2 Маккаби
9:1 Дар он вақт Антиохус бо нангу номус аз сарзамини Ӯ берун омад
Форс
9:2 Зеро ки ӯ ба шаҳре, ки Персеполис ном дошт, даромада буд, ва қасди ғорат карданӣ буд
маъбад ва нигоҳ доштани шаҳр; пас мардум барои дифоъ давида рафтанд
худашон бо аслиҳаи худ онҳоро ба парвоз меандозанд; ва ҳамин тавр рӯй дод,
ки Антиохро ба гурез андохтани сокинон бо баргаштанд
шарм.
9:3 Ва ҳангоме ки ӯ ба Экбатане омад, ба ӯ хабар доданд, ки чӣ рӯй дода буд
ба Никанӯр ва Тимотиюс.
9:4 Пас аз хашм варам кард. Ӯ фикр мекард, ки аз яҳудиён интиқом гирад
нангини бар ӯ аз ҷониби онҳое, ки ӯро гурехтанд. Бинобар ин фармон дод
вай аробакаши худро беист идора кунад ва роҳро равон кунад,
доварии Худо ҳоло ба ӯ пайравӣ мекунад. Зеро вай дар ин бора бо ифтихор сухан ронда буд
ки вай ба Ерусалим биёяд ва онро ба дафни умумй табдил дихад
аз яҳудиён.
9:5 Аммо Худованди Қодири Мутлақ, Худои Исроил, ӯро бо дарди табобатнашаванда зад.
ва балои ноаён: ё ҳамин ки ӯ ин суханонро гуфт, дарди сахт
рудаҳои табобатнашаванда ва азобҳои дарднок ба ӯ омад
қисмҳои дохилӣ;
9:6 Ва ин аз ҳама одилона аст, зеро ки ӯ бо бисёр ҷигарҳои одамони дигар азоб медод
ва азобҳои аҷиб.
9:7 Бо вуҷуди ин, ӯ ҳеҷ чиз аз фахр худ қатъ, балки ба ҳар ҳол пур шуд
бо ғурур, дар хашми худ бар зидди яҳудиён оташ берун мекард ва
фармон дод, ки саёҳатро шитоб кунад, вале чунин воқеъ шуд, ки ӯ афтод
аз аробаи худ, бо зӯроварӣ бардошта мешуд; то ки афтидани дарднок, ҳама
аъзои баданаш хеле дард мекард.
9:8 Ва ҳамин тавр он кас, ки каме пештар фикр мекард, ки метавонад ба мавҷҳои аз он фармон диҳад
баҳр, (аз ҳолати одамӣ он қадар сарбаланд буд) ва баркашед
кӯҳҳои баланд дар як тарозу буд, акнун ба замин андохта шуда, дар он бурда мешуд
аспсаворе, ки ба тамоми қудрати ошкори Худо нишон медиҳад.
9:9 Ба тавре ки кирмҳо аз бадани ин одами шарир бархостанд ва чанд вақт
дар ғаму дард зиндагӣ мекард, гӯшташ афтод ва чиркини аз
бӯи ӯ ба тамоми лашкараш ғавғо буд.
9:10 Ва он мард, ки каме пештар фикр мекард, метавонад ба ситорагон бирасад
Биҳишт, ҳеҷ кас тоқат карда наметавонист, ки барои бӯйи тоқатфарсои худ бибарад.
9:11 Пас, дар ин ҷо, ки ба вабо, Ӯ сар кард, тарк ғурури бузурги худ,
ва ба василаи тозиёнаи Худо, дарди ӯ ба шинохти худ биёяд
ҳар лаҳза меафзояд.
9:12 Ва ҳангоме ки худаш ба бӯи худ тоб оварда натавонист, ин суханонро гуфт:
Ба Худо итоат кардан лозим аст, ва одами миранда бояд итоат кунад
дар бораи худ фикр накунед, агар Худо мебуд.
9:13 Ин одами шарир низ ба Худованд назр кард, ки акнун дигар намехоҳад
марҳамат бар ӯ, гуфт:
9:14 Ин шаҳри муқаддас (Ӯ шитобон ба сӯи он мерафт, то онро бисозад
бо замин ва ба дафни умумй табдил додани он,) дар
озодӣ:
9:15 Ва дар бораи яҳудиён, ки Ӯ онҳоро лоиқ надониста буд, ба қадри кофӣ
дафн карда шаванд, вале бо фарзандони худ бадар ронда шаванд, то ки аз он хӯрда шаванд
паррандагон ва хайвоноти вахшй хамаи онхоро бо шахрвандони он баробар мекард
Афина:
9:16 Ва маъбади муқаддасро, ки пеш аз он ки вай вайрон карда буд, бо он ороиш медод
тӯҳфаҳои нек ва тамоми зарфҳои муқаддасро бо бисёр чизҳои дигар барқарор кунед
аз даромади худ пардохтҳои марбут ба қурбониро ҷуброн мекунад:
9:17 Бале, ва худи ӯ низ яҳудӣ шуда, ҳама чизро аз сар гузаронад
ҷаҳоне ки сокин буд, ва қудрати Худоро эълон кунед.
9:18 Аммо барои ҳамаи ин дардҳои ӯ қатъ намешуд: барои доварии одилонаи Худо
ба сари ӯ омада буд, бинобар ин аз саломатиаш ноумед шуда, ба ӯ навишт
Яҳудиён номае, ки дар он шакли дуо навишта шудааст,
пас аз ин тавр:
9:19 Подшоҳ ва ҳоким Антиохус, шаҳрвандонаш ба яҳудиёни нек орзуи зиёд доранд
шодӣ, саломатӣ ва шукуфоӣ:
9:20 Агар шумо ва фарзандонатон некӣ кунед ва корҳоятон аз они шумо бошад
қаноатмандам, ба Худо шукр мегӯям, ки умеди худро ба осмон дорам.
9:21 Аммо ман нотавон будам, вагарна туро ба некӣ ёд мекардам
шараф ва иродаи нек аз Форс бармегардад ва бо а
бемории вазнин, ман фикр мекардам, ки барои бехатарии умумӣ ғамхорӣ кардан лозим аст
аз ҳама:
9:22 Ба саломатии ман нобоварӣ накарда, балки умеди бузурге барои раҳоӣ аз ин
беморӣ.
9:23 Аммо бо назардошти он, ки ҳатто падари ман, дар кадом вақт ӯ лашкари ба дохили
кишварҳои баланд. вориси таъиншуда,
9:24 То ба охир, ки агар чизе бар хилофи интизорӣ афтод, ё агар
Ҳар хабаре сахт расонида шуд, ки аҳли замин огоҳ буданд
ки давлат ба дасти онхо монда буд, шояд ташвиш накашад:
9:25 Боз, бо назардошти, ки чӣ тавр, ки мирон, ки марзбонон ва
ҳамсоягони Малакути Ман мунтазири фурсат ҳастанд ва мунтазири он чӣ мешавад
воқеа бошад. Писари худ Антиохусро подшоҳ таъин кардаам, ки ӯро борҳо худам
вақте ки ман ба баландӣ баромадам, ба бисёре аз шумо супурдам ва таъриф кардам
вилоятҳо; ки ман ба вай чунин навиштаам:
9:26 Аз ин рӯ, ман дуо мекунам ва аз шумо хоҳиш мекунам, ки манфиатҳоеро, ки ман дорам, дар хотир доред
ба шумо ба таври умум ва ба таври махсус дода шудааст, ва ҳар кас хоҳад буд
то ба ман ва писарам содиқ аст.
9:27 Зеро ман итминон дорам, ки ӯ дарк мекунад, ки ақли маро ба манфиати ва
ба хоҳишҳои худ итоат кунед.
9:28 Ҳамин тавр, қотил ва куфр аз ҳама сахт азоб кашида, мисли ӯ
Мардуми дигарро илтиҷо кард ва дар кишвари бегона ба марги бадбахтона мурд
дар куххо.
9:29 Ва Филиппус, ки бо ӯ ба воя расида буд, ҷасади ӯро бурд, ки
низ аз тарси писари Антиохус ба Миср назди Птолемей рафт
Филометр.