Ҳабаққук
2:1 Ман дар посбонии худ истода, маро бар бурҷ мегузорам ва бедор хоҳам кард
бубинед, ки ӯ ба ман чӣ хоҳад гуфт, ва ман, вақте ки бошам, чӣ ҷавоб хоҳам дод
танбеҳ дод.
2:2 Ва Худованд ба ман ҷавоб дод, ва гуфт: "Рӯъё бинавис, ва равшан
дар болои мизҳо, то ки касеро мехонад, давида тавонад.
2:3 Зеро ки рӯъё ҳанӯз барои замони муайян аст, вале дар охир он хоҳад буд
сухан гӯед ва дурӯғ нагӯед: ҳарчанд дер бошад ҳам, мунтазир бошед; зеро бешубха
биёед, дер намемонад.
2:4 Инак, ҷони вай, ки боло аст, дар вай рост нест, балки одил аст
бо имони худ зиндагӣ хоҳад кард.
2:5 Бале, азбаски вай бо шароб таҷовуз мекунад, одами мағрур низ нест
дар хона нигоҳ медорад, ки ҳаваси худро мисли дӯзах афзун мекунад ва мисли марг аст, ва
сер намешавад, балки тамоми халқҳоро назди Ӯ ҷамъ мекунад ва ҷамъ мекунад
ба Ӯ тамоми мардум:
2:6 Оё ҳамаи инҳо дар бораи Ӯ масал ва тамасхур нахоҳанд кард
дар ҳаққи ӯ масал гӯед ва бигӯед: "Вой бар ҳоли он ки он чиро афзун мекунад"
на аз они! чанд муддат? ва ба касе ки худро бо гили ғафс бор мекунад!
2:7 Оё онҳо ногаҳон бархоста, ки туро газанд, ва бедор
Оё туро ба хашм меоварӣ, ва ту барои ғаниматҳои онҳо хоҳӣ буд?
2:8 Зеро ки ту халқҳои зиёдеро ғорат кардаӣ, тамоми бақияи мардум
туро ғорат хоҳад кард; ба сабаби хуни мардон ва барои зӯроварии
замин, шаҳр ва ҳамаи сокинони он.
2:9 Вой бар ҳоли касе, ки ба хонаи худ тамаъ тамаъ кунад, то битавонад
лонаи худро баланд кун, то ки аз кувваи бадй рахо ёбад!
2:10 Ту маслиҳат нангин ба хонаи худ бо буридани мардуми бисьёре, ва
бар зидди ҷони ту гуноҳ кардааст.
2:11 Зеро ки санг аз девор фарьёд хоҳад зад, ва чӯбро аз чӯб
ҷавоб медиҳад.
2:12 Вой бар ҳоли касе, ки шаҳреро бо хун бино мекунад, ва шаҳреро дар канори он устувор месозад
шарорат!
2:13 Инак, оё ин аз ҷониби Худованди лашкарҳо нест, ки мардум дар он меҳнат кунанд?
худи оташ аст, ва мардум барои ботил хаста хоҳанд шуд?
2:14 Зеро ки замин аз дониши ҷалоли Худо пур хоҳад шуд
Худовандо, чунон ки обҳо баҳрро фаро мегиранд.
2:15 Вой бар ҳоли касе, ки ба ёри худ об медиҳад, ки шишаи туро меандозад
Ӯро низ маст сохт, то ки ба онҳо нигоҳ кунӣ
урёнӣ!
2:16 Ту аз ҷалол шармсор шудаӣ: ту низ бинӯш, ва бигзор
пӯсти суннат кушода шавад: косаи дасти рости Худованд гардонда шавад
ба ту меафтад, ва ҷалоли ту нангин хоҳад буд.
2:17 Зеро ки зӯроварии Лубнон туро фаро хоҳад гирифт, ва ғанимати ҳайвоноти ваҳшӣ,
ки онҳоро аз хуни мардон ва аз зӯроварии онҳо тарсонд
замин, шаҳр ва ҳамаи сокинони он.
2:18 Аз ҳайкали кандакорӣ чӣ фоида дорад, ки созандаи он онро кандааст?
симои гудохта ва муаллими дурӯғ, ки созандаи кори худ аст
Оё ба он таваккал мекунад, то бутҳои гунг созад?
2:19 Вой бар ҳоли касе, ки ба ҳезум мегӯяд: "Бедор шав"; ба санги гунг, Бархез, он
таълим медиҳад! Инак, он бо тилло ва нуқра гузошта шудааст, ва ҳаст
дар байни он тамоман нафас намекашад.
2:20 Аммо Худованд дар маъбади муқаддаси Худ аст: бигзор тамоми замин хомӯш бошад
пеш аз у.