Ҳастӣ
6:1 Ва чунин воқеъ шуд, вақте ки одамон дар рӯи одамон афзоиш ёфтанд
замин, ва духтарон ба онҳо таваллуд шуданд,
6:2 Ва писарони Худо духтарони одамро диданд, ки онҳо одилонаанд; ва
аз ҳар он чи интихоб карда буданд, ба онҳо зан гирифтанд.
6:3 Ва Худованд гуфт:: «Рӯҳи ман на ҳамеша бо одам кӯшиш мекунад, барои ин
вай низ ҷисм аст, лекин айёми ӯ саду бист сол хоҳад буд.
6:4 Дар он айём дар рӯи замин бузургҷуссаҳо буданд; ва инчунин баъд аз он, кай
писарони Худо назди духтарони одам даромада, зоид
фарзандони онҳо, мардони тавоно ва мардони қадим шуданд
шӯҳрат.
6:5 Ва Худо дид, ки шарорати инсон дар замин бузург аст, ва он
хар як хаёли хаёли дилаш танхо бад буд
пайваста.
6:6 Ва аз Худованд тавба кард, ки одамро дар рӯи замин офаридааст ва он
дар дилаш ғамгин кард.
6:7 Ва Худованд гуфт: «Ман одамеро, ки ман офаридаам, аз рӯи он нобуд хоҳам кард
аз замин; ҳам одам, ҳам ҳайвони ваҳшӣ, ва ҳам хазанда ва ҳам паррандагон
аз ҳаво; зеро ки ман онҳоро офаридаам, тавба мекунад.
6:8 Аммо Нӯҳ файз дар назари Худованд ёфт.
6:9 Инҳо наслҳои Нӯҳ ҳастанд: Нӯҳ одами одил ва комил буд
наслҳои ӯ ва Нӯҳ бо Худо роҳ мерафт.
6:10 Ва Нӯҳ се писарро ба дуньё овард: Сом, Ҳом ва Ёфет.
6:11 Замин низ дар пеши Худо фосид шуд, ва замин аз пур шуд
зӯроварӣ.
6:12 Ва Худо ба замин нигарист, ва инак, он фосид буд; барои ҳама
ҷисм роҳи ӯро дар рӯи замин вайрон карда буд.
6:13 Ва Худо ба Нӯҳ гуфт: «Анҷоми тамоми башар пеши ман расидааст; барои
ба воситаи онҳо замин аз зӯроварӣ пур мешавад; ва инак, Ман нобуд хоҳам кард
онҳо бо замин.
6:14 Барои худ як сандуқе аз чӯби гофер бисоз; дар киштӣ ҳуҷраҳо бисоз, ва
онро дар дохил ва берун аз он бо қатрон гузоред.
6:15 Ва ин аст мӯд, ки шумо онро аз он бисозед: Дарозии
сандуқ сесад зироъ, паҳнои он панҷоҳ зироъ, ва
баландии он сӣ зироъ.
6:16 Барои киштӣ тирезае бисоз ва дар як зироъ онро ба анҷом хоҳӣ дод.
боло; ва дари сандуқро дар паҳлӯи он гузор; бо
Қиссаҳои поёнӣ, дуюм ва сеюмро бисоз.
6:17 Ва инак, Ман тӯфони обро бар замин меоварам, то
ҳар башарро, ки дар он нафаси ҳаёт аст, аз зери осмон нест кунед; ва
ҳар он чи дар рӯи замин аст, хоҳад мурд.
6:18 Аммо бо ту аҳди Худро барқарор хоҳам кард; ва ту ба дарун меоӣ
киштӣ, ту ва писаронат ва занат ва занони писарони ту бо ту.
6:19 Ва аз ҳар як мавҷудоти зинда, аз ҳар навъ ду тан хоҳӣ буд
ба киштӣ биёр, то ки онҳоро бо ту зинда нигоҳ доранд; онҳо мард хоҳанд буд ва
зан.
6:20 Аз паррандагон мувофиқи ҷинсашон ва аз чорпоён мувофиқи ҷинсашон, аз ҳар
хазанда аз замин пас аз навъи худ, ду аз ҳар навъ хоҳад омад
ба ту, то ки онҳоро зинда нигоҳ дорад.
6:21 Ва аз ҳар хӯроке, ки мехӯрад, барои худ бигир, ва ту ҷамъ хоҳӣ кард.
ба ту; ва он барои хӯроки ту ва барои онҳо хоҳад буд.
6:22 Нӯҳ чунин кард; мувофиқи он чи Худо ба ӯ фармуда буд, ӯ низ ҳамин тавр кард.