Марсияҳо
2:1 Чӣ гуна Худованд духтари Сионро бо абре дар даруни ӯ пӯшонидааст?
хашмгин шуда, зебоии Исроилро аз осмон ба замин парто.
ва дар рӯзи ғазаби худ зери пои Ӯро ба ёд наовард!
2:2 Худованд тамоми манзилҳои Яъқубро фурӯ бурд, ва нест
раҳм кард: дар ғазаби худ қалъаҳои мустаҳкамро ба замин партофт
духтари Яҳудо; онҳоро ба замин фуровард: Ӯст
салтанат ва мирони онро ифлос кард.
2:3 Ӯ дар хашми шадиди худ тамоми шохи Исроилро буридааст: Ӯ дорад
дасти рости худро аз пеши душман кашид ва ба муқобили душман сӯхт
Яъқуб мисли оташе, ки гирду атрофро фурӯ мебарад.
2:4 Ӯ камони худро мисли душман хам кард: Ӯ бо дасти рости худ ҳамчун душман истода буд
рақиб ва ҳар он чиро, ки ба чашм писанд буд, дар хаймаи муқаддас куштанд
аз духтари Сион: хашми худро мисли оташ рехт.
2:5 Худованд мисли душман буд: Ӯ Исроилро фурӯ бурд, Ӯ фурӯ бурд
тамоми қасрҳои вайро барҳам дод: қалъаҳои худро хароб кард ва дорад
дар духтари Яҳудо мотам ва гиря зиёд шуд.
2:6 Ва ӯ зӯроварӣ хаймаи худро гирифт, гӯё аз як
боғи худро вайрон кардааст; Худованд дорад
боиси он гардид, ки идҳо ва шанбеҳои ботантана дар Сион фаромӯш карда шаванд ва кардааст
дар ғазаби худ подшоҳ ва коҳинро нафрат кард.
2:7 Худованд қурбонгоҳи худро партофт, аз қудсаш нафрат кард,
деворҳои қасрҳои худро ба дасти душман супурдааст; онхо
дар хонаи Худованд садо баланд кардаанд, чунон ки дар рӯзи тантанавӣ
ид.
2:8 Худованд қасд кардааст, ки девори духтари Сионро вайрон кунад
хат дароз кардааст, дасташро аз он накашад
вайрон кард, бинобар ин девор ва деворро барои гиря кард; онхо
якҷоя ғамгин шуданд.
2:9 Дарвозаҳои вай ба замин ғарқ шудаанд; вайро вайрон ва шикастааст
Подшоҳ ва миронаш дар байни халқҳо ҳастанд; шариат нест
Бештар; анбиёи вай низ аз Худованд рӯъёе намебинанд.
2:10 Пирони духтари Сион бар замин нишаста, нигоҳ медоранд
хомушй: бар сарашон хок рехтанд; камар бастаанд
бокираҳои Ерусалим худро палос мепӯшанд
сар ба замин.
2:11 Чашмони ман аз ашк мерезад, рӯдаҳоям ташвишоваранд, ҷигарам рехта мешавад
бар рӯи замин, барои ҳалокати духтари халқи Ман;
зеро дар кучахои шахр бачахо ва ширмакхо лахза мезананд.
2:12 Онҳо ба модарони худ мегӯянд, ки ҷуворимакка ва шароб куҷост? вакте ки онхо чун
ярадорон дар кучахои шахр, вакте ки рухашон рехта шуд
ба огуши модаронашон.
2:13 Чӣ чизе барои ту шаҳодат диҳам? ба кадом чиз монанд кунам
ту, эй духтари Ерусалим? Ба ту чӣ баробар кунам, то тавонам
Туро тасаллӣ мебахшад, эй духтари бокираи Сион? зеро ки вайронии ту бузург аст
баҳр: кӣ метавонад туро шифо диҳад?
2:14 Анбиёи ту барои ту чизҳои беҳуда ва беақлона диданд, ва диданд
гуноҳи туро ошкор накардааст, то асирии худро баргардонад; балки дидаанд
барои ту бори бардурӯғ ва сабабҳои бадарға.
2:15 Ҳамаи онҳое ки аз роҳ мегузаранд, ба сӯи ту кафкӯбӣ мекунанд; шикос карда, сар мечунбонанд
ба духтари Ерусалим гуфтанд: «Оё ин шаҳрест, ки мардум онро Ӯ меноманд».
камоли зебой, Шодии тамоми замин?
2:16 Ҳамаи душманони ту даҳони худро бар зидди ту кушодаанд: онҳо фишурда мекунанд ва
дандон ғиҷиррос кунед, мегӯянд: «Ӯро фурӯ бурдем, ин аст».
рӯзе, ки мо ҷустуҷӯ кардем; ёфтем, дидем.
2:17 Худованд он чиро, ки ба нақша гирифта буд, ба амал овард; вай ба кавли худ вафо кард
ки вай дар айёми кадим фармуда буд: вайро зер кард ва дод
раҳм накардааст, ва душманатро аз ту шодӣ кардааст
шохи душманони худро барафрохт.
2:18 Дили онҳо сӯи Худованд нидо кард, эй девори духтари Сион, бигзор
ашк шабу рӯз мисли дарё ҷорӣ мешавад: ба худ оромӣ надиҳ; нагузоред
гавхараки чашмат бас мешавад.
2:19 Бархезед, дар шаб фарёд занед: дар ибтидои соатҳо рехт
дили ту мисли об пеши рӯи Худованд: дастҳои худро боло бардор
барои ҷони фарзандони хурдсоли ту, ки аз гуруснагӣ беҳол шуда буданд, ба ӯ муроҷиат кун
болои хар куча.
2:20 Инак, эй Худованд, ва бингар, ки ба кӣ ин корро кардаӣ. Мешавад
занон меваи онҳоро мехӯранд, ва фарзандони дароз? коҳин ва
набӣ дар маъбади Худованд кушта мешавад?
2:21 Ҷавонон ва пиронсолон дар кӯчаҳо бар замин хобидаанд: бокираҳои ман ва
ҷавонони ман аз шамшер афтодаанд; Ту онҳоро дар рӯзи қиёмат куштаӣ
хашми ту; ту куштаӣ ва раҳм накардаӣ.
2:22 Ту, чунон ки дар рӯзи тантанавӣ даҳшатҳои маро дар гирду атроф даъват кардаӣ, ба тавре ки дар
дар рӯзи хашми Худованд касе раҳо нашуд ва боқӣ намонд: он чизе ки ман дорам
чангида ва тарбия карда, душмани манро нобуд кардааст.