Ишаъё
52:1 Бедор шавед, бедор шавед; эй Сион, қуввати худро бигир; зебои худро бипӯшед
эй Ерусалим, шаҳри муқаддас, зеро ки минбаъд дигар нахоҳад буд
номахтунон ва нопок ба назди ту дароянд.
52:2 Худро аз хок биларзон; Бархез ва бинишин, эй Ерусалим, озод!
худат аз банди гарданат, эй духтари асири Сион.
52:3 Зеро ки чунин мегӯяд Худованд:: «Шумо худатонро ба беҳуда фурӯхтаед; ва шумо
бе пул ситонида мешавад.
52:4 Зеро ки чунин мегӯяд Худованд Худо: «Қавми Ман пештар ба Миср фурӯд омад
дар он ҷо иқомат кардан; ва Ашшурӣ онҳоро бесабаб зулм мекард.
52:5 Пас, акнун, ман дар ин ҷо чӣ дорам, мегӯяд Худованд, ки қавми Ман гирифта шудаанд
бехуда дур? ки бар онҳо ҳукмронӣ мекунанд, онҳоро водор мекунанд, мегӯяд
Худованд; ва исми ман доимо ҳар рӯз дашном дода мешавад.
52:6 Бинобар ин қавми Ман исми Маро хоҳанд донист, ва аз ин рӯ хоҳанд донист
он рӯз, ки Ман сухангӯям; инак, Ман ҳастам.
52:7 Чӣ зебост бар кӯҳҳо Пойҳои касе, ки хайр меорад
башорате, ки сулҳро эълон мекунад; ки муждаи нек меоварад, ки
наҷотро нашр мекунад; ки ба Сион мегӯяд: "Худои Ту подшоҳӣ мекунад"!
52:8 Посбонони Ту овоз баланд хоҳанд кард; бо овози худ якҷоя хоҳанд кард
суруд бихонед: зеро ки вақте ки Худованд боз хоҳад овард, онҳо чашм ба чашм хоҳанд дид
Сион.
52:9 Ба шодӣ сар занед, якҷоя суруд хонед, эй харобаҳои Ерусалим, зеро
Худованд қавми Худро тасаллӣ дод, Ерусалимро фидия дод.
52:10 Худованд бозуи муқаддаси Худро дар пеши назари тамоми халқҳо баровард; ва
тамоми ақсои замин наҷоти Худои моро хоҳанд дид.
52:11 Биравед, биравед, аз он ҷо берун равед, ба чизи нопок даст нарасонед; рафтан
шумо аз миёни вай; пок бошед, ки зарфҳои онро мебардоред
ХУДОВАНД.
52:12 Зеро ки шумо шитоб нахоҳед рафт, ва гурехта наравед, зеро ки Худованд хоҳад
пеш аз ту рафтан; ва Худои Исроил мукофоти шумо хоҳад буд.
52:13 Инак, бандаи ман оқилона рафтор хоҳад кард, вай сарбаланд хоҳад шуд ва
ситоиш карда, хеле баланд бошад.
52:14 Бисёриҳо аз ту дар ҳайрат монданд; симои ӯ беш аз ҳама вайрон буд
одам, ва шакли вай аз писарони одам зиёдтар аст;
52:15 Ҳамин тавр Ӯ халқҳои зиёдеро пошида хоҳад кард; подшоҳон даҳони худро банданд
зеро он чи ба онҳо гуфта нашудааст, хоҳанд дид; ва он
Он чиро, ки нашунидаанд, дида мебароянд.