Ирмиё
16:1 Каломи Худованд ба ман низ нозил шуда, гуфт:
16:2 Ту ба худ зан нагир, ва писарон нахоҳӣ дошт ва
духтарон дар ин чо.
16:3 Зеро ки чунин мегӯяд Худованд дар бораи писарон ва дар бораи духтарон
ки дар ин макон таваллуд ёфтаанд ва дар бораи модарони золи худ
онҳо ва дар бораи падаронашон, ки онҳоро дар ин замин ба дунё овардаанд;
16|4|Онҳо аз марги сахт бимиранд. Онҳоро гиря нахоҳанд кард; на
Оё онҳоро дафн кунанд? вале онҳо мисли пору бар рӯи замин хоҳанд буд
замин; ва онҳо аз шамшер ва қаҳтӣ нобуд хоҳанд шуд; ва онхо
лошаҳо барои мурғони осмон ва барои ҳайвоноти ваҳшӣ гӯшт хоҳанд буд
замин.
16:5 Зеро ки чунин мегӯяд Худованд: «Дар хонаи мотам дохил нашавед, ва на
биравед, ки ба онҳо нола кунед ва нола накунед, зеро ки ман оромии худро аз ин гирифтаам
мардум, — мегӯяд Худованд, — меҳрубонӣ ва марҳамат.
16:6 Ҳам бузургон ва ҳам хурд дар ин замин хоҳанд мурд: онҳо нахоҳад буд
дафн карда шаванд, на барои онҳо нола нахоҳанд кард, на худро бурида, на созанд
барои онҳо бемӯй:
16:7 Ва одамон набояд барои онҳо дар мотам нахӯранд, то ки онҳоро тасаллӣ диҳанд
барои мурдагон; ва ба онҳо косаи тасаллӣ нахоҳанд дод
барои падар ё модарашон менӯшанд.
16:8 Шумо низ ба хонаи зиёфат наравед, то ки бо онҳо бинишинед
бихӯред ва бинӯшед.
16:9 Зеро ки чунин мегӯяд Худованди лашкарҳо, Худои Исроил; Инак, хоҳам кард
боиси қатъ шудан аз ин макон дар назари шумо, ва дар айёми шумо, ба
овози шодӣ ва овози шодӣ, овози домод,
ва овози арӯс.
16:10 Ва ин воқеъ хоҳад шуд, вақте ки шумо ҳамаи инро ба ин қавм нишон медиҳед
ва онҳо ба ту хоҳанд гуфт: "Чаро Худованд эълон кардааст"
ин ҳама бадии бузург бар зидди мо? ё гуноҳи мо чист? ё мо чист
гуноҳе ки мо бар зидди Худованд Худои худ содир кардаем?
16:11 Он гоҳ ту ба онҳо бигӯй: Зеро ки падарони шумо Маро тарк кардаанд,
— мегӯяд Худованд, ва аз паи худоёни дигар рафтор карда, ба онҳо ибодат кардаанд,
ва ба онҳо саҷда карданд, ва Маро тарк карданд ва Маро риоя накарданд
қонун;
16:12 Ва шумо аз падарони худ бадтар кор кардаед; зеро инак, ҳар яки шумо рафтор мекунед
пас аз хаёли дили бади Ӯ, то ки ба он гӯш надиҳанд
ман:
16:13 Бинобар ин ман шуморо аз ин замин ба замине хоҳам партофт, ки шумо намедонед,
на шумо ва на падарони шумо; ва дар он рӯз худоёни дигарро ибодат хоҳед кард
шаб; ки дар он чо ба ту неъмат нахохам дод.
16:14 Бинобар ин, инак, айём меояд, мегӯяд Худованд, ки он дигар нахоҳад буд
бигӯянд: "Худованд зинда аст, ки банӣ-Исроилро аз он берун овард"
замини Миср;
16:15 Аммо, Худованд зинда аст, ки банӣ-Исроилро аз ҷамоъат баровард
замини шимол ва аз тамоми заминҳое ки Ӯ онҳоро ба он ҷо ронда буд;
ва онҳоро ба замини онҳо, ки ба онҳо додаам, боз хоҳам овард
падарон.
16:16 Инак, Ман бисёр сайёҳон мефиристам, мегӯяд Худованд, ва онҳо хоҳанд кард
онҳо моҳӣ; ва баъд аз он ман шикорчиёни бисьёре хоҳам фиристод, ва онҳо шикор хоҳанд кард
онҳоро аз ҳар кӯҳ ва аз ҳар теппа ва аз сӯрохиҳо
сангҳо.
16:17 Зеро ки чашмони Ман бар ҳамаи роҳҳои онҳост; онҳо аз рӯи Ман пинҳон нестанд,
ва гуноҳи онҳо аз чашмони ман пӯшида нест.
16:18 Ва аввал ба гуноҳашон ва гуноҳашон дучандон ҷазо хоҳам дод; зеро
замини маро палид карданд, мероси Маро аз замин пур карданд
ҷасади чизҳои нафратовар ва зиштии онҳо.
16:19 Эй Парвардигори ман, қуввати ман ва қалъаи ман ва паноҳгоҳи ман дар рӯзи қиёмат
мусибат, халқҳо аз ақсои олам назди ту хоҳанд омад
замин ва хоҳанд гуфт: Падарони мо дурӯғу ботилро мерос гирифтаанд.
ва чизҳое, ки дар он ҳеҷ фоидае нест.
16:20 Оё одам худое барои худ месозад, ва онҳо худоён нестанд?
16:21 Бинобар ин, инак, Ман ин як бор ба онҳо хоҳам фаҳмонд, Ман хоҳам дод
дасту тавоноии Маро бидонанд; ва хоҳанд донист, ки исми Ман аст
Худованд.