Ҳушаъ 9:1 Эй Исроил, шод нашав, мисли халқи дигар, аз шодӣ, зеро ки ту рафта Ту аз ҷониби Худои худ фоҳиша шудаӣ, дар ҳар замини кишт мукофоте дӯст доштаӣ. 9:2 Фарш ва шаробфурӯш набояд онҳоро сер кунад, ва шароби нав дар вай ноком. 9:3 Онҳо дар замини Худованд сокин нахоҳанд шуд; вале Эфроим ба он бармегардад Миср, ва онҳо дар Ашшур чизҳои нопок хоҳанд хӯрд. 9:4 Онҳо ба Худованд шароб тақдим нахоҳанд кард, ва нахоҳанд шуд писанд омадан ба Ӯ: қурбониҳои онҳо барои онҳо мисли нони хоҳад буд мотамдорон; ҳар он ки аз он мехӯранд, палид хоҳад шуд, зеро ки нони онҳо барои онҳост ҷони онҳо ба хонаи Худованд нахоҳад омад. 9:5 Шумо дар рӯзи тантанавӣ ва дар рӯзи ид чӣ кор хоҳед кард ХУДОВАНД? 9:6 Зеро, инак, онҳо аз ҳалокат рафтаанд: Миср онҳоро ҷамъ хоҳад кард боло, Мемфис онҳоро дафн хоҳад кард: ҷойҳои зебо барои нуқраашон, хорҳо дар хаймаҳои онҳо хоҳанд буд. 9:7 Айёми зиёрат фаро расид, айёми ҷазо фаро расид; Исроил Онро хоҳад донист: пайғамбар аблаҳ аст, одами рӯҳонӣ девона аст, зеро бисьёрии гуноҳҳои ту ва нафрати азиме. 9:8 Посбони Эфроим бо Худои ман буд, аммо пайғамбар доми дар тамоми роҳҳои худ фоҳиша ва нафрат дар хонаи Худои худ. 9:9 Онҳо худро сахт фосид кардаанд, чунон ки дар айёми Ҷибъо. бинобар ин гуноҳҳои онҳоро ба ёд хоҳад овард, гуноҳҳои онҳоро ҷазо хоҳад дод. 9:10 Ман Исроилро мисли ангур дар биёбон ёфтам; Ман падарони туро ҳамчунон дидам бори аввал дар дарахти анҷир пухтааст, вале онҳо ба Баалпеӯр рафтанд, ва худро ба ин хиҷил ҷудо карданд; ва корҳои зиштии онҳо буданд мувофиқи он ки онҳо дӯст медоштанд. 9:11 Аммо Эфроим, ҷалоли онҳо мисли мурғ аз таваллуд дур хоҳад шуд, ва аз бачадон ва аз ҳомиладорӣ. 9:12 Ҳарчанд онҳо фарзандони худро ба воя мерасанд, Ман онҳоро дар он ҷо раҳо мекунам одаме боқӣ нахоҳад монд; вой бар ҳоли онҳо, вақте ки аз онҳо меравам! 9:13 Эфроим, чунон ки ман Тирусро дидам, дар ҷои хуше шинонда шудааст; аммо Эфроим фарзандони худро ба назди қотил меорад. 9:14 Ба онҳо бидеҳ, эй Худованд, чӣ мехоҳӣ дод? ба онхо бачахони бачадор дихад ва синаҳои хушк. 9:15 Тамоми шарорати онҳо дар Ҷилҷол аст, зеро ки дар он ҷо аз онҳо нафрат доштам бадӣ карда, онҳоро аз хонаи худ берун хоҳам кард дигар онҳоро дӯст надоред: ҳамаи мирони онҳо исёнгаронанд. 9:16 Эфроим зарба зад, решаашон хушк шуд, онҳо самаре нахоҳанд дод; Оре, гарчанде ки онҳо оваранд, ман ҳатто меваи маҳбуби онро хоҳам кушт батни онхо. 9:17 Худои Ман онҳоро дур хоҳад кард, зеро ки онҳо ба Ӯ гӯш надоданд, ва дар байни халқҳо саргардон хоҳанд шуд.