Ҳабаққук
1:1 Боре, ки Ҳабаққуқи набӣ дид.
1:2 Эй Парвардигори ман, то ба кай гирья хоҳам кард, ва ту нахоҳӣ шунид! ҳатто фарёд занед
ту аз зӯроварӣ, ва ту наҷот намеёбӣ!
1:3 Чаро ба ман гуноҳ нишон медиҳӣ, ва ба ман шикоят мекунӣ? барои
Ғорат ва зӯроварӣ пеши ман аст, ва низоъ барангезанда ҳастанд
ва ихтилоф.
1:4 Бинобар ин шариат суст шудааст, ва доварӣ ҳеҷ гоҳ ба амал намеояд, зеро ки
шарир одилонро давр мезанад; бинобар ин ҳукми нодуруст
давом медихад.
1:5 Инак, дар миёни халқҳо, ва бо таваҷҷӯҳ нигаред, ва тааҷҷубовар: зеро ки ман
дар айёми шумо коре хоҳад кард, ки шумо ба он бовар намекунед, гарчанде ки бошад
ба шумо гуфтам.
1:6 Зеро, инак, Ман калдониён, ки халқи талх ва шитобкор, ки
ба воситаи фарохии замин гузарад, то сохиби он шавад
манзилҳое, ки аз они онҳо нестанд.
1:7 Онҳо даҳшатнок ва даҳшатноканд: доварӣ ва шаъну шарафи онҳо
худашон пеш мераванд.
1:8 Аспҳои онҳо низ аз палангҳо тезтаранд ва сахттаранд
аз гургони шом, ва саворони онҳо паҳн хоҳанд шуд, ва
саворонашон аз дур хоҳанд омад; мисли уқоб парвоз хоҳанд кард
шитоб мекунад.
1:9 Ҳама барои зӯроварӣ хоҳанд омад: чеҳраашон мисли шарқ баланд хоҳад шуд
бод, ва онҳо асиронро мисли рег ҷамъ хоҳанд кард.
1:10 Ва онҳо подшоҳонро масхара хоҳанд кард, ва мирон низ барои
онҳо: ҳар гуна мустаҳкамро тамасхур хоҳанд кард; зеро ки онҳо хок хоҳанд андохт, ва
инро гир.
1:11 Он гоҳ ақидаи вай тағйир хоҳад ёфт, ва ӯ бигзарад, ва ба васваса хоҳад кард,
ин қудрати ӯ ба худои худ аст.
1:12 Оё ту аз абад нестӣ, эй Худованд Худои ман, муқаддаси ман? хоҳем кард
намурдан. Эй Худованд, онҳоро барои доварӣ муқаррар кардаӣ; ва эй тавоно!
Худоё, онҳоро барои ислоҳ қарор додаӣ.
1:13 Ту чашмони поктар аз дидани бадӣ ҳастӣ ва наметавонӣ бубинӣ
шарорат: чаро ту ба хиёнаткорон нигоҳ мекунӣ, ва
забонатро нигоҳ дор, вақте ки шарир одами бештарро мехӯрад
аз ӯ одил аст?
1:14 Ва одамонро мисли моҳиёни баҳр, мисли хазандагон месозад
ҳоким бар онҳо нест?
1:15 Ҳамаро бо кунҷ мегиранд, дар тӯри худ мегиранд,
ва онҳоро дар кашолакунии худ ҷамъ кунед; бинобар ин онҳо шодӣ мекунанд ва шод мешаванд.
1:16 Бинобар ин онҳо барои тӯри худ қурбонӣ мекунанд, ва барои онҳо бухур месузанд
кашола кардан; зеро ки насиби онҳо фарбеҳ ва гӯшти онҳо фаровон аст.
1:17 Пас, оё онҳо тӯри худро холӣ карда, барои куштан ҳамеша дареғ нахоҳанд дошт?
миллатхо?