Ишаъё
39:1 Дар он вақт Меродахбаладон ибни Баладон, подшоҳи Бобил
Номаҳо ва тӯҳфае ба Ҳизқиё, зеро ки шунида буд, ки ӯ омада буд
бемор шуда, шифо ёфт.
39:2 Ва Ҳизқиё аз онҳо шод шуда, хонаи гаронбаҳои худро ба онҳо нишон дод
чизҳо, нуқра ва тилло, ва ҳанут ва қиматбаҳо
атрафшон, ва тамоми хонаи зиреҳи ӯ, ва ҳар он чи дар вай ёфт шуд
ганҷҳо: дар хонаи ӯ чизе набуд, на дар тамоми салтанати ӯ, ки
Ҳизқиё ба онҳо нагуфт.
39:3 Ва Ишаъёи набӣ назди подшоҳ Ҳизқиё омада, ба ӯ гуфт: «Чӣ
гуфтанд ин мардон? ва аз куҷо назди ту омадаанд? Ва Ҳизқиё гуфт:
Онҳо аз кишвари дур ба назди Ман омадаанд, ҳатто аз Бобил.
39:4 Он гоҳ гуфт: «Онҳо дар хонаи ту чӣ дидаанд? Ва Ҳизқиё ҷавоб дод:
Ҳама он чи дар хонаи Ман аст, диданд: дар миёни ман чизе нест
ганҷҳое, ки ман ба онҳо нишон надодаам.
39:5 Ва Ишаъё ба Ҳизқиё гуфт: «Каломи Худованди лашкарҳоро бишнав:
39:6 Инак, айёме меояд, ки ҳар он чи дар хонаи ту аст, ва он чи
падарони ту то имрӯз анбор гузоштаанд, ба он бурда хоҳанд шуд
Бобил: ҳеҷ чиз нахоҳад монд, мегӯяд Худованд.
39:7 Ва аз писарони ту, ки аз ту ба дуньё хоҳӣ рафт,
хоҳанд бурд? ва онҳо дар қасри Худо ахта хоҳанд буд
подшоҳи Бобил.
39:8 Он гоҳ Ҳизқиё ба Ишаъё гуфт: «Хуб аст каломи Худованд, ки ту,
сухан кардааст. Ва боз гуфт: «Зеро ки дар Ман осоиштагӣ ва ростӣ хоҳад буд».
рӯз.