Ишаъё
61:1 Рӯҳи Худованд Худо бар ман аст; зеро ки Худованд маро тадҳин кардааст
ба ҳалимон башорат додан; Ӯ маро фиристод, то ки онро бибандам
дилшикаста, озодиро ба асирон эълон кардан ва кушодани
зиндон барои басташудагон;
61:2 Барои эълон кардани соли мақбули Худованд ва рӯзи интиқом
Худои мо; тасаллӣ додани ҳамаи мотамдорон;
61:3 Барои онҳое ки дар Сион мотам мегиранд, таъин кунед, то ки ба онҳо зебоӣ бахшед
хокистар, равғани шодӣ барои мотам, либоси ҳамду сано барои рӯҳ
вазнинӣ; то ки онҳо дарахтони адолат номида шаванд
кишт кардани Худованд, то ки Ӯ ҷалол ёбад.
61:4 Ва онҳо партовҳои кӯҳнаро хоҳанд сохт, пештараро эҳё хоҳанд кард
харобазорҳо ва шаҳрҳои харобазорро барқарор хоҳанд кард
наслхои бисьёре.
61:5 Ва аҷнабиён истода, гӯсфандони ту ва писарони рамаро мечаронанд
Аҷнабиён ва токдорони шумо хоҳанд буд.
61:6 Аммо шумо коҳинон номида хоҳанд шуд: мардум шуморо даъват хоҳанд кард
Хизматгорони Худои мо! шумо сарвати ғайрияҳудиёнро хоҳед хӯрд ва дар
аз ҷалоли онҳо фахр хоҳед кард.
61:7 Барои хиҷилатон дучандон хоҳед дошт; ва барои иштибоҳ хоҳанд кард
аз насиби худ шодӣ кунед; бинобар ин онҳо дар замини худ соҳиби замин хоҳанд шуд
дучанд: шодии абадй барои онхо хохад буд.
61:8 Зеро ки ман Худованд, довариро дӯст медорам, аз ғорат барои қурбонии сӯхтанӣ нафрат дорам; ва ман
кори онҳоро ба ростӣ роҳнамоӣ хоҳад кард, ва Ман аҳди абадӣ хоҳам баст
бо онҳо.
61:9 Ва насли онҳо дар байни халқҳо ва насли онҳо маълум хоҳад шуд
дар байни мардум: ҳар кӣ онҳоро мебинад, эътироф хоҳад кард, ки онҳо
он насле ки Худованд баракат додааст.
61:10 Ман дар Худованд бағоят шодӣ хоҳам кард, ҷонам дар Худои худ шод хоҳад шуд;
зеро ки Ӯ маро бо либоси наҷот дар бар кардааст, Ӯ пӯшонидааст
маро бо ҷомаи адолат, чунон ки домод бо худ мепӯшад
зеварҳост ва чун арӯс бо ҷавоҳироташ зебу зинат медиҳад.
61:11 Зеро, чунон ки замин навдаи худро барорад, ва чунон ки боғ ба вуҷуд меорад
чизҳое, ки дар он кошта мешаванд, то сабзад; ҳамин тавр Худованд Худо хоҳад кард
адолат ва ҳамду сано дар пеши тамоми халқҳо пайдо шавад.