2 Қӯринтиён
1:1 Павлус, ҳаввории Исои Масеҳ бо хости Худо ва Тимотиюс аз мо
бародар, ба калисои Худо, ки дар Қӯринтус аст, бо ҳамаи муқаддасон
ки дар тамоми Охоиа мебошанд:
1:2 Файз ва осоиштагӣ аз ҷониби Падари мо Худо ва Исои Худованд бар шумо бод
Масеҳ.
1:3 Муборак аст Худо, ҳатто Падари Худованди мо Исои Масеҳ, Падари
марҳамат ва Худои ҳар тасаллӣ;
1:4 Ки моро дар тамоми андӯҳҳои мо тасаллӣ медиҳад, то ки мо тасаллӣ дода тавонем
Онҳое, ки дар ҳама гуна душворӣ қарор доранд, бо роҳате, ки худи мо ҳастем
тасаллӣ аз Худо.
1:5 Зеро, чунон ки уқубатҳои Масеҳ дар мо зиёд аст, тасаллои мо низ
дар Масеҳ фаровон аст.
1:6 Ва агар ба мо гирифтор шавем, ин барои тасаллӣ ва наҷоти шумост,
ки дар тоб овардан ба хамон азобу укубатхое, ки мо низ дорем
азоб кашед: ё хоҳ тасаллӣ ёбем, ин барои тасаллои шумост ва
наҷот.
1:7 Ва умеди мо аз шумо устувор аст, зеро медонем, ки шумо шарики он ҳастед
Уқубатҳо, шумо низ тасаллӣ хоҳед ёфт.
1:8 Зеро ки мо намехоҳем, эй бародарон, шумо аз мусибати мо, ки омад, бехабар бошед
ба мо дар Осиё, ки мо аз ҳад зиёд, аз қуввати зиёд фишор меовардем,
Ба тавре ки мо ҳатто аз зиндагӣ ноумед шудем:
1:9 Аммо мо ҳукми маргро дар худ доштем, ки мо набояд бовар кунем
дар худамон, балки дар Худое ки мурдагонро эҳьё мекунад;
1:10 Ки моро аз марги азим раҳоӣ дод, ва наҷот дод: мо дар Ӯ
бовар кунед, ки Ӯ ҳанӯз моро наҷот медиҳад;
1:11 Шумо низ якҷоя бо дуо барои мо кӯмак мекунед, ки барои атои атошуда
ба воситаи одамони бисьёр ба мо шукргузорй кардан мумкин аст
аз номи.
1:12 Зеро ки шодии мо ин аст, ки шаҳодати виҷдони мо, ки дар
соддагӣ ва самимияти илоҳӣ, на бо ҳикмати ҷисмонӣ, балки аз ҷониби
файзи Худо, мо дар ҷаҳон сӯҳбати худро доштем ва ғайра
ба шумо-раи фаровон.
1:13 Зеро ки мо ба шумо чизи дигаре наменависем, ҷуз он чи ки шумо хондаед ё
эътироф кардан; ва боварӣ дорам, ки шумо то охир эътироф хоҳед кард;
1:14 Ҳамчунон ки шумо қисман моро эътироф кардаед, ки мо шодии шумо ҳастем,
чунон ки шумо низ дар рӯзи Худованд Исои Масеҳ аз они мо ҳастед.
1:15 Ва дар ин боварӣ ман мехостам, ки пеш аз ин назди шумо биёям, ки шумо
метавонад фоидаи дуюм дошта бошад;
1:16 Ва аз шумо гузашта, ба Мақдуния, ва боз аз Мақдуния омада
то ки ман ба сӯи Яҳудо бурда шавам.
1:17 Пас, вақте ки ман чунин фикр мекардам, оё сабукиро истифода кардам? ё чизҳо
ки ман ба ҳасби ҷисм ният дорам, ки бо ман дар он ҷо
бояд ҳа бошад ҳа ва не не?
1:18 Аммо, чунон ки Худо ҳақ аст, каломи мо ба шумо оре ва не буд.
1:19 Зеро ки Писари Худо, Исои Масеҳ, ки ба воситаи мо дар миёни шумо мавъиза карда шуд, ҳатто
ба воситаи ман ва Силвонус ва Тимотиюс на оре ва на не, балки дар Ӯ буд
бале.
1:20 Зеро ки ҳама ваъдаҳои Худо дар Ӯ оре ҳастанд ва дар Ӯ омин, барои
ҷалоли Худо аз ҷониби мо.
1:21 Акнун Он ки моро бо шумо дар Масеҳ устувор кардааст ва моро тадҳин кардааст,
Худо;
1:22 Он ки моро низ мӯҳр кардааст, ва ҷидду ҷаҳди Рӯҳро дар мо додааст
дилхо.
1:23 Илова бар ин, ман Худоро барои шаҳодате бар ҷони худ мехонам, ки омадаам, то шуморо раҳо кунад
ҳанӯз ба Қӯринтус нарасидааст.
1:24 На барои он ки мо бар имони шумо ҳукмронем, балки ёварони шумо ҳастем
шодӣ, зеро ки шумо бо имон истодаед.