Ишаъё 61:1 Рӯҳи Худованд Худо бар ман аст; зеро ки Худованд маро тадҳин кардааст ба ҳалимон башорат додан; Ӯ маро фиристод, то ки онро бибандам дилшикаста, озодиро ба асирон эълон кардан ва кушодани зиндон барои басташудагон; 61:2 Барои эълон кардани соли мақбули Худованд ва рӯзи интиқом Худои мо; тасаллӣ додани ҳамаи мотамдорон; 61:3 Барои онҳое ки дар Сион мотам мегиранд, таъин кунед, то ки ба онҳо зебоӣ бахшед хокистар, равғани шодӣ барои мотам, либоси ҳамду сано барои рӯҳ вазнинӣ; то ки онҳо дарахтони адолат номида шаванд кишт кардани Худованд, то ки Ӯ ҷалол ёбад. 61:4 Ва онҳо партовҳои кӯҳнаро хоҳанд сохт, пештараро эҳё хоҳанд кард харобазорҳо ва шаҳрҳои харобазорро барқарор хоҳанд кард наслхои бисьёре. 61:5 Ва аҷнабиён истода, гӯсфандони ту ва писарони рамаро мечаронанд Аҷнабиён ва токдорони шумо хоҳанд буд. 61:6 Аммо шумо коҳинон номида хоҳанд шуд: мардум шуморо даъват хоҳанд кард Хизматгорони Худои мо! шумо сарвати ғайрияҳудиёнро хоҳед хӯрд ва дар аз ҷалоли онҳо фахр хоҳед кард. 61:7 Барои хиҷилатон дучандон хоҳед дошт; ва барои иштибоҳ хоҳанд кард аз насиби худ шодӣ кунед; бинобар ин онҳо дар замини худ соҳиби замин хоҳанд шуд дучанд: шодии абадй барои онхо хохад буд. 61:8 Зеро ки ман Худованд, довариро дӯст медорам, аз ғорат барои қурбонии сӯхтанӣ нафрат дорам; ва ман кори онҳоро ба ростӣ роҳнамоӣ хоҳад кард, ва Ман аҳди абадӣ хоҳам баст бо онҳо. 61:9 Ва насли онҳо дар байни халқҳо ва насли онҳо маълум хоҳад шуд дар байни мардум: ҳар кӣ онҳоро мебинад, эътироф хоҳад кард, ки онҳо он насле ки Худованд баракат додааст. 61:10 Ман дар Худованд бағоят шодӣ хоҳам кард, ҷонам дар Худои худ шод хоҳад шуд; зеро ки Ӯ маро бо либоси наҷот дар бар кардааст, Ӯ пӯшонидааст маро бо ҷомаи адолат, чунон ки домод бо худ мепӯшад зеварҳост ва чун арӯс бо ҷавоҳироташ зебу зинат медиҳад. 61:11 Зеро, чунон ки замин навдаи худро барорад, ва чунон ки боғ ба вуҷуд меорад чизҳое, ки дар он кошта мешаванд, то сабзад; ҳамин тавр Худованд Худо хоҳад кард адолат ва ҳамду сано дар пеши тамоми халқҳо пайдо шавад.