Ишаъё
Подшоҳон 47:1 Фурӯ омада, дар хок бинишин, эй духтари бокираи Бобил, бар
замин: тахт нест, эй духтари калдониён, зеро ки хоҳӣ буд
дигар нарм ва нозук номида намешавад.
47:2 Сангҳои осиёбро бигиред ва ордро орд кунед; қуфлҳои худро кушоед,
пой, ронро кушодан, аз дарёҳо гузаштан.
47:3 Аврати ту ошкор хоҳад шуд, оре, расвоии ту зоҳир хоҳад шуд;
қасос бигир, ва ман туро ҳамчун мард вохӯрда наметавонам.
47:4 Дар мавриди раҳокунандаи мо, Худованди лашкарҳо номи Ӯст, Қуддус
Исроил.
47:5 Хомӯш нишин ва ба торикӣ бирав, эй духтари
Калдониён, зеро ки туро дигар хонуми салтанатҳо нахоҳанд гуфт.
47:6 Ман аз қавми худ хашмгин шудам, мероси Худро палид кардам,
онҳоро ба дасти туст, ба онҳо раҳм накардӣ; бар қадим
оё юғи худро сахт бар души худ гузоштаӣ?
47:7 Ва ту гуфтӣ: "Ман то абад зан хоҳам монд, то ки нагузоштаӣ"
ин чизҳоро ба дили ту гуфта буд, ва охири онро ба ёд наовард.
47:8 Пас, алҳол инро бишнав, эй, ки ба лаззатҳо дода шудаӣ, ки сокин ҳастӣ
Бепарво, ки дар дили ту мегӯяд: "Ман ҳастам, ва ҳеҷ каси дигаре ҷуз Ман нест"; И
чун бевазан наменишинам, ва талафоти фарзандонро намедонам;
47:9 Аммо ин ду чиз дар як лаҳза ба шумо хоҳад расид, дар як рӯз, зиён
аз фарзандон ва бевазанӣ: онҳо бо ту хоҳанд омад
камолот барои бисёре аз ҷодуҳои Ту ва барои бузургон
фаровонии ҷодуҳои ту.
47:10 Зеро ки ту ба шарорати худ таваккал кардаӣ, Ту гуфтаӣ: "Ҳеҷ кас Маро намебинад".
Хирад ва дониши ту туро гумроҳ кардааст; ва ту гуфтӣ
Дар дили ту ман ҳастам, ва ҳеҷ каси дигар ҷуз ман нест.
47:11 Бинобар ин бадӣ бар ту хоҳад омад; ту намедонӣ, ки аз куҷост
бархоста, бадбахтӣ бар ту хоҳад афтод; гузошта наметавонед
ва ногаҳон харобӣ бар ту хоҳад омад, ки он хоҳӣ буд
намедонам.
47:12 Алҳол бо ҷодуҳои худ ва бо мардуми сершумори худ истода бош
ҷодугарӣ, ки аз ҷавонӣ дар он кор кардаӣ; агар ту боши
тавони фоида ба даст оварад, агар чунин бошад, ғолиб шавӣ.
47:13 Ту аз бисёр маслиҳатҳои худ хаста шудаӣ. Бигзор ҳоло
ситорашиносон, ситорашиносон, пешгӯиҳои моҳона бархоста, ва
туро аз ин чизҳое, ки ба сари ту хоҳад омад, наҷот деҳ.
47:14 Инак, онҳо мисли хошок хоҳанд буд; оташ онҳоро хоҳад сӯзонд; хоҳанд кард
худро аз қувваи шӯъла раҳо накунанд: нахоҳад буд
ангишт барои гарм кардан, на оташе, ки пешаш нишинад.
47:15 Онҳое, ки бо онҳо меҳнат кардаӣ, барои ту чунин хоҳанд шуд,
тоҷирон, аз ҷавонии ту; ҳар яке ба маҳаллаи худ саргардон хоҳанд шуд;
ҳеҷ кас туро наҷот нахоҳад дод.