Ишаъё 52:1 Бедор шавед, бедор шавед; эй Сион, қуввати худро бигир; зебои худро бипӯшед эй Ерусалим, шаҳри муқаддас, зеро ки минбаъд дигар нахоҳад буд номахтунон ва нопок ба назди ту дароянд. 52:2 Худро аз хок биларзон; Бархез ва бинишин, эй Ерусалим, озод! худат аз банди гарданат, эй духтари асири Сион. 52:3 Зеро ки чунин мегӯяд Худованд:: «Шумо худатонро ба беҳуда фурӯхтаед; ва шумо бе пул ситонида мешавад. 52:4 Зеро ки чунин мегӯяд Худованд Худо: «Қавми Ман пештар ба Миср фурӯд омад дар он ҷо иқомат кардан; ва Ашшурӣ онҳоро бесабаб зулм мекард. 52:5 Пас, акнун, ман дар ин ҷо чӣ дорам, мегӯяд Худованд, ки қавми Ман гирифта шудаанд бехуда дур? ки бар онҳо ҳукмронӣ мекунанд, онҳоро водор мекунанд, мегӯяд Худованд; ва исми ман доимо ҳар рӯз дашном дода мешавад. 52:6 Бинобар ин қавми Ман исми Маро хоҳанд донист, ва аз ин рӯ хоҳанд донист он рӯз, ки Ман сухангӯям; инак, Ман ҳастам. 52:7 Чӣ зебост бар кӯҳҳо Пойҳои касе, ки хайр меорад башорате, ки сулҳро эълон мекунад; ки муждаи нек меоварад, ки наҷотро нашр мекунад; ки ба Сион мегӯяд: "Худои Ту подшоҳӣ мекунад"! 52:8 Посбонони Ту овоз баланд хоҳанд кард; бо овози худ якҷоя хоҳанд кард суруд бихонед: зеро ки вақте ки Худованд боз хоҳад овард, онҳо чашм ба чашм хоҳанд дид Сион. 52:9 Ба шодӣ сар занед, якҷоя суруд хонед, эй харобаҳои Ерусалим, зеро Худованд қавми Худро тасаллӣ дод, Ерусалимро фидия дод. 52:10 Худованд бозуи муқаддаси Худро дар пеши назари тамоми халқҳо баровард; ва тамоми ақсои замин наҷоти Худои моро хоҳанд дид. 52:11 Биравед, биравед, аз он ҷо берун равед, ба чизи нопок даст нарасонед; рафтан шумо аз миёни вай; пок бошед, ки зарфҳои онро мебардоред ХУДОВАНД. 52:12 Зеро ки шумо шитоб нахоҳед рафт, ва гурехта наравед, зеро ки Худованд хоҳад пеш аз ту рафтан; ва Худои Исроил мукофоти шумо хоҳад буд. 52:13 Инак, бандаи ман оқилона рафтор хоҳад кард, вай сарбаланд хоҳад шуд ва ситоиш карда, хеле баланд бошад. 52:14 Бисёриҳо аз ту дар ҳайрат монданд; симои ӯ беш аз ҳама вайрон буд одам, ва шакли вай аз писарони одам зиёдтар аст; 52:15 Ҳамин тавр Ӯ халқҳои зиёдеро пошида хоҳад кард; подшоҳон даҳони худро банданд зеро он чи ба онҳо гуфта нашудааст, хоҳанд дид; ва он Он чиро, ки нашунидаанд, дида мебароянд.