Ирмиё
14:1 Каломи Худованд, ки ба Ирмиё дар бораи камобӣ нозил шуд.
Юҳанно 14:2 Яҳудо мотам мекашад, ва дарвозаҳои он танг мешавад; онҳо сиёҳанд
замин; ва фарьёди Ерусалим баланд шуд.
14:3 Ва бузургони онҳо фарзандони худро ба об фиристоданд, онҳо омаданд
чоҳҳо, ва об наёфтанд; бо зарфхои худ холй баргаштанд;
шармсор ва сарсону саргардон шуданд.
14:4 Азбаски замин боб аст, зеро ки дар замин борон набуд
шудгорчиён шарм ме-карданд, сарашонро пушонданд.
14:5 Бале, ақиб низ дар саҳро гӯсола кард ва онро тарк кард, зеро дар он ҷо
алаф набуд.
14:6 Ва харони ваҳшӣ дар баландиҳо истода, онҳоро бӯи фурӯ мебурданд
бод мисли аждаҳо; чашмонашон канда шуд, зеро алаф набуд.
14:7 Эй Парвардигори ман, агар гуноҳҳои мо бар зидди мо шаҳодат диҳанд, онро барои Худ бикун
ба хотири ном: зеро ки ақибнишиниҳои мо бисёранд; мо бар зидди ту гуноҳ кардем.
14:8 Эй умеди Исроил, Наҷотдиҳандаи он дар вақти душворӣ, чаро
Оё ту дар ин сарзамин мисли ғариб мебудӣ, ва чун марди мусофир
барои як шаб нишинад?
14:9 Чаро ту бояд мисли марди ҳайратзада бошӣ, ҳамчун марди тавоно, ки наметавонад?
захира? лекин Ту, эй Худованд, дар миёни мо ҳастӣ, ва моро Ту даъват кардаанд
ном; моро тарк накунед.
14:10 Ҳамин тавр Худованд ба ин қавм мегӯяд: «Онҳо саргардон шуданро дӯст медоштанд,
онҳо аз пои худ нигоҳ накардаанд, бинобар ин Худованд қабул намекунад
онҳо; Ӯ акнун гуноҳҳои онҳоро ба ёд хоҳад овард, ва гуноҳҳои онҳоро ҷазо хоҳад дод.
14:11 Ва Худованд ба ман гуфт: «Барои ин қавм барои некӯаҳволии онҳо дуо накун».
14:12 Вақте ки онҳо рӯза мегиранд, Ман фарьёди онҳоро намешунавам; ва ҳангоме ки сӯхтаро қурбонӣ мекунанд
ҳадия ва ҳадияро қабул нахоҳам кард, балки мехӯрам
онҳоро ба шамшер, ва гуруснагӣ ва вабо.
14:13 Он гоҳ ман гуфтам: «Эй Худованд Худо! инак, анбиё ба онҳо мегӯянд: «Мехоҳед».
шамшерро набинед, ва гуруснагӣ нахоҳед дошт; вале ман ба шумо медиҳам
дар ин чо сулху осоишро таъмин намуд.
14:14 Ва Худованд ба ман гуфт: «Анбиё ба исми Ман нубувват мекунанд: Ман
онҳоро нафиристодаам ва ба онҳо амр накардаам ва ба онҳо чизе нагуфтаам:
Бар шумо рӯъёи дурӯғ ва фолбинӣ ва чизеро нубувват мекунанд
ҳеҷ ва фиреби дилашон.
14:15 Бинобар ин, чунин мегӯяд Худованд дар бораи анбиё, ки нубувват мекунанд
исми Ман аст, ва Ман онҳоро нафиристодаам, вале онҳо мегӯянд: "Шамшер ва гуруснагӣ нахоҳад буд"
дар ин сарзамин будан; Он анбиё аз шамшер ва гуруснагӣ нобуд хоҳанд шуд.
14:16 Ва одамоне, ки ба онҳо нубувват мекунанд, дар кӯчаҳо ронда хоҳанд шуд
Ерусалим аз гуруснагӣ ва шамшер; ва онҳо ҳеҷ чиз нахоҳанд дошт
барои дафн кардани онҳо, онҳо, занонашон, на писаронашон ва на духтаронашон;
зеро ки бадии онҳоро бар онҳо мерезам».
14:17 Бинобар ин ба онҳо ин суханро бигӯ; Бигзор чашмонам фуру равад
бо ашк шабу рӯз, ва бигзор онҳо бас нашаванд: барои бокира
духтари халқи ман бо шикасти бузург шикастааст, бо хеле
зарбаи сахт.
14:18 Агар ман ба саҳро равам, инак, кушташудагон бо шамшер! ва
Агар ба шаҳр даромадам, беморони гуруснагиро бубинед!
Оре, ҳам пайғамбар ва ҳам коҳин ба замине мераванд, ки онҳо медонанд
не.
14:19 Оё ту Яҳудоро комилан рад кардаӣ? Оё ҷони ту аз Сион нафрат дорад? чаро шитоб кард
Ту моро задӣ, ва барои мо шифое нест? мо сулҳро ҷустуҷӯ кардем,
ва ҳеҷ хубе нест; ва барои замони шифо, ва инак мусибат!
14:20 Мо эътироф мекунем, эй Худованд, шарорати мо ва гуноҳи падарони мо.
зеро ки мо бар зидди ту гуноҳ кардаем.
14:21 Аз мо нафрат накун, ба хотири исми Худ, тахти Худро расво накун.
ҷалол: ба ёд ор, аҳди Худро бо мо нашикан.
14:22 Оё дар байни ғайрияҳудиён касе ҳаст, ки борон борад? ё
оё осмон борон борад? Оё Ту, эй Худованд Худои мо нестӣ? бинобар ин
Мо туро интизор хоҳем шуд, зеро ки ҳамаи ин чизҳоро Ту офаридаӣ».