Ирмиё
12:1 Ту одил ҳастӣ, эй Худованд, вақте ки ман бо Ту илтимос мекунам, аммо бигзор бо ман сухан гӯям
Ту аз довариҳои худ: Чаро роҳи шарирон муваффақ мешавад?
Чаро ҳамаи онҳо хушбахтанд, ки хиёнаткоранд?
12:2 Ту онҳоро шинондаӣ, бале, онҳо реша гирифтаанд; онҳо мерӯянд, ҳа, онҳо
мева овар: ту ба даҳони онҳо наздик ҳастӣ ва аз даҳони онҳо дур ҳастӣ
банд.
12:3 Аммо Ту, эй Худованд, Маро мешиносӣ: Ту маро дидаӣ ва дили маро озмудаӣ
ба сӯи ту: онҳоро мисли гӯсфандон барои забҳ берун каш ва тайёр кун
онҳоро барои рӯзи забҳ.
12:4 То ба кай замин мотам хоҳад дошт, ва гиёҳҳои ҳар саҳро хушк мешаванд, зеро
Ба бадкирдории сокинонаш? хайвонот истеъмол карда мешавад ва
паррандагон; зеро мегуфтанд: «Вай охири моро нахоҳад дид».
12:5 Агар ту бо пиёдагарон давида бошӣ, ва онҳо туро хаста карданд, пас чӣ гуна
Оё шумо метавонед бо аспҳо мубориза баред? ва агар дар сарзамини осоишта бошад, дар он чо
ту бовар кардӣ, туро хаста карданд, пас дар варам чӣ гуна хоҳӣ кард?
аз Урдун?
12:6 Барои бародарони ту ва хонаи падарат, ҳатто онҳо
бо ту хиёнат кардан; Оре, онҳо мардумро аз паси ту даъват кардаанд;
Ҳарчанд барои ту сухани некӯ мегӯянд, ба онҳо бовар макун.
12:7 Ман хонаи худро тарк кардаам, мероси худро гузоштам; додам
маҳбуби ҷони ман ба дасти душманонаш.
12:8 Мероси Ман барои ман мисли шер дар ҷангал аст; ба мукобили он нидо мекунад
ман: бинобар ин аз он нафрат доштам.
12:9 Мероси Ман барои ман мисли паррандаи хол аст, паррандагон дар гирду атроф
бар зидди вай; биёед, тамоми ҳайвоноти саҳроро ҷамъ кунед, ба назди шумо биёед
хӯрдан.
12:10 Бисёр пасторон токзори маро вайрон карданд, онҳо насиби маро поймол карданд
зери по карда, насими дилпазири маро ба биёбони хароба табдил доданд.
12:11 Онҳо онро хароб кардаанд, ва харобазор барои Ман мотам мегирад; ба
тамоми замин ба харобазор табдил ёфтааст, зеро ҳеҷ кас онро ба дил намегирад.
12:12 Васофкунандагон ба воситаи биёбон ба ҳама баландиҳо омадаанд, зеро
шамшери Худованд аз як канори замин то ба коми худ хоҳад бурд
канори дигари замин: ҳеҷ башар осоишта нахоҳад буд.
12:13 Онҳо гандум коштанд, вале хор хоҳанд даравид;
дардоваранд, вале нафъ нахоҳанд дод; ва аз даромади шумо хиҷил хоҳанд шуд
ба сабаби хашми шадиди Худованд.
12:14 Чунин мегӯяд Худованд дар бораи ҳамаи ҳамсоягони бади ман, ки ба
меросеро, ки ман ба халқи худ Исроил додаам; Инак, И
онҳоро аз замини худ берун хоҳад кард, ва хонадони Яҳудоро аз заминашон берун хоҳад кард
дар байни онҳо.
12:15 Ва воқеъ хоҳад шуд, пас аз он ки Ман онҳоро берун кашидам, хоҳам кард
баргардед ва ба онҳо раҳм кунед ва ҳар дафъа онҳоро бозмегардонад
одам ба мероси худ, ва ҳар кас ба замини худ.
12:16 Ва воқеъ хоҳад шуд, агар онҳо боғайратона роҳҳои Маро омӯзанд
Эй мардум, ба исми Ман қасам хӯрда, ки Худованд зинда аст; чунон ки ба халки ман таълим медоданд
ба Баал қасам хӯрдан; он гоҳ онҳо дар миёни халқи Ман бино хоҳанд шуд.
12:17 Аммо, агар онҳо итоат накунанд, Ман онро комилан канда ва нест мекунам
халқ, мегӯяд Худованд.