Такрори Шариат
5:1 Ва Мусо тамоми Исроилро даъват карда, ба онҳо гуфт: «Гӯш кунед, эй Исроил!
фароизҳо ва ҳукмҳоеро, ки имрӯз ба гӯши шумо мегӯям, то ки шумо тавонед
омӯзед ва нигоҳ доред ва иҷро кунед.
5:2 Худованд Худои мо дар Ҳӯреб бо мо аҳд баст.
5:3 Худованд ин аҳдро на бо падарони мо, балки бо мо, ҳатто бо мо баст,
ки хамаи мо имруз дар ин чо зиндаем.
5:4 Худованд бо шумо рӯ ба рӯ дар кӯҳи аз миёни он гуфтугӯ кард
оташ,
5:5 (Дар он вақт ман дар байни Худованд ва шумо истода будам, то каломи онро ба шумо нишон диҳам
Худованд!
кӯҳ;) гуфт,
5:6 Ман Худованд Худои ту ҳастам, ки туро аз замини Миср берун овардааст
хонаи ғуломӣ.
5:7 Туро пеш аз ман худоёни дигар нахоҳанд дошт.
5:8 Ту нахоҳӣ сохт, ки ҳеҷ ҳайкали кандакорӣ ё монандии чизе
ки дар осмон дар боло аст, ё дар замин дар зер аст, ё он ки дар он аст
обҳои зери замин:
5:9 Ба онҳо саҷда накун ва ба онҳо хизмат накун, зеро ки Ман ҳастам
Худованд Худои ту Худои ҳасаднок аст, ки гуноҳи падаронро ҷазо медиҳад
фарзандони насли сеюм ва чоруми онҳо, ки аз ман нафрат доранд,
5:10 Ва марҳамат ба ҳазорон нафароне ки Маро дӯст медоранд ва Маро нигоҳ медоранд
амрҳо.
5:11 Номи Худованд Худои худро беҳуда нагӯй, зеро ки Худованд
Ӯро, ки номи ӯро беҳуда ба забон меорад, бегуноҳ нахоҳад монд.
5:12 Рӯзи шанберо риоя кунед, то онро тақдис кунед, чунон ки Худованд Худои шумо амр фармудааст
ту.
5:13 Шаш рӯз меҳнат карда, тамоми кори худро ба ҷо овар.
5:14 Аммо рӯзи ҳафтум рӯзи шанбеи Худованд Худои туст: дар он
На ту, на писарат, на духтарат, на коре кун
на ғулом, на канизи ту, на гови ту, на хари ту, на ҳеҷ яке аз
чорпоёни ту ва ғарибе, ки дар дари ту аст; ки ту
ғулом ва канизи ту мисли ту истироҳат кунанд.
5:15 Ва дар хотир доред, ки шумо дар замини Миср ғулом будед, ва он
Худованд Худои ту туро аз он ҷо ба воситаи дасти пурзӯр ва бо дасти пурзӯр берун овард
даст дароз кард, бинобар ин Худованд Худоят ба ту амр фармуд, ки онро нигоҳ дор
рӯзи шанбе.
5:16 Падару модари худро эҳтиром намо, чунон ки Худованд Худои ту амр фармудааст
ту; то ки умрат дароз шавад ва бароят нек гардад.
дар замине ки Худованд Худоят ба ту медиҳад.
5:17 Шумо накушед.
5:18 Ва зино накун.
5:19 Ту низ дуздӣ накун.
5:20 Ва бар зидди ёри худ шаҳодати бардурӯғ надиҳед.
5:21 На ба зани ёри худ тамаъ накун ва тамаъ накун.
хонаи ҳамсояат, киштзораш, ё ғуломи ӯ ё канизи вай,
гови ӯ, ё хари ӯ, ё чизе, ки аз они ҳамсояат аст.
5:22 Ин суханонро Худованд ба тамоми ҷамоати шумо дар кӯҳистон гуфта буд
миёни оташ, абр ва торикии ғафс, бо а
овози бузург: ва ӯ дигар илова накард. Ва онҳоро дар ду ҷадвал навишт
санг зада, ба ман супурд.
5:23 Ва ҳангоме ки шумо овозеро аз миёни онҳо шунидед
торикӣ, (зеро кӯҳ дар оташ сӯхт), ки шумо ба он наздик шудаед
ман, ҳатто тамоми сардорони сибтҳои ту ва пирони ту;
5:24 Ва шумо гуфтед: «Инак, Худованд Худои мо ҷалоли Худ ва Худро ба мо нишон дод.
бузургй ва овози Уро аз байни оташ шунидаем: мо
имрӯз дидам, ки Худо бо одам сухан меронад ва ӯ зинда аст.
5:25 Пас, чаро мо бояд бимирем? зеро ин оташи бузург моро ба коми худ мебарад: агар
мо дигар овози Худованд Худои худро мешунавем, он гоҳ мемирем.
5:26 Зеро кист, ки аз ҳар башар, ки овози зиндагонро шунидааст
Худо аз миёни оташ сухан меронад, чунон ки мо дорем ва зиндагӣ мекардем?
5:27 Ба наздикӣ бирав, ва ҳар он чиро, ки Худованд Худои мо хоҳад гуфт, бишнав: ва бигӯ
Ту ба мо он чиро, ки Худованд Худои мо ба ту бигӯяд; ва мо
мешунавад ва ин корро мекунад.
5:28 Ва Худованд овози суханони шуморо шунид, вақте ки шумо ба ман сухан мегуфтед; ва
Худованд ба ман гуфт: «Овози ин суханонро шунидаам».
мардум, ки ба ту гуфтаанд, ҳама чизро хуб гуфтаанд
сухан ронданд.
5:29 Кошки дар онҳо чунин дил мебуд, ки аз Ман метарсанд, ва
тамоми аҳкоми Маро ҳамеша риоя кунед, то ки ба онҳо некӣ гардад, ва
бо фарзандони худ то абад!
5:30 Биравед, ба онҳо бигӯед: «Шумо боз ба хаймаҳои худ дохил шавед».
5:31 Аммо ту бошад, дар ин ҷо, назди ман биист, ва ман ба ту ҳама гап мезанам.
аҳком ва фароиз ва ҳукмҳоеро, ки ту бикун
ба онҳо таълим диҳед, то дар замине ки Ман ба онҳо медиҳам, ба ҷо оваранд
соҳиби он шавад.
5:32 Пас, риоя кунед, чунон ки Худованд Худои худ амр фармудааст
шумо: ба дасти рост ва чап нагардед.
5:33 Бо тамоми роҳҳое ки Худованд Худои шумо фармудааст, рафтор кунед
шумо, то ки зинда бошед, ва барои шумо некӯ бошад, ва шумо тавонед
умри худро дар замине ки тасарруф хоҳед кард, дароз кунед.