Ишаъё
51:1 Ба ман гӯш диҳед, эй пайравони адолат, эй толибони адолат
Худовандо! Ба санглох, ки аз он тарошидаед, ва ба сӯрохи чоҳ нигоҳ кунед
аз куҷо кофтаед.
51:2 Ба падарат Иброҳим ва ба Соро, ки туро зоид, нигоҳ кун, зеро ки ман
ӯро ба танҳоӣ хонд ва ӯро баракат дод ва ӯро афзун кард.
51:3 Зеро ки Худованд Сионро тасаллӣ хоҳад дод: Ӯ тамоми харобаҳои ӯро тасаллӣ хоҳад дод;
ва биёбони вайро мисли Адан хоҳад кард, ва биёбони вайро мисли Адан хоҳад кард
боғи Худованд; шодӣ ва шодӣ дар он хоҳад буд,
шукрона ва садои наво.
51:4 Ба ман гӯш диҳед, эй қавми ман; ва ба ман гӯш деҳ, эй қавми ман, барои шариат
аз ман берун хоҳад омад, ва ман ҳукми худро оромӣ хоҳам дод, то нуре
аз мардум.
51:5 Адолати Ман наздик аст; наҷоти ман берун рафт, ва бозуҳои ман
мардумро доварӣ хоҳад кард; ҷазираҳо интизори ман хоҳанд буд ва бар бозуи ман
бовар кунанд?
51:6 Чашмони худро ба осмон боло кунед ва ба замини зер назар андозед, зеро
осмон мисли дуд нест хоҳад шуд, ва замин пир хоҳад шуд
мисли ҷомае, ва сокинон дар он хоҳанд мурд.
лекин наҷоти ман то абад хоҳад буд, ва адолати ман нахоҳад буд
бекор карда.
51:7 Ба ман гӯш диҳед, эй касоне, ки адолатро медонед, одамоне, ки дар дилашон ҳастанд
қонуни ман аст; аз маломати одамон натарсед ва аз маломати одамон натарсед
дашномҳои онҳо.
51:8 Зеро ки куя онҳоро мисли ҷомае хоҳад хӯрд, ва кирм хоҳад хӯрд
онҳо мисли пашм ҳастанд, аммо адолати Ман ва наҷоти Ман то абад хоҳад буд
аз насл ба насл.
51:9 Бедор, бедор, қавӣ шав, эй бозуи Худованд; бедор, чунон ки дар
айёми қадим, дар наслҳои қадим. Магар ту он нестӣ, ки буридаӣ?
Раҳоб ва аждаҳоро захмӣ кард?
51:10 Оё ту нестӣ, ки баҳр, обҳои умқи азимро хушк кардаӣ?
ки каъри бахрро рохи гузари фидя кардааст
бар?
51:11 Пас, фидияёфтаи Худованд бармегардад ва бо суруд хоҳад омад
ба Сион; ва шодии абадӣ бар сари онҳо хоҳад буд: онҳо хоҳанд буд
шодӣ ва шодӣ ба даст оред; ва андӯҳ ва мотам дур хоҳанд шуд.
51:12 Ман ҳастам, ки тасаллӣ медиҳам; Ту кистӣ, ки
аз одаме, ки мемирад ва аз писари Одам, ки хоҳад буд, битарсед
ҳамчун алаф сохта шудааст;
51:13 Ва Худованди офаринандаи худро фаромӯш намо, ки онро дароз кардааст
осмонҳо ва таҳкурсии заминро гузоштанд; ва тарсид
пайваста хар руз аз хашму газаби золим гуё у
ба нобуд кардан тайёр буданд? ва ғазаби ситамгар куҷост?
51:14 Асирӣ шитоб мекунад, то раҳо шавад ва раҳо шавад
на дар чоҳ бимирад ва на нони ӯ кам шавад.
51:15 Аммо ман Худованд Худои ту ҳастам, ки баҳрро тақсим мекард, мавҷҳояш ғуррон мезаданд:
Номи ӯ Худованди лашкарҳост.
51:16 Ва ман суханони Худро дар даҳони ту гузоштам, ва ман туро дар даҳони ту пӯшонидам
сояи дасти худам, то ки осмонро шинонам ва онро бигузорам
пойдевори замин ва ба Сион бигӯед: "Ту қавми Ман ҳастӣ".
51:17 Бедор, бедор, бархез, эй Ерусалим, ки аз дасти Худо маст шудааст.
Худованд косаи ғазаби Ӯ; оби косаро нӯшидаӣ
ларзонда, онҳоро берун кард.
51:18 Дар миёни ҳамаи писароне, ки овардааст, ҳеҷ кас ӯро роҳнамоӣ намекунад
ба пеш; ва касе нест, ки вайро дасти ҳамаи писарон гирад
ки вай тарбия кардааст.
51:19 Ин ду чиз ба ту расидааст; ки бар ту пушаймон мешавад?
харобӣ ва харобӣ, ва гуруснагӣ ва шамшер: аз ҷониби кӣ
туро тасаллӣ диҳам?
51:20 Писарони ту аз ҳуш рафтаанд, онҳо дар сари ҳама кӯчаҳо хобидаанд.
гови ваҳшӣ дар тӯр: онҳо пур аз ғазаби Худованд ва мазаммати
Худои ту.
51:21 Пас, алҳол инро бишнав, эй мусибатзада ва масти, вале на аз шароб.
51:22 Чунин мегӯяд Парвардигори ту Худованд, ва Худои ту, ки дар бораи худ даъво мекунад
мардум, инак, косаи ларзонро аз дасти ту гирифтаам,
ҳатто пораҳои косаи ғазаби Ман; дигар онро нахӯред;
51:23 Аммо Ман онро ба дасти онҳое ки туро ранҷ мекашанд, хоҳам дод; ки доранд
ба ҷони ту гуфт: "Саҷда кун, то ки мо убур кунем; ва ту худатро гузоштаӣ"
бадан ҳамчун замин ва ҳамчун кӯча, барои онҳое ки аз болои он гузаштанд.