Ҳушаъ
6:1 Биё, ва ба сӯи Худованд баргардем, зеро ки Ӯ пора кардааст, ва хоҳад кард
моро шифо диҳед; вай зад, ва моро баста хоҳад кард.
6:2 Пас аз ду рӯз Ӯ моро эҳё хоҳад кард; дар рӯзи сеюм Ӯ моро эҳьё хоҳад кард,
ва мо дар назари Ӯ зиндагӣ хоҳем кард.
6:3 Пас, мо хоҳем донист, ки агар барои шинохтани Худованд пайравӣ кунем: берун омадани Ӯст
ҳамчун субҳ омода; ва Ӯ мисли борон назди мо хоҳад омад
борони охирин ва пештара ба замин.
6:4 Эй Эфроим, бо ту чӣ кунам? Эй Яҳудо, чӣ кунам?
ту? зеро ки некии ту мисли абри субҳ аст, ва он мисли шабнам барвақт аст
меравад.
6:5 Бинобар ин Ман онҳоро ба воситаи анбиё тарошидаам; Ман онҳоро бо дасти худ куштам
ва ҳукмҳои Ту мисли нурест, ки берун мебарояд.
6:6 Зеро ки ман марҳамат мехостам, на қурбонӣ; ва дониши Худо бештар аст
аз қурбониҳои сӯхтанӣ.
6:7 Аммо онҳо мисли одамон аҳдро вайрон карданд ва дар он ҷо коре карданд
хиёнаткорона бар зидди ман.
6:8 Ҷилъод шаҳри онҳост, ки бадкорӣ мекунанд ва бо хун олуда аст.
6:9 Ва чунон ки лашкари роҳзанон барои одам интизор мешаванд, ҳамон тавр гурӯҳи коҳинон
одамкушӣ бо ризоят, зеро ки онҳо ба зино даст мезананд.
6:10 Ман дар хонадони Исроил як чизи даҳшатнок дидаам: он ҷост
зинокории Эфроим, Исроил палид шудааст.
6:11 Ҳамчунин, эй Яҳудо, Ӯ барои ту ҳосили ҳосил гузоштааст, вақте ки ман онро баргардондам
асири халки ман.