Ишаъё Подшоҳон 47:1 Фурӯ омада, дар хок бинишин, эй духтари бокираи Бобил, бар замин: тахт нест, эй духтари калдониён, зеро ки хоҳӣ буд дигар нарм ва нозук номида намешавад. 47:2 Сангҳои осиёбро бигиред ва ордро орд кунед; қуфлҳои худро кушоед, пой, ронро кушодан, аз дарёҳо гузаштан. 47:3 Аврати ту ошкор хоҳад шуд, оре, расвоии ту зоҳир хоҳад шуд; қасос бигир, ва ман туро ҳамчун мард вохӯрда наметавонам. 47:4 Дар мавриди раҳокунандаи мо, Худованди лашкарҳо номи Ӯст, Қуддус Исроил. 47:5 Хомӯш нишин ва ба торикӣ бирав, эй духтари Калдониён, зеро ки туро дигар хонуми салтанатҳо нахоҳанд гуфт. 47:6 Ман аз қавми худ хашмгин шудам, мероси Худро палид кардам, онҳоро ба дасти туст, ба онҳо раҳм накардӣ; бар қадим оё юғи худро сахт бар души худ гузоштаӣ? 47:7 Ва ту гуфтӣ: "Ман то абад зан хоҳам монд, то ки нагузоштаӣ" ин чизҳоро ба дили ту гуфта буд, ва охири онро ба ёд наовард. 47:8 Пас, алҳол инро бишнав, эй, ки ба лаззатҳо дода шудаӣ, ки сокин ҳастӣ Бепарво, ки дар дили ту мегӯяд: "Ман ҳастам, ва ҳеҷ каси дигаре ҷуз Ман нест"; И чун бевазан наменишинам, ва талафоти фарзандонро намедонам; 47:9 Аммо ин ду чиз дар як лаҳза ба шумо хоҳад расид, дар як рӯз, зиён аз фарзандон ва бевазанӣ: онҳо бо ту хоҳанд омад камолот барои бисёре аз ҷодуҳои Ту ва барои бузургон фаровонии ҷодуҳои ту. 47:10 Зеро ки ту ба шарорати худ таваккал кардаӣ, Ту гуфтаӣ: "Ҳеҷ кас Маро намебинад". Хирад ва дониши ту туро гумроҳ кардааст; ва ту гуфтӣ Дар дили ту ман ҳастам, ва ҳеҷ каси дигар ҷуз ман нест. 47:11 Бинобар ин бадӣ бар ту хоҳад омад; ту намедонӣ, ки аз куҷост бархоста, бадбахтӣ бар ту хоҳад афтод; гузошта наметавонед ва ногаҳон харобӣ бар ту хоҳад омад, ки он хоҳӣ буд намедонам. 47:12 Алҳол бо ҷодуҳои худ ва бо мардуми сершумори худ истода бош ҷодугарӣ, ки аз ҷавонӣ дар он кор кардаӣ; агар ту боши тавони фоида ба даст оварад, агар чунин бошад, ғолиб шавӣ. 47:13 Ту аз бисёр маслиҳатҳои худ хаста шудаӣ. Бигзор ҳоло ситорашиносон, ситорашиносон, пешгӯиҳои моҳона бархоста, ва туро аз ин чизҳое, ки ба сари ту хоҳад омад, наҷот деҳ. 47:14 Инак, онҳо мисли хошок хоҳанд буд; оташ онҳоро хоҳад сӯзонд; хоҳанд кард худро аз қувваи шӯъла раҳо накунанд: нахоҳад буд ангишт барои гарм кардан, на оташе, ки пешаш нишинад. 47:15 Онҳое, ки бо онҳо меҳнат кардаӣ, барои ту чунин хоҳанд шуд, тоҷирон, аз ҷавонии ту; ҳар яке ба маҳаллаи худ саргардон хоҳанд шуд; ҳеҷ кас туро наҷот нахоҳад дод.