Ҳушаъ
9:1 Эй Исроил, шод нашав, мисли халқи дигар, аз шодӣ, зеро ки ту рафта
Ту аз ҷониби Худои худ фоҳиша шудаӣ, дар ҳар замини кишт мукофоте дӯст доштаӣ.
9:2 Фарш ва шаробфурӯш набояд онҳоро сер кунад, ва шароби нав
дар вай ноком.
9:3 Онҳо дар замини Худованд сокин нахоҳанд шуд; вале Эфроим ба он бармегардад
Миср, ва онҳо дар Ашшур чизҳои нопок хоҳанд хӯрд.
9:4 Онҳо ба Худованд шароб тақдим нахоҳанд кард, ва нахоҳанд шуд
писанд омадан ба Ӯ: қурбониҳои онҳо барои онҳо мисли нони хоҳад буд
мотамдорон; ҳар он ки аз он мехӯранд, палид хоҳад шуд, зеро ки нони онҳо барои онҳост
ҷони онҳо ба хонаи Худованд нахоҳад омад.
9:5 Шумо дар рӯзи тантанавӣ ва дар рӯзи ид чӣ кор хоҳед кард
ХУДОВАНД?
9:6 Зеро, инак, онҳо аз ҳалокат рафтаанд: Миср онҳоро ҷамъ хоҳад кард
боло, Мемфис онҳоро дафн хоҳад кард: ҷойҳои зебо барои нуқраашон,
хорҳо дар хаймаҳои онҳо хоҳанд буд.
9:7 Айёми зиёрат фаро расид, айёми ҷазо фаро расид; Исроил
Онро хоҳад донист: пайғамбар аблаҳ аст, одами рӯҳонӣ девона аст, зеро
бисьёрии гуноҳҳои ту ва нафрати азиме.
9:8 Посбони Эфроим бо Худои ман буд, аммо пайғамбар доми
дар тамоми роҳҳои худ фоҳиша ва нафрат дар хонаи Худои худ.
9:9 Онҳо худро сахт фосид кардаанд, чунон ки дар айёми Ҷибъо.
бинобар ин гуноҳҳои онҳоро ба ёд хоҳад овард, гуноҳҳои онҳоро ҷазо хоҳад дод.
9:10 Ман Исроилро мисли ангур дар биёбон ёфтам; Ман падарони туро ҳамчунон дидам
бори аввал дар дарахти анҷир пухтааст, вале онҳо ба Баалпеӯр рафтанд,
ва худро ба ин хиҷил ҷудо карданд; ва корҳои зиштии онҳо буданд
мувофиқи он ки онҳо дӯст медоштанд.
9:11 Аммо Эфроим, ҷалоли онҳо мисли мурғ аз таваллуд дур хоҳад шуд,
ва аз бачадон ва аз ҳомиладорӣ.
9:12 Ҳарчанд онҳо фарзандони худро ба воя мерасанд, Ман онҳоро дар он ҷо раҳо мекунам
одаме боқӣ нахоҳад монд; вой бар ҳоли онҳо, вақте ки аз онҳо меравам!
9:13 Эфроим, чунон ки ман Тирусро дидам, дар ҷои хуше шинонда шудааст; аммо Эфроим
фарзандони худро ба назди қотил меорад.
9:14 Ба онҳо бидеҳ, эй Худованд, чӣ мехоҳӣ дод? ба онхо бачахони бачадор дихад ва
синаҳои хушк.
9:15 Тамоми шарорати онҳо дар Ҷилҷол аст, зеро ки дар он ҷо аз онҳо нафрат доштам
бадӣ карда, онҳоро аз хонаи худ берун хоҳам кард
дигар онҳоро дӯст надоред: ҳамаи мирони онҳо исёнгаронанд.
9:16 Эфроим зарба зад, решаашон хушк шуд, онҳо самаре нахоҳанд дод;
Оре, гарчанде ки онҳо оваранд, ман ҳатто меваи маҳбуби онро хоҳам кушт
батни онхо.
9:17 Худои Ман онҳоро дур хоҳад кард, зеро ки онҳо ба Ӯ гӯш надоданд, ва
дар байни халқҳо саргардон хоҳанд шуд.