2 Таслӯникиён
2:1 Акнун мо аз шумо илтимос мекунем, эй бародарон, бо омадани Худованди мо Исои Масеҳ,
ва бо ҷамъ омадани мо назди Ӯ,
2:2 То ки шумо ба зудӣ ба ларза наафтед, ё ба изтироб дучор нашавед, на аз рӯҳ,
на бо калом, на ба воситаи нома, чунон ки аз мо, чунон ки рӯзи Масеҳ аст
даст.
2:3 Бигзор ҳеҷ кас шуморо бо ҳеҷ ваҷҳ фирефта накунад, зеро ки он рӯз нахоҳад омад, магар
аввал фитна меояд, ва он марди гунаҳкор ошкор мешавад
писари ҳалокат;
2:4 Ки мухолифат мекунад ва худро болотар аз ҳар чизе ки Худо номида мешавад, ё он
ибодат карда мешавад; ба тавре ки Ӯ ҳамчун Худо дар маъбади Худо нишаста, худро нишон медиҳад
худаш Худост.
2:5 Оё дар хотир надоред, ки вақте ки ман бо шумо будам, инро ба шумо гуфтам?
2:6 Ва акнун шумо медонед, ки он чиро бозмедорад, то ки Ӯ дар замони худ зоҳир шавад.
2:7 Зеро ки сирри шарорат аллакай амал мекунад: танҳо касе, ки ҳоло ошкор мекунад
бигзорад, то даме ки вай аз роҳ дур шавад.
2:8 Ва он гоҳ он шарир, ки Худованд бо вай нобуд хоҳад шуд, ошкор хоҳад шуд
рӯҳи даҳони ӯ, ва бо дурахши даҳони худ нобуд хоҳад кард
омадан:
2:9 Ҳатто он касе, ки омадани он пас аз амали шайтон бо тамоми қудрат ва
аломатҳо ва мӯъҷизаҳои дурӯғ,
2:10 Ва бо ҳар гуна фиреби ноинсофӣ дар миёни ҳалокшудагон;
зеро ки онҳо муҳаббати ростиро қабул накарданд, то ки бошанд
наҷот дод.
2:11 Ва ба ин сабаб Худо ба онҳо фиреби сахте мефиристад, то бикунанд
ба дурӯғ бовар кунед:
2:12 То ҳамаи онҳое, ки ба ростӣ имон наоварданд, балки ба ростӣ имон овардаанд, маҳкум карда шаванд
лаззат аз ноинсофӣ.
2:13 Аммо мо бояд ҳамеша Худоро барои шумо шукр гӯем, бародарони маҳбуб
аз Худованд, зеро ки Худо аз ибтидо шуморо барои наҷот интихоб кардааст
ба воситаи муқаддас шудани Рӯҳ ва эътиқоди ростӣ:
2:14 Барои ҳамин Ӯ шуморо ба воситаи Инҷили мо даъват кард, то ки ҷалоли худро ба даст оред
Худованди мо Исои Масеҳ.
2:15 Пас, эй бародарон, устувор бошед ва урфу одатҳоеро, ки доред, риоя кунед
таълим дода шудааст, хоҳ бо сухан ва хоҳ аз номаи мо.
2:16 Акнун худи Худованди мо Исои Масеҳ, ва Худо, ҳатто Падари мо, ки дорад
моро дӯст дошт ва ба мо тасаллии абадӣ ва умеди нек бахшид
ба воситаи файз,
2:17 Дилҳои худро тасаллӣ диҳед, ва шуморо дар ҳар сухан ва кори нек устувор гардонед.