Хуруҷ
1:1 Инҳоянд номҳои банӣ-Исроил, ки ба дарун омадаанд
Миср; ҳар кас ва аҳли байташ бо Яъқуб омаданд.
1:2 Рубен, Шимъӯн, Левӣ ва Яҳудо,
1:3 Иссакор, Забулун ва Биньёмин,
1:4 Дон, ва Нафталӣ, Ҷод ва Ошер.
1:5 Ва ҳамаи ҷонҳое, ки аз камари Яъқуб баромаданд, ҳафтод нафар буданд
ҷонҳо: зеро ки Юсуф аллакай дар Миср буд.
1:6 Ва Юсуф ва ҳамаи бародаронаш ва тамоми он насл мурд.
1:7 Ва банӣ-Исроил борвар буданд, ва зиёд шуданд, ва
афзун гардида, бағоят тавоноӣ гашт; ва замин пур шуд
онхо.
1:8 Ва подшоҳи нав бар Миср бархост, ки Юсуфро намешинохт.
1:9 Ва ӯ ба қавми худ гуфт: «Инак, қавми банӣ
Исроил аз мо бештар ва тавонотар аст:
1:10 Биёед, бо онҳо оқилона рафтор кунем; мабодо зиёд шаванд, ва он меояд
То ки, вақте ки ягон ҷанг ба амал ояд, онҳо низ ба мо ҳамроҳ мешаванд
душманонро ба даст оваред ва бо мо ҷанг кунед, ва онҳоро аз замин берун кунед.
1:11 Бинобар ин, онҳо бар сари онҳо мудироне таъин карданд, то ки онҳоро бо корҳояшон азоб диҳанд
бори гарон. Ва барои фиръавн шаҳрҳои ганҷӣ Питом ва Раамсес бино карданд.
1:12 Аммо ҳар қадар ки онҳо ба онҳо ранҷу азоб медоданд, ҳамон қадар зиёд мешуданд ва меафзоянд. Ва
аз банӣ-Исроил ғамгин шуданд.
1:13 Ва мисриён банӣ-Исроилро маҷбур карданд, ки бо ҷидду ҷаҳд хизмат кунанд.
1:14 Ва онҳо ҳаёти худро бо ғуломии сахт, дар хок ва дар он талх карданд
хишт ва хар гуна хизмат дар сахро: тамоми хизмати онхо,
Дар он ҷо онҳоро ба хидмат расониданд, бо сахтӣ буд.
1:15 Ва подшоҳи Миср ба дояҳои ибрӣ, ки номи онҳост
Яке Шифро ва номи дигаре Пуаҳ буд.
1:16 Ва гуфт: «Вақте ки шумо ба занони ибрӣ доя мекунед, ва
онҳоро дар тахтаҳо бубинед; агар писар бошад, вайро бикушед; лекин агар
духтар бошад, пас зинда мемонад.
1:17 Аммо дояҳо аз Худо метарсиданд ва ончунон ки подшоҳи Миср фармуда буд, амал намекарданд
онҳо, балки мардони кӯдаконро зинда наҷот доданд.
1:18 Ва подшоҳи Миср дояҳоро даъват карда, ба онҳо гуфт: «Чаро».
Оё шумо ин корро карда, кӯдаконро зинда наҷот додед?
1:19 Ва дояҳо ба фиръавн гуфтанд: «Зеро ки занони ибрӣ мисли он нестанд».
занони мисрӣ; зеро ки онҳо зиндаанд ва пеш аз вақт таслим мешаванд
дояхо ба назди онхо меоянд.
1:20 Бинобар ин Худо ба дояҳо некӣ кард, ва мардум зиёд шуданд,
ва хеле тавоно шуд.
1:21 Ва чунин воқеъ шуд, зеро дояҳо аз Худо метарсиданд, Ӯ онҳоро офаридааст
хонахо.
1:22 Ва фиръавн тамоми қавми худро амр фармуда, гуфт: «Ҳар писаре, ки шумо таваллуд мешавад».
ба дарё меандозад, ва ҳар духтарро зинда наҷот хоҳед дод.