Галатиён
2:1 Пас аз чордаҳ сол пас аз он ки ман бо Барнаббо боз ба Ерусалим рафтам,
ва Титусро низ бо худ бурд.
2:2 Ва ман бо ваҳй рафта, ба онон башорат додам
Онро ман дар байни ғайрияҳудиён мавъиза мекунам, балки танҳо ба онҳое ки аз онон буданд
обрӯю эътибор, мабодо беҳуда давида бошам ё давида бошам.
2:3 Аммо на Титус, ки бо ман буд,, ки юнонӣ буд, маҷбур набуд
хатнашуда:
2:4 Ва он ба сабаби бародарони козиб, ки ғофил буданд, оварда шуданд, ки даромаданд
пеш аз ҳама озодии моро, ки дар Исои Масеҳ дорем, ҷосусӣ кунем, ки онҳо
метавонад моро ба ғуломӣ орад:
2:5 Мо ба онҳо бо итоаткорӣ додаем, на, барои як соат; ки ҳақиқат
Инҷил метавонад бо шумо идома ёбад.
2:6 Аммо аз инҳо, ки ба назар чунин менамуд,, (ҳар чӣ онҳо буданд,, он месозад
барои ман фарқ надорад: Худо ҳеҷ касро намепазирад:) барои онон, ки гумон карданд
то ҳадде дар конфронс бошед, ба ман чизе илова накард:
2:7 Аммо баръакс, вақте ки онҳо диданд, ки Инҷили номахтунон
ба ман супурда шуд, чунон ки башорати хатна ба Петрус буд;
2:8 (Зеро Он ки дар Петрус то ҳавворӣ ба таври самарабахш кор кардааст
хатна, дар ман нисбати ғайрияҳудиён қудрати қавӣ дошт :)
2:9 Ва ҳангоме ки Яъқуб, Кифо ва Юҳанно, ки ба назар сутунҳо буданд, фаҳмиданд
файзе ки ба ман ато шудааст, ба ман ва Барнаббо ҳуқуқ доданд
дастони мушорикат; ки мо ба халқҳо биравем, ва онҳо ба сӯи халқҳо
хатна.
2:10 Танҳо онҳо мехоҳанд, ки мискинонро ба ёд орем; ҳамон чизе ки ман ҳам
ба кор пеш меомад.
2:11 Аммо вақте ки Петрус ба Антиёхия омад, ман ба ӯ муқобилат кардам, зеро
вайро айбдор кардан лозим буд.
2:12 Зеро ки пеш аз он ки баъзе касон аз ҷониби Яъқуб биёянд, Ӯ бо ғайрияҳудиён хӯрок мехӯрд.
вале чун омаданд, аз тарси онҳо дур шуд ва худро ҷудо кард
ки аз махтунон буданд.
2:13 Ва яҳудиёни дигар низ бо ӯ пароканда шуданд; ба тавре ки Барнаббо
низ бо таҳқири онҳо дур шуд.
2:14 Аммо, вақте ки ман дидам, ки онҳо ба ростӣ рафтор намекунанд
Инҷилро пеш аз ҳама ба Петрус гуфтам: «Агар ту яҳудӣ бошӣ,
мувофиқи тарзи халқҳо зиндагӣ мекунанд, на мисли яҳудиён, чаро
Оё ту ғайрияҳудиёнро маҷбур мекунӣ, ки мисли яҳудиён зиндагӣ кунанд?
2:15 Мо, ки табиатан яҳудӣ ҳастем, на гуноҳкорони ғайрияҳудиён,
2:16 Чун бидонед, ки одам на бо аъмоли шариат, балки ба воситаи шариат сафед мешавад
имон ба Исои Масеҳ, ҳатто мо ба Исои Масеҳ имон овардаем, ки мо
мумкин аст бо имони Масеҳ сафед карда шавад, на бо аъмоли Худо
шариат: зеро ҳеҷ кас ба воситаи аъмоли шариат сафед карда намешавад.
2:17 Аммо агар, вақте ки мо мекӯшем, ки ба воситаи Масеҳ сафед шавем, худамон низ
Пас, оё Масеҳ ходими гуноҳ аст? Худо накунад.
2:18 Зеро, агар ман он чиро, ки хароб кардаам, аз нав бино мекунам, худамро а
вайронкор.
2:19 Зеро ки ман ба воситаи шариат барои шариат мурдаам, то ки барои Худо зиндагӣ кунам.
2:20 Ман бо Масеҳ маслуб шудаам, аммо зиндаам; лекин на ман, балки Масеҳ
дар Ман зиндагӣ мекунад; ва он ҳаёте ки ҳоло ба ҳасби ҷисм зиндагӣ мекунам, ба ҳасби он зиндагӣ мекунам
имон ба Писари Худо, ки маро дӯст дошт ва Худро барои ман фидо кард.
2:21 Ман файзи Худоро ноумед намекунам, зеро агар адолат ба воситаи
шариат, пас Масеҳ бар абас мурдааст.