Марсияҳо
1:1 Чӣ гуна шаҳр танҳо нишастааст, ки пур аз одамон буд! вай чй тавр
бевазан шав! вай, ки дар байни халқҳо бузург буд, ва малика
дар байни музофотҳо чӣ гуна вай шохоб шудааст!
1:2 Вай шабона дарднок мегирист, ва ашкҳои вай дар рухсораҳои вай аст: дар байни
ҳамаи дӯстдорони вайро касе надорад, ки ӯро тасаллӣ диҳад: ҳама дӯстонаш муомила кардаанд
бо вай хиёнаткорона душмани вай шуданд.
1:3 Яҳудо аз сабаби андӯҳ ва аз сабаби бузург ба асирӣ рафт
ғуломӣ: вай дар байни халқҳо сокин аст, оромӣ намеёбад: ҳамааш
таъкибкунандагон дар байни тангнохо уро пеш гирифтанд.
1:4 Роҳҳои Сион мотам мегиранд, зеро ҳеҷ кас ба идҳои тантанавӣ намеояд: ҳама
дарвозаҳои вай хароб шудаанд: коҳинон оҳ мекашанд, бокираҳояш азоб мекашанд, ва
вай дар алам аст.
1:5 Рақибони вай сарваранд, душманонаш комёб мешаванд; зеро ки Худованд дорад
вайро барои гуноҳҳои зиёдаш азоб дод: фарзандонаш ҳастанд
пеш аз душман ба асорат афтода буд.
1:6 Ва аз духтари Сион тамоми зебоии вай дур шуд: мирони вай
мисли харбобоне шудаанд, ки чарогоҳ намеёбанд, ва онҳо беҳол шудаанд
қувват дар назди таъқибкунанда.
1:7 Ерусалим дар рӯзҳои андӯҳи худ ва мусибатҳои худ ба ёд овард
тамоми чизҳои гуворо, ки вай дар айёми қадим, вақте ки халқи худ дошт
ба дасти душман афтод, ва ҳеҷ кас ба вай ёрӣ надод: душманон
вайро дида, дар рӯзҳои шанбеи вай масхара мекард.
1:8 Ерусалим гуноҳи сахт кардааст; бинобар ин вай хориҷ карда мешавад: ҳамааш
Ӯро эҳтиром карданд, аз вай беэътиноӣ карданд, зеро ки аврати вайро дидаанд; оре, вай
оҳ мекашад ва ба ақиб бармегардад.
1:9 Нопокии вай дар домани вай аст; вай охири худро дар хотир надорад;
бинобар ин вай аҷоиб фуруд омад: тасаллӣдиҳандае надошт. Эй Худованд,
ранҷу азоби маро бубин, зеро ки душман худро бузург кардааст.
1:10 Душман дасти Худро бар тамоми чизҳои хуши вай дароз кардааст, зеро
вай дидааст, ки халқҳо ба маъбади вай даромаданд, ки Ту ӯро
Фармон дода буд, ки ба ҷамоати ту дохил нашаванд.
1:11 Тамоми қавми вай оҳ мекашанд, нон меҷӯянд; хушнудии худро доданд
чизҳое, ки гӯшт барои таскини ҷон аст: бубин, эй Худованд, ва андеша кун; зеро ки ман
зишт шудан.
1:12 Оё барои шумо, эй ҳамаи роҳгузарон, чизе нест? инак, бубинед, ки оё ҳаст
ҳар ғаму андӯҳ мисли андӯҳи ман, ки ба ман дода мешавад, ки бо он
Худованд маро дар рӯзи хашми шадиди худ ба танг овард.
1:13 Ӯ аз боло оташ ба устухонҳои ман фиристод, ва он бар зидди он ғолиб омад
онҳо: барои пойҳои ман тӯр густурда, маро баргардонд;
маро тамоми рӯз харобу беҳуш гардонд.
1:14 Юғи гуноҳҳои ман бо дасти Ӯ баста аст; онҳо гулчанбар гузошта шудаанд,
ва бар гардани ман биёед, эй Худованд, қуввати маро афтондааст
Маро ба дасти онҳо супурд, ки ман наметавонам аз онҳо бархезам.
1:15 Худованд тамоми мардони маро дар миёни ман поймол кардааст.
Ӯ бар зидди ман ҷамоат даъват кардааст, то ки ҷавонони маро торумор кунанд: Худованд
бокира духтари Яҳудоро поймол кардааст, чунон ки дар шаробфурӯш.
1:16 Барои ин ман гиря мекунам; чашми ман, чашми ман аз об мерезад,
зеро тасаллодиҳандае, ки бояд рӯҳи маро таскин диҳад, аз ман дур аст: ман
бачахо харобанд, зеро душман галаба кард.
1:17 Сион дастҳои худро дароз мекунад, ва касе нест, ки ӯро тасаллӣ диҳад
Худованд дар бораи Яъқуб фармудааст, ки душманонаш бошанд
гирди Ӯ: Ерусалим мисли зани ҳайз дар миёни онҳост.
1:18 Худованд одил аст; зеро ки ман бар зидди амри Ӯ исён кардаам:
Эй тамоми мардум, бишнавед, ва ғами маро бубинед: бокираҳои ман ва ман
чавонон ба асорат рафтаанд.
1:19 Ман дӯстдорони худро даъват кардам, вале онҳо маро фиреб доданд: коҳинон ва пирони ман
аз шабаҳ дар шаҳр дод, дар ҳоле ки онҳо дар ҷустуҷӯи гӯшти худ барои сабукӣ
ҷонҳои онҳо.
1:20 Инак, эй Худованд! зеро ки ман дар изтироб ҳастам; дили ман
дар дохили ман табдил ёфтааст; зеро ки ман сахт исьён кардам: шамшер дар берун
дар хона мисли марг аст.
1:21 Онҳо шуниданд, ки ман оҳ мекашам: касе маро тасаллӣ медиҳад: ҳама аз они ман
душманон аз мусибати ман шуниданд; Онҳо шоданд, ки Ту ин корро кардаӣ:
он рӯзро, ки даъват кардаӣ, биёварӣ, ва онҳо мисли он хоҳанд буд
ба ман.
1:22 Бигзор тамоми шарорати онҳо пеши ту биёяд; ва ба онҳо мисли худат рафтор кун
барои ҳамаи гуноҳҳои ман ба ман кардааст, зеро ки оҳҳои ман зиёд аст, ва
дилам хира аст.