Ҳушаъ 6:1 Биё, ва ба сӯи Худованд баргардем, зеро ки Ӯ пора кардааст, ва хоҳад кард моро шифо диҳед; вай зад, ва моро баста хоҳад кард. 6:2 Пас аз ду рӯз Ӯ моро эҳё хоҳад кард; дар рӯзи сеюм Ӯ моро эҳьё хоҳад кард, ва мо дар назари Ӯ зиндагӣ хоҳем кард. 6:3 Пас, мо хоҳем донист, ки агар барои шинохтани Худованд пайравӣ кунем: берун омадани Ӯст ҳамчун субҳ омода; ва Ӯ мисли борон назди мо хоҳад омад борони охирин ва пештара ба замин. 6:4 Эй Эфроим, бо ту чӣ кунам? Эй Яҳудо, чӣ кунам? ту? зеро ки некии ту мисли абри субҳ аст, ва он мисли шабнам барвақт аст меравад. 6:5 Бинобар ин Ман онҳоро ба воситаи анбиё тарошидаам; Ман онҳоро бо дасти худ куштам ва ҳукмҳои Ту мисли нурест, ки берун мебарояд. 6:6 Зеро ки ман марҳамат мехостам, на қурбонӣ; ва дониши Худо бештар аст аз қурбониҳои сӯхтанӣ. 6:7 Аммо онҳо мисли одамон аҳдро вайрон карданд ва дар он ҷо коре карданд хиёнаткорона бар зидди ман. 6:8 Ҷилъод шаҳри онҳост, ки бадкорӣ мекунанд ва бо хун олуда аст. 6:9 Ва чунон ки лашкари роҳзанон барои одам интизор мешаванд, ҳамон тавр гурӯҳи коҳинон одамкушӣ бо ризоят, зеро ки онҳо ба зино даст мезананд. 6:10 Ман дар хонадони Исроил як чизи даҳшатнок дидаам: он ҷост зинокории Эфроим, Исроил палид шудааст. 6:11 Ҳамчунин, эй Яҳудо, Ӯ барои ту ҳосили ҳосил гузоштааст, вақте ки ман онро баргардондам асири халки ман.