1 Самуил
29:1 Ва фалиштиён тамоми лашкари худро ба Афек ҷамъ карданд;
Исроилиён дар назди чашмае, ки дар Изреил аст, бино карданд.
29:2 Ва сарварони фалиштиён садҳо нафар мегузаштанд
ҳазорҳо нафар, вале Довуд ва одамонаш дар мукофот бо Охиш гузаштанд.
29:3 Он гоҳ мирони фалиштиён гуфтанд: «Ин ибриён дар ин ҷо чӣ кор мекунанд?
Ва Акиш ба мирони фалиштиён гуфт: «Оё ин Довуд нест?
бандаи Шоул подшоҳи Исроил, ки инҳоро бо ман буд
рӯзҳо, ё ин солҳо ва ман дар ӯ ҳеҷ айбе наёфтам, ки аз афтодааш
ба ман то имрӯз?
29:4 Ва мирони фалиштиён ба ӯ хашмгин шуданд; ва шоҳзодаҳо
аз фалиштиён ба ӯ гуфтанд: «Ин шахсро баргардон, то тавонад».
боз ба маконе ки ба вай таъин кардаӣ, бирав, ва нагузорад
бо мо ба ҷанг фуруд ояд, мабодо дар ҷанг ба мо душман шавад: зеро
бо чй бояд бо оғои худ ошти шавад? набояд бошад
бо сари ин мардон?
29:5 Оё ин Довуд нест, ки дар бораи Ӯ якдигарро рақс карда, мегуфтанд:
Шоул ҳазорони худро кушт, ва Довуд даҳ ҳазори худро?
29:6 Ва Акиш Довудро хонда, ба ӯ гуфт: «Ба ростӣ, ба ҳаёти Худованд!
Ту росткор будӣ, ва берун омадан ва омадани худ бо ман дарун
мизбон дар назари ман хуб аст, зеро ки аз он вақт инҷониб дар ту бадӣ наёфтаам
рӯзе ки назди ман меоӣ, то имрӯз
туро неъмат накун.
29:7 Пас, акнун баргардед ва ба саломатӣ биравед, то ки оғоёнро нороҳат накунед.
аз фалиштиён.
29:8 Ва Довуд ба Акиш гуфт: «Аммо ман чӣ кор кардаам? ва ту чӣ дорӣ
дар бандаи ту ёфтаам, то даме ки ман то имрӯз бо ту будам,
то ки ба муқобили душманони оғоям подшоҳ набарам?
29:9 Ва Акиш ба Довуд ҷавоб дода, гуфт: «Медонам, ки ту дар кори ман нек ҳастӣ».
назар, ҳамчун фариштаи Худо: сарфи назар аз мирони
Фалиштиён гуфтанд: «Ӯ ҳамроҳи мо ба ҷанг наравад».
29:10 Пас, акнун бо бандагони оғои худ саҳар барвақт бархез
ки бо ту омадаанд, ва ҳамин ки субҳи барвақт мехезед,
ва нур дошта бошед, равед.
29:11 Ҳамин тавр, Довуд ва одамонаш барвақт бархостанд, то саҳаргоҳро тарк кунанд ва баргарданд
ба замини фалиштиён. Ва фалиштиён баромаданд
Изреил.