Ҳастӣ
20:1 Ва Иброҳим аз он ҷо сӯи кишвари ҷанубӣ кӯч карда, сокин шуд
дар байни Қодеш ва Шур, ва дар Герор маскан гирифтанд.
20:2 Ва Иброҳим дар бораи занаш Соро гуфт: «Вай хоҳари ман аст; ва подшоҳ Абималик
аз Герор фиристода, Сороро гирифт.
20:3 Аммо Худо шабона ба Абималик дар хоб дид, ва ба ӯ гуфт: «Инак,
Ту танҳо марди мурда ҳастӣ, зеро он зане ки гирифтаӣ; зеро вай
зани мард.
20:4 Аммо Абималик ба вай наздик нашуд, ва гуфт: «Худовандо!
инчунин миллати одил?
20:5 Оё ӯ ба ман нагуфт: "Вай хоҳари ман аст?" ва худи ӯ ҳам гуфт:
Вай бародари ман аст: дар тамомияти дилам ва бегуноҳии дастони ман
ман ин корро кардам.
20:6 Ва Худо дар хоб ба ӯ гуфт: «Бале, ман медонам, ки ту ин корро дар
беайбии дили ту; зеро ки Ман низ туро аз гуноҳ нигоҳ доштам
бар зидди ман, бинобар ин ба ту иҷозат надодам, ки ба вай даст нарасонед».
20:7 Пас, акнун мардро зани худ баргардонед; зеро ки вай пайғамбар аст ва ӯ
барои ту дуо хоҳӣ кард, ва ту зинда хоҳӣ шуд; ва агар вайро барқарор накунӣ,
Бидон, ки ту ва ҳар он чи аз они ту ҳастӣ, ҳатман мемирӣ.
20:8 Бинобар ин, Абималик субҳи барвақт бархоста, ҳамаашро даъват кард
ғуломон буданд ва ҳамаи инро ба гӯши худ нақл карданд, ва одамон дарднок буданд
тарс.
20:9 Ва Абималик Иброҳимро даъват карда, ба ӯ гуфт: «Чӣ кор кардаӣ?
ба мо? ва туро чӣ ба васваса андохтаам, ки бар сари ман овардаӣ ва?
бар Малакути ман гуноҳи бузург аст? ту бо ман корҳое кардаӣ, ки набояд бошад
карда шавад.
20:10 Ва Абималик ба Иброҳим гуфт: «Чӣ дидӣ, ки кардӣ
ин чиз?
20:11 Ва Иброҳим гуфт: «Азбаски ман фикр мекардам, ки дар ҳақиқат тарси Худо нест».
ин ҷой; ва ба хотири занам маро мекушанд.
20:12 Ва ҳол он ки вай хоҳари ман аст; вай духтари падарам аст, аммо
на духтари модарам; ва вай зани ман шуд.
20:13 Ва чунин воқеъ шуд, вақте ки Худо маро аз падарам саргардон кард
хона, ки ба вай гуфтам: "Ин аст эҳсони ту, ки нишон хоҳӣ дод"
ба ман; дар ҳар ҷое ки биёем, дар бораи Ман гӯед: "Ӯ аз они ман аст"
бародар.
20:14 Ва Абималик гӯсфандон ва говҳо ва ғуломон ва канизон гирифт,
ва онҳоро ба Иброҳим дод, ва занаш Соро ба ӯ баргардонд.
20:15 Ва Абималик гуфт: «Инак, замини ман пеши туст; дар он ҷо сокин шав».
писанд меояд.
20:16 Ва ба Соро гуфт: «Инак, ба бародарат ҳазор нафар додаам».
пораҳои нуқра: инак, вай барои ту пардаи чашмони ҳама аст
ки бо ту ва бо ҳама дигарон ҳастанд: ин тавр мазаммат шуд.
20:17 Ва Иброҳим ба Худо дуо гуфт, ва Худо Абималик ва занашро шифо дод, ва
канизонаш; ва онҳо фарзанд зоид.
20:18 Зеро ки Худованд тамоми шиками хонадони Абималикро баста буд,
аз сабаби зани Соро Иброҳим.