Ҳастӣ
22:1 Ва баъд аз ин воқеъ шуд, ки Худо Иброҳимро озмуд, ва
ба вай гуфт: «Иброҳим».
22:2 Ва гуфт: «Акнун писари худ, писари ягонаи худ Исҳоқро, ки дӯст медорӣ, бигир,
ва ба замини Мӯриё бирав; ва дар он ҷо ӯро барои сӯхтагӣ пешкаш кунед
қурбонӣ бар яке аз кӯҳҳо, ки ман дар бораи он ба ту мегӯям.
22:3 Ва Иброҳим субҳи барвақт бархоста, хари худро зин кард ва гирифт
ду ҷавони худро бо ӯ, ва писараш Исҳоқ, ва ҳезумро барои худ канда
қурбонии сӯхтанӣ бархоста, ба маконе ки Худо он ҷост, рафт
ба ӯ гуфта буд.
22:4 Ва дар рӯзи сеюм Иброҳим чашмонашро боло карда, он ҷоро аз дур дид
хомӯш.
22:5 Ва Иброҳим ба ҷавонони худ гуфт: «Бо хар дар ин ҷо бимонед; ва ман
ва бача он ҷо рафта, саҷда мекунад ва боз назди шумо хоҳад омад.
22:6 Ва Иброҳим ҳезуми қурбонии сӯхтаниро гирифта, бар Исҳоқ гузошт
писараш; ва оташ ва кордро ба дасташ гирифт; ва рафтанд
ҳардуи онҳо якҷоя.
22:7 Ва Исҳоқ ба падари худ Иброҳим сухан ронда, гуфт: «Падари ман, ва ӯ».
гуфт: «Инак ман, писарам». Ва гуфт: «Инак, оташ ва ҳезум;
барра барои қурбонии сӯхтанӣ куҷост?
22:8 Ва Иброҳим гуфт: «Писарам, Худо барраи сӯхтаро барои худ таъмин хоҳад кард».
қурбонӣ: Пас ҳарду бо ҳам рафтанд.
22:9 Ва онҳо ба ҷое расиданд, ки Худо дар бораи Ӯ гуфта буд; ва Иброҳим бино кард
дар он ҷо қурбонгоҳе сохта, ҳезумро ба тартиб андохта, писараш Исҳоқро баста, ва
ӯро бар қурбонгоҳ бар ҳезум гузошт.
22:10 Ва Иброҳим дасти худро дароз карда, кордро гирифт, то ки
писар.
22:11 Ва фариштаи Худованд аз осмон ба вай нидо карда, гуфт:
Иброҳим, Иброҳим ва ӯ гуфт: «Инак Ман ҳастам».
22:12 Ва гуфт: «Дасти худро бар писарак нагузор ва ҳеҷ коре накун.
«Зеро акнун медонам, ки ту аз Худо метарсӣ, дар сурате ки надорӣ».
писаратро, писари ягонаатро аз ман нигоҳ дошт.
22:13 Ва Иброҳим чашмони худро боло карда, нигарист, ва инак, дар паси ӯ як қӯчқор
Шохҳояш дар ғафс афтодаанд; ва Иброҳим рафта, қӯчқорро гирифт, ва
Ӯро ба ҷои писараш барои қурбонии сӯхтанӣ тақдим намуд.
22:14 Ва Иброҳим он маконро Худованд Ҷире номид, чунон ки гуфта мешавад
ин рӯз дар кӯҳи Худованд зоҳир хоҳад шуд.
22:15 Ва фариштаи Худованд Иброҳимро аз осмон хонд
вақт,
22:16 Ва гуфт: «Ба худ қасам хӯрдам, мегӯяд Худованд, зеро ки ту
ин корро карда, аз писари худ, писари ягонаи худ, дареғ надоштааст;
22:17 То ки дар баракат туро баракат хоҳам дод ва дар афзунӣ афзун хоҳам кард
насли ту мисли ситораҳои осмон ва мисли реги бар рӯи замин аст
соҳили баҳр; ва насли ту дарвозаи душманони ӯро соҳиб хоҳад шуд;
22:18 Ва дар насли ту ҳамаи халқҳои рӯи замин баракат хоҳанд ёфт; зеро
ту ба овози ман итоат кардӣ.
22:19 Ва Иброҳим назди ҷавонони худ баргашт, ва онҳо бархоста, рафтанд
якҷоя ба Беэр-Шобаъ; ва Иброҳим дар Беэр-Шобаъ сукунат дошт.
22:20 Ва баъд аз ин воқеъ шуд, ки ба Иброҳим гуфта шуд:
Гуфт: «Инак, Милко, вай низ барои бародарат фарзанд зоид».
Наҳор;
22:21 Нахустзодааш Ҳуз, ва бародараш Буз, ва падари Арам Камуил,
22:22 Ва Чесед, ва Ҳазо, ва Пилдош, ва Ҷидлоф ва Байтуил.
22:23 Ва Байтуил Ривқоро ба дуньё овард; ин ҳашт Милко ба Ноҳӯр зоид,
Бародари Иброҳим.
22:24 Ва суррияи ӯ, ки Реумо ном дошт, Тебаҳро низ зоид, ва
Гаҳам, ва Таҳош ва Маака.