Такрори Шариат
17:1 Барои Худованд Худои худ ҳеҷ як гов ва гӯсфандро қурбонӣ накун,
ки дар он нуқсон ва ё бадӣ аст, зеро ки ин кори зишт аст
ба Худованд Худои худ.
17:2 Агар дар миёни шумо пайдо шавад, дар дохили ягон дарвозаи ту, ки Худованди ту аст
Худо ба ту ато мекунад, хоҳ мард ва хоҳ зан, ки дар назари худ бадӣ кардаӣ
аз Худованд Худои ту аҳди Худро вайрон карда,
17:3 Ва рафта, худоёни дигарро ибодат карда, ба онҳо саҷда мекард, ё
офтоб, ё моҳ, ё ягон лашкари осмон, ки ман ба онҳо амр накардаам;
17:4 Ва ба ту гуфта мешавад, ва ту дар ин бора шунидаӣ ва бодиққат пурсидӣ,
ва инак, дуруст аст, ва маълум аст, ки чунин зишт аст
дар Исроил сохта шудааст:
17:5 Он гоҳ ту он мард ё он занро, ки содир кардаанд, берун оварӣ
он чизи шарир, ба дарвозаҳои ту, ҳатто он мард ё он зан, ва
то мурдан онҳоро сангсор хоҳад кард.
17:6 Ба забони ду шоҳид, ё се шоҳид, он ки ҳаст
сазовори марг кушта шудан; балки аз забони як шохид
ба катл расонда намешавад.
17:7 Дастҳои шоҳидон аввал бар ӯ хоҳанд буд, то ӯро бикушанд,
ва баъд ба дасти тамоми мардум. Пас, ту бадӣ хоҳӣ гузошт
аз байни шумо дур.
17:8 Агар дар доварӣ коре барои ту сахт ба миён ояд, байни хун ва хун
хун, байни илтиҷо ва илтиҷо ва байни сакта ва сакта, будан
баҳсҳое, ки дар дохили дарвозаҳои худ ҳастанд; пас бархоста, ба даст хоҳӣ омад
Ту ба он ҷое ки Худованд Худои ту баргузида бошад;
17:9 Ва ту назди коҳинон, левизодагон ва назди қозӣ бирав
ки дар он айём хоҳад буд ва бипурсед; ва онҳо ба ту нишон хоҳанд дод
ҳукми ҳукм:
17:10 Ва ту мувофиқи ҳукме, ки аҳли он макон доранд, бикун
ки Худованд баргузидааст, ба ту нишон хоҳад дод; ва ту риоя хоҳӣ кард
мувофиқи он чи ба ту хабар медиҳанд, бикун:
17:11 Мувофиқи ҳукми шариат, ки онҳо ба ту таълим хоҳанд дод, ва
мувофиқи ҳукме ки ба ту хоҳанд гуфт, бикун:
Аз ҳукме, ки ба ту баён мекунанд, рӯй нагардон
дасти рост, на ба чап.
17:12 Ва шахсе, ки такаббур мекунад ва ба сухани худ гӯш намедиҳад
коҳине ки дар он ҷо ба ҳузури Худованд Худои худ ё назди Худованд хизмат кунад
довар, ҳатто он одам хоҳад мурд, ва ту шароратро дафъ хоҳӣ кард
аз Исроил.
17:13 Ва тамоми мардум хоҳанд шунид, ва битарсанд, ва дигар худписандӣ намекунанд.
17:14 Вақте ки ту ба замине расидӣ, ки Худованд Худоят ба ту медиҳад, ва
онро тасарруф хоҳам кард, ва дар он сокин хоҳад шуд, ва гӯям: "Ман муқаррар хоҳам кард"
мисли ҳамаи халқҳое ки дар атрофи ман ҳастанд, бар ман подшоҳ бошед;
17:15 Ба ҳар ҳол ӯро бар худ, ки Худованд Худои ту аст, подшоҳ таъин хоҳӣ кард.
аз миёни бародарони худ якеро интихоб хоҳад кард, ки бар худ подшоҳ таъин хоҳӣ кард;
Нахоҳӣ бар худ бегонаеро таъин накун, ки бародари ту нест.
17:16 Аммо ӯ аспҳоро ба худ афзун намекунад ва мардумро водор намекунад
ба Миср баргардед, то ки аспҳоро зиёд кунад
Худованд ба шумо гуфт: "Шумо минбаъд онро дигар барнагардонед"
роҳ.
17:17 Ва ӯ набояд барои худ ба занҳо зиёд кунад, то дилаш рӯй нагардонад
нест, ва барои худ нуқра ва тиллоро бағоят зиёд нахоҳад кард.
17:18 Ва ҳангоме ки ӯ бар тахти салтанати худ менишинад,
ба ӯ нусхаи ин қонунро дар китобе аз он чи пештар буд, бинависад
коҳинон левизодагон:
17:19 Ва он бо ӯ хоҳад буд, ва ӯ дар тамоми айёми худ дар он бихонад
то ки аз Худованд Худои худ тарсро омӯзад, тамоми суханонро риоя кунад
аз ин қонун ва ин қонунҳо иҷро намоед:
17:20 То ки дилаш аз бародарони худ баланд нашавад ва рӯй нагардонад
гайр аз амр, ба дасти рост ё ба чап: ба
ба охир расонед, ки ӯ ва фарзандонаш дар салтанати худ умри худро дароз кунад,
дар байни Исроил.