Такрори Шариат
26:1 Ва ҳангоме ки ту ба замине, ки Худованди ту ҳастӣ, меоӣ.
Худо ба ту мерос дод ва онро соҳибӣ ва сукунат дорӣ
дар он;
26:2 Ки шумо аз ҳама ҳосили замин, ки аз ҳама бигирад
аз замини худ, ки Худованд Худоят ба ту медиҳад, биёр, ва
онро дар сабад андохта, ба он ҷое ки Худованди туст, бирав
Худо интихоб хоҳад кард, ки номи худро дар он ҷо гузорад.
26:3 Ва ту назди коҳине, ки дар он айём хоҳад буд, рафта, бигӯ
«Имрӯз ба Худованд Худои ту изҳор медорам, ки назди ӯ омадаам».
замине ки Худованд ба падарони мо қасам хӯрдааст, ки ба мо медиҳад.
26:4 Ва коҳин сабадро аз дасти ту гирифта, мегузорад
назди қурбонгоҳи Худованд Худои худ.
26:5 Ва ту ба ҳузури Худованд Худои худ сухан гӯй ва бигӯй, ки суриягӣ омода аст
падари ман ҳалок шуд, ва ӯ ба Миср омад ва дар он ҷо иқомат кард
бо андаке, ва дар он ҷо халқи бузург, тавоно ва сераҳолӣ шуданд;
Юҳанно 26:6 Ва мисриён ба мо бадӣ карданд, ва моро озор доданд ва ба гардани мо бор карданд.
банди сахт:
26:7 Ва ҳангоме ки мо ба Худованд Худои падарони худ нидо кардем, Худованд суханони моро шунид
овоз дод ва ба ранҷу заҳмат ва зулми мо нигарист:
26:8 Ва Худованд моро аз Миср берун овард, бо дасти пурзӯр ва бо
бозуи дароз, ва бо даҳшати азиме, ва бо аломот, ва
бо мӯъҷизот:
26:9 Ва Ӯ моро ба ин макон овард, ва ба мо ин заминро дод,
хатто замине, ки аз ширу асал равон аст.
26:10 Ва алҳол, инак, Ман аввалин меваҳои заминро овардаам, ки ту,
Эй Парвардигори ман, маро дод. Ва онро ба ҳузури Худованд Худои худ бигузор,
ва ба ҳузури Худованд Худои худ саҷда кун:
26:11 Ва ту аз ҳар некие, ки Худованд Худои ту дорад, шодӣ хоҳӣ кард
Ту ва ба левизодагон ва ба ту ва ба хонаи ту дода шудааст
бегонае, ки дар байни шумост.
26:12 Вақте ки шумо даҳякро ба охир расондед, тамоми даҳяки худро афзун кунед
соли сеюм, ки соли даҳяк аст, ва онро ба даст овардааст
Левизодагон, ғариб, ятим ва бевазан, то бихӯранд
дар дохили дарвозаҳои худ, ва пур шав;
26:13 Он гоҳ ту ба ҳузури Худованд Худои худ бигӯй, ки ман дур кардам
чизҳои муқаддасро аз хонаи Ман ба даст оварда, ба онҳо низ додаам
Левизодагон ва ба ғариб, ба ятим ва бевазан,
мувофиқи тамоми аҳкоми Худ, ки ба ман фармудаӣ: дорам
аҳкоми Туро вайрон накардаам ва онҳоро фаромӯш накардаам;
26:14 Ман дар мотам аз он нахӯрдаам ва чизе нагирифтаам
аз он барои истифодаи нопок, на барои мурдагон дода мешавад, балки ман
ба овози Худованд Худои худ гӯш дода, мувофиқи он амал кардам
ба ҳар он чи ба ман фармудаӣ.
26:15 Аз макони муқаддаси худ, аз осмон ба поён нигар ва халқи худро баракат гӯй.
Исроил ва замине ки ба мо додаӣ, чунон ки ба мо қасам хӯрдаӣ
падарон, замине, ки ширу асал равон аст.
26:16 Имрӯз Худованд Худоят ба ту амр фармудааст, ки ин фароизҳоро ва
доварӣ: пас, онҳоро бо тамоми дили худ риоя ва ба ҷо овар,
ва бо тамоми ҷони ту.
26:17 Ту имрӯз ба Худованд даъват кардӣ, ки Худои худ бошӣ ва дар фармони Ӯ рафтор кунӣ.
роҳҳои Ӯ ва риояи фароиз ва аҳком ва ҳукмҳои Ӯ,
ва ба овози ӯ гӯш диҳанд:
26:18 Ва Худованд имрӯз ба ту амр додааст, ки халқи хоси Худ бошӣ, чунон ки
Ӯ ба ту ваъда додааст, ва ту тамоми аҳкоми ӯро риоя кунӣ
фармонҳо;
26:19 Ва туро бар ҳама халқҳое, ки Ӯ офаридааст, бо ситоиш баланд гардонад,
ва ба ном ва ба шараф; ва барои он ки қавми муқаддас бошӣ
Худованд Худои ту, чунон ки Ӯ гуфтааст.