Ҳабаққук 1:1 Боре, ки Ҳабаққуқи набӣ дид. 1:2 Эй Парвардигори ман, то ба кай гирья хоҳам кард, ва ту нахоҳӣ шунид! ҳатто фарёд занед ту аз зӯроварӣ, ва ту наҷот намеёбӣ! 1:3 Чаро ба ман гуноҳ нишон медиҳӣ, ва ба ман шикоят мекунӣ? барои Ғорат ва зӯроварӣ пеши ман аст, ва низоъ барангезанда ҳастанд ва ихтилоф. 1:4 Бинобар ин шариат суст шудааст, ва доварӣ ҳеҷ гоҳ ба амал намеояд, зеро ки шарир одилонро давр мезанад; бинобар ин ҳукми нодуруст давом медихад. 1:5 Инак, дар миёни халқҳо, ва бо таваҷҷӯҳ нигаред, ва тааҷҷубовар: зеро ки ман дар айёми шумо коре хоҳад кард, ки шумо ба он бовар намекунед, гарчанде ки бошад ба шумо гуфтам. 1:6 Зеро, инак, Ман калдониён, ки халқи талх ва шитобкор, ки ба воситаи фарохии замин гузарад, то сохиби он шавад манзилҳое, ки аз они онҳо нестанд. 1:7 Онҳо даҳшатнок ва даҳшатноканд: доварӣ ва шаъну шарафи онҳо худашон пеш мераванд. 1:8 Аспҳои онҳо низ аз палангҳо тезтаранд ва сахттаранд аз гургони шом, ва саворони онҳо паҳн хоҳанд шуд, ва саворонашон аз дур хоҳанд омад; мисли уқоб парвоз хоҳанд кард шитоб мекунад. 1:9 Ҳама барои зӯроварӣ хоҳанд омад: чеҳраашон мисли шарқ баланд хоҳад шуд бод, ва онҳо асиронро мисли рег ҷамъ хоҳанд кард. 1:10 Ва онҳо подшоҳонро масхара хоҳанд кард, ва мирон низ барои онҳо: ҳар гуна мустаҳкамро тамасхур хоҳанд кард; зеро ки онҳо хок хоҳанд андохт, ва инро гир. 1:11 Он гоҳ ақидаи вай тағйир хоҳад ёфт, ва ӯ бигзарад, ва ба васваса хоҳад кард, ин қудрати ӯ ба худои худ аст. 1:12 Оё ту аз абад нестӣ, эй Худованд Худои ман, муқаддаси ман? хоҳем кард намурдан. Эй Худованд, онҳоро барои доварӣ муқаррар кардаӣ; ва эй тавоно! Худоё, онҳоро барои ислоҳ қарор додаӣ. 1:13 Ту чашмони поктар аз дидани бадӣ ҳастӣ ва наметавонӣ бубинӣ шарорат: чаро ту ба хиёнаткорон нигоҳ мекунӣ, ва забонатро нигоҳ дор, вақте ки шарир одами бештарро мехӯрад аз ӯ одил аст? 1:14 Ва одамонро мисли моҳиёни баҳр, мисли хазандагон месозад ҳоким бар онҳо нест? 1:15 Ҳамаро бо кунҷ мегиранд, дар тӯри худ мегиранд, ва онҳоро дар кашолакунии худ ҷамъ кунед; бинобар ин онҳо шодӣ мекунанд ва шод мешаванд. 1:16 Бинобар ин онҳо барои тӯри худ қурбонӣ мекунанд, ва барои онҳо бухур месузанд кашола кардан; зеро ки насиби онҳо фарбеҳ ва гӯшти онҳо фаровон аст. 1:17 Пас, оё онҳо тӯри худро холӣ карда, барои куштан ҳамеша дареғ нахоҳанд дошт? миллатхо?