ ва қудрати Илёс пешопеши ӯ хоҳад рафт, то ки онро баргардонад
дили падаронро ба фарзандон, ва нофармононро ба хирад
аз одил; то ки қавмеро барои Худованд тайёр кунанд.
1:18 Ва Закарё ба фаришта гуфт: «Аз куҷо ман инро донам? зеро ки ман
як пирамард ва зани ман дар солҳои тӯлонӣ ғазаб кардааст.
1:19 Ва фаришта дар ҷавоби ӯ гуфт: «Ман Ҷабраил ҳастам, ки дар
ҳузури Худо; ва фиристода шудаам, то бо ту сухан гӯям ва инро ба ту нишон диҳам
хушхабар.
1:20 Ва инак, ту гунг хоҳӣ шуд, ва то рӯз сухан гуфта натавонед
ки ин корҳо ба амал ояд, зеро ки ба Ман имон наовардӣ
суханоне, ки дар мавсими худ иҷро мешаванд.
1:21 Ва мардум мунтазири Закариё буданд, ва тааҷҷуб карданд, ки ӯ ин тавр монд
дароз дар маъбад.
1:22 Ва ҳангоме ки берун омад, ба онҳо сухан гуфта натавонист, ва онҳо фаҳмиданд
ки вай дар маъбад рӯъё дидааст, зеро ки ба онҳо ишора мекард ва
бегуфтугу монд.
1:23 Ва чунин воқеъ шуд, ки айёми хизмати ӯ фаро расид
ба охир расид, ба хонаи худаш рафт.
1:24 Ва баъд аз он рӯзҳо занаш Элисобаъ ҳомила шуда, панҷ нафар пинҳон шуд
моҳҳо гуфта,
1:25 Ҳамин тавр Худованд бо ман рафтор кард, дар айёме, ки дар он ба ман нигариста буд
маломати маро дар миёни мардум дур кун.
1:26 Ва дар моҳи шашум фаришта Ҷабраил аз ҷониби Худо ба шаҳре фиристода шуд
Ҷалил, ки Носира ном дорад,
1:27 Ба бокирае, ки бо марде, ки Юсуф ном дошт, аз хонаи
Довуд; ва номи бокира Марьям буд.
1:28 Ва фаришта назди вай даромада, гуфт: «Салом, эй олиҷаноб».
марҳамат, Худованд бо туст; ту дар миёни занон хушбахт ҳастӣ.
1:29 Ва ҳангоме ки вайро дид, аз сухани ӯ ғамгин шуд ва даруни худ андохт
фикр кунед, ки ин салом чӣ гуна бояд бошад.
1:30 Ва фаришта ба вай гуфт: «Эй Марям, натарс, зеро ки ту марҳамат ёфтаӣ.
бо Худо.
1:31 Ва инак, ту дар батни худ ҳомила шуда, писаре зоид ва
номи ӯро ИСО хоҳад хонд.
1:32 Ӯ бузург хоҳад шуд, ва Писари Ҳаққи Таоло хонда хоҳад шуд; ва
Худованд Худо тахти падараш Довудро ба ӯ хоҳад дод:
1:33 Ва ӯ бар хонадони Яъқуб то абад подшоҳӣ хоҳад кард; ва подшоҳии ӯ
интиҳо нахоҳад буд.
1:34 Он гоҳ Марям ба фаришта гуфт: «Ин чӣ гуна хоҳад буд, дар сурате ки ман намедонам
мард?
1:35 Ва фаришта дар ҷавоби вай гуфт: «Рӯҳулқудс бар он хоҳад омад».
ва қудрати Ҳаққи Таоло туро соя хоҳад кард, бинобар ин низ
он чизи муқаддасе ки аз ту таваллуд меёбад, Писари Ӯ номида хоҳад шуд
Худоё.
1:36 Ва инак, ҷияни ту Элисобаъ, вай низ дар вай писаре ҳомила шуд.
пирӣ: ва ин моҳи шашум аст, ки бо вай, ки нозой номида шуд.
1:37 Зеро ки дар назди Худо ҳеҷ чиз ғайриимкон нахоҳад буд.
1:38 Ва Марьям гуфт: «Инак канизи Худованд аст; аз рӯи ман бошад
ба каломи ту. Ва фаришта аз вай дур шуд.
1:39 Ва Марьям дар он айём бархоста, бо шитоб ба кӯҳистон рафт.
ба шаҳри Яҳудо;
1:40 Ва ба хонаи Закарьё даромада, ба Элисобаъ салом гуфт.
1:41 Ва чунин воқеъ шуд, ки вақте ки Элисобаъ саломи Марямро шунид,
тифл дар шиками худ ҷаст; ва Элисобаъ аз муқаддас пур шуд
Рӯҳ:
1:42 Ва вай бо овози баланд сухан ронда, гуфт: «Хушо ту дар миёни!
занон ва муборак аст меваи батни ту.
1:43 Ва аз куҷо ин барои ман аст, ки модари Худованди ман назди ман биёяд?
1:44 Зеро ки инак, ҳангоме ки садои саломи ту ба гӯшам расид,
тифл дар шиками ман аз шодй часпид.
1:45 Ва хушбахт аст он зан, ки имон овард, зеро ки ба амал хоҳад омад
он чиро, ки аз ҷониби Худованд ба вай гуфта шудааст.
1:46 Ва Марям гуфт: «Ҷони ман Худовандро ҳамду сано мегӯяд,
1:47 Ва рӯҳи ман аз Худои Наҷотдиҳандаи ман шод шуд.
1:48 Зеро ки ӯ ба пастии канизи худ назар кардааст, зеро ки инак, аз
минбаъд тамоми наслҳо маро хушбахт хоҳанд хонд.
1:49 Зеро ки тавоно ба ман корҳои бузург кардааст; ва Ӯ муқаддас аст
ном.
1:50 Ва марҳамати Ӯ бар онҳое ки аз Ӯ метарсанд, насл ба насл аст.
1:51 Ӯ бо бозуи худ қувват нишон дод; Ӯ мағруронро дар замин пароканда кардааст
тасаввуроти дилашон.
1:52 Ӯ тавоноёнро аз ҷойҳояшон фуруд овард, ва фурӯтанонро сарафроз кард
дараҷа.
1:53 Гуруснагонро аз неъматҳо сер кард; ва сарватдоронро фиристодааст
холй.
1:54 Ӯ бандаи Худ Исроилро ба ёдгории марҳамати Худ нигоҳ дошт;
1:55 Чунон ки ба падарони мо гуфта буд, ба Иброҳим ва ба насли ӯ то абад.
1:56 Ва Марям тақрибан се моҳ бо вай монд ва ба худаш баргашт
хона.
1:57 Ва вақти пурраи Элисобаъ фаро расид, ки вай бояд раҳо шавад; ва вай
писар таваллуд кард.
1:58 Ва ҳамсояҳо ва ҷияни вай шуниданд, ки чӣ тавр Худованд бузург нишон дод
раҳмат бар вай; ва онҳо бо вай шодӣ мекарданд.
1:59 Ва чунин воқеъ шуд, ки дар рӯзи ҳаштум онҳо барои хатна омаданд
кӯдак; ва ӯро ба номи падараш Закарьё номиданд.
1:60 Ва модараш дар ҷавоб гуфт: «Не; балки вай Яҳьё номида хоҳад шуд.
1:61 Ва онҳо ба вай гуфтанд: «Ҳеҷ кас аз хешовандони ту нест, ки аз ҷониби худ даъват шудааст».
ин ном.
1:62 Ва ба падараш имову ишора карданд, ки чӣ гуна ӯро даъват кунад.
1:63 Ва ӯ мизи навиштаҷотро талаб карда, навишта, гуфт: «Номи Ӯ Яҳё аст».
Ва ҳама дар ҳайрат монданд.
1:64 Ва даҳони ӯ дарҳол кушода шуд, ва забонаш озод шуд, ва ӯ
сухан ронда, Худоро ҳамду сано хонд.
1:65 Ва тамоми сокинони гирду атрофи онҳо ваҳшат фаро гирифт, ва ҳамаи ин суханон
дар тамоми теппаҳои Яҳудо садо баланд карданд.
1:66 Ва ҳамаи онҳое ки шуниданд, онҳоро дар дилҳои худ ҷо карда, мегуфтанд: "Чӣ?"
ин гуна фарзанд мешавад! Ва дасти Худованд бо ӯ буд.
1:67 Ва падараш Закариё аз Рӯҳулқудс пур шуд ва нубувват кард:
гуфт,
1:68 Муборак аст Худованд Худои Исроил! зеро ки вай зиёрат карда, фидияи худро додааст
одамон,
1:69 Ва шохи наҷотро барои мо дар хонаи Ӯ бардошт
ғулом Довуд;
1:70 Чунон ки Ӯ бо забони анбиёи муқаддаси худ гуфт, ки аз замони
дунё сар шуд:
1:71 То ки мо аз душманони худ наҷот ёбем, ва аз дасти ҳамаи он
аз мо нафрат кунед;
1:72 Барои иҷро кардани марҳамате, ки ба падарони мо ваъда шудааст, ва ба ёд овардани муқаддаси Ӯ
паймон;
1:73 Он савганде, ки ба падари мо Иброҳим ёд карда буд,
1:74 То ба мо ато кунад, ки мо аз дасти Ӯ раҳо шавем
душманони мо метавонанд ба Ӯ бе тарсу ҳарос хизмат кунанд,
1:75 Дар қудсият ва адолат дар пеши Ӯ, тамоми айёми ҳаёти мо.
1:76 Ва ту, эй кӯдак, пайғамбари Ҳаққи Таоло хонда хоҳӣ шуд; зеро ки ту
пеши рӯи Худованд биравад, то роҳҳои Худро омода созад;
1:77 То ба халқи худ дар бораи наҷот ба воситаи омурзиши онҳо дониш диҳад
гуноҳҳо,
1:78 Ба воситаи марҳамати меҳрубонии Худои мо; ки бо хамин рузхо аз боло
моро зиёрат кард,
1:79 То ба касоне, ки дар торикӣ ва дар сояи марг нишастаанд, равшанӣ диҳад.
ки пои моро ба рохи сулх хидоят кунад.
1:80 Ва кӯдак калон шуд, ва рӯҳаш қавӣ шуд ва дар биёбонҳо буд
то рӯзи зоҳир шуданаш ба Исроил.