Такрори Шариат
12:1 Инҳо фароизҳо ва ҳукмҳое мебошанд, ки шумо бояд онҳоро риоя кунед
замине ки Худованд Худои падаронат ба ту медиҳад, то тасарруф кунӣ,
тамоми айёме, ки шумо дар рӯи замин зиндагӣ мекунед.
12:2 Шумо тамоми ҷойҳоеро, ки дар он халқҳо ҳастанд, ба таври комил нобуд хоҳед кард
бар кӯҳҳои баланд ва бар кӯҳҳо ибодат хоҳанд кард
теппаҳо ва зери ҳар дарахти сабз:
12:3 Ва шумо қурбонгоҳҳои онҳоро хароб кунед, ва сутунҳои онҳоро шикастед, ва сӯзонед
боғҳои онҳо бо оташ; ва пайкарҳои кандакории онҳоро хоҳед буред
худоёнро, ва номҳои онҳоро аз он ҷо нест кунед.
12:4 Шумо ба Худованд Худои худ чунин накунед.
12:5 Аммо ба он ҷое ки Худованд Худои ту аз миёни ҳамаи ту баргузида бошад
қабилаҳое, ки исми Ӯро дар он ҷо гузоранд, то маскани Ӯ ҷустуҷӯ кунед,
ва ба он ҷо меоӣ;
12:6 Ва қурбониҳои сӯхтанӣ ва қурбониҳои худро ба он ҷо оваред,
ва даҳьяки шумо, ва ҳадияҳои дасти шумо, ва назрҳои шумо, ва
ҳадияҳои ихтиёрии шумо, ва нахустзодаҳои рамаи шумо ва рамаҳои шумо
рама:
12:7 Ва дар он ҷо ба ҳузури Худованд Худои худ бихӯред, ва аз он шодӣ хоҳед кард
ба ҳар он чизе ки дасти худ гузоштаед, шумо ва аҳли байти шумо, ки дар он Худованд аст
Худои ту туро баракат додааст.
12:8 Пас аз ҳамаи он корҳое, ки мо имрӯз дар ин ҷо мекунем, нахоҳед кард, ҳар кас
ҳар чизе ки дар назари ӯ дуруст аст.
12:9 Зеро ки шумо ҳанӯз ба боқимонда ва ба мерос наомадаед, ки он ба мерос аст
Худованд Худои ту ба ту ато мекунад.
12:10 Аммо вақте ки шумо аз Урдун мегузаред, ва дар замине ки Худованди шумост, сокин шавед
Худо ба шумо мерос медиҳад ва ҳангоме ки аз ҳар коратон оромӣ медиҳад
душманони гирду атроф, то ки шумо дар бехатарӣ сокин шавед;
12:11 Он гоҳ ҷое хоҳад буд, ки Худованд Худои ту онро интихоб хоҳад кард
номи ӯ дар он ҷо сокин шавад; Ҳар он чиро, ки ман фармудам, ба он ҷо хоҳед овард
шумо; қурбониҳои сӯхтании шумо, ва қурбониҳои шумо, даҳьяки шумо ва
қурбонии дасти худ ва тамоми назрҳои интихобкардаи худро, ки ба онҳо назр мекунед
Худованд:
12:12 Ва шумо ба ҳузури Худованд Худои худ шодӣ кунед, шумо ва писарони шумо, ва
духтарони ту, ва ғуломонат, ва канизонат, ва
Левӣ, ки дар дохили дарвозаҳои ту аст; зеро ки вай на хиссае дорад ва на
мерос бо шумо.
12:13 Худро эҳтиёт кун, ки қурбониҳои сӯхтании худро дар ҳама ҷо наоварӣ.
ҷойе, ки шумо мебинед:
12:14 Аммо дар ҷое ки Худованд дар яке аз сибтҳои ту баргузида бошад, дар он ҷо
қурбониҳои сӯхтании худро тақдим хоҳӣ кард, ва дар он ҷо ҳар он чиро, ки ман мекунам, ба ҷо овар
ба ту амр кун.
12:15 Бо вуҷуди он ки ту метавонӣ дар ҳама дарвозаҳои худ бикушӣ ва гӯшт бихӯрӣ,
ҳар он чи ҷони ту мехоҳад, мувофиқи баракати Худованд
Худои ту, ки ба ту ато кардааст: нопок ва пок бихӯранд
аз он, аз он чи тавре ки аз чӯҷа ва мисли харгӯш.
12:16 Фақат шумо хунро нахӯред; онро бар замин ҳамчунон рехт
об.
12:17 Натавонӣ дар дохили дарвозаҳои худ даҳяки ҷуворимаккаат ё ҳосили худатро нахӯр.
май, ё аз равғани ту, ё нахустзодаҳои рамаи ту ё рамаи ту, на
ҳар кадом аз назрҳои худ, ки назр кардаӣ, ё ҳадияҳои ихтиёрии ту, ё гарон
ҳадияи дасти ту:
12:18 Аммо ту бояд онҳоро ба ҳузури Худованд Худои худ дар ҷое бихӯрӣ
Худованд Худои ту, ту ва писарат ва духтарат ва
ғулом ва канизи ту ва левизодае ки даруни туст
ва дар ҳузури Худованд Худои худ дар ҳар корат шодӣ хоҳӣ кард
дастҳои худро ба он биандоз.
12:19 Худро эҳтиёт кун, ки то даме ки левизодаро тарк накун.
дар рӯи замин зиндагӣ мекунанд.
12:20 Вақте ки Худованд Худои ту, чунон ки ваъда додааст, сарҳади туро васеъ хоҳад кард
ту, ва ту хоҳӣ гуфт: "Ман гӯшт хоҳам хӯрд, зеро ки ҷони ту орзу дорад"
гӯшт бихӯред; ту гӯшт бихӯр, ҳар он чи нафси ту мехоҳад, бихӯр.
12:21 Агар маконе ки Худованд Худои ту барои гузоштани номи Ӯ баргузида бошад, дар он ҷо бошад
аз ту хеле дур бошад, он гоҳ галаи худ ва рамаи худро бикуш,
ки Худованд ба ту додааст, чунон ки ба ту амр фармудаам, ва ту онро хоҳӣ дод
ҳар чӣ нафси ту мехоҳад, дар дарҳои худ бихӯр.
12:22 Чӣ тавре ки мурғ ва харгӯш хӯрда мешавад, шумо низ онҳоро бихӯред.
нопок ва пок аз онҳо яксон хоҳанд хӯрд.
12:23 Танҳо боварӣ ҳосил кунед, ки хунро нахӯред, зеро хун ҳаёт аст; ва
ту ҳаётро бо ҷисм нахӯр.
12:24 Ту онро нахӯр; онро бар замин чун об рехт».
12:25 Ту онро нахӯр; то ки ин ба ту ва ба ту нек ояд
фарзандони пас аз ту, ҳангоме ки он чи дар назари назари худат дуруст аст, ба ҷо оварӣ
аз Худованд.
12:26 Танҳо чизҳои муқаддаси худро, ки дорӣ, ва назрҳои худро бигир, ва
ба он ҷое ки Худованд интихоб кунад, биравед:
12:27 Ва қурбониҳои сӯхтании худро, яъне гӯшт ва хунро бар
қурбонгоҳи Худованд Худои ту, ва хуни қурбониҳои ту хоҳад буд
бар қурбонгоҳи Худованд Худои худ рехт, ва ту онро бихӯр
гӯшт.
12:28 Ҳамаи ин суханонеро, ки ба ту амр мефармоям, риоя кун ва бишнав, то ки он биравад
некӣ бо ту ва бо фарзандонат баъд аз ту то абад, вақте ки ту
коре кун, ки дар назари Худованд Худои худ нек ва дуруст аст.
12:29 Вақте ки Худованд Худои ту халқҳоро аз пеши ту нест кунад,
ба куҷо меравӣ, то онҳоро тасарруф кунӣ, ва ҷонишини онҳо мешавӣ, ва
дар сарзамини худ зиндагӣ мекунанд;
12:30 Худро эҳтиёт кун, ки ба доми онҳо пайравӣ накун.
ки аз пеши ту нобуд шаванд; ва аз паси он напурсед
худоёни худ мегуфтанд: «Чӣ гуна ин халқҳо худоёни худро ибодат мекарданд? ҳатто ҳамин тавр хоҳад шуд
Ман низ ҳамин тавр мекунам.
12:31 Ба Худованд Худои худ чунин рафтор накун, зеро ки ҳар кори зишт барои
Худованд, ки аз он нафрат дорад, оё онҳо бо худоёни худ рафтор кардаанд; ҳатто барои онҳо
писарон ва духтарони худро ба худоёни худ дар оташ сӯзонданд.
12:32 Ҳар он чи ба ту амр диҳам, риоят кун: ба он чизе илова накун.
аз он кам накунед.