1 Қӯринтиён
13:1 Гарчанде ки ман бо забонҳои одамон ва фариштагон сухан мегӯям, ва на
Садақа, ман мисли миси садонок ё санҷи зангзанӣ шудаам.
13:2 Ва гарчанде ки ман атои нубувват дошта бошам ва ҳама асрорро дарк мекунам,
ва ҳама дониш; ва гарчанде ки ман тамоми имон дорам, то ки дур кунам
кӯҳҳо, ва садақа надорам, ман ҳеҷ нестам.
13:3 Ва гарчанде ки ман тамоми дороии худро медиҳам, то мискинонро хӯронам, ва ҳарчанд худамро медиҳам
баданро сӯзондан ва садақа надоштан ба ман ҳеҷ фоидае намерасонад.
13:4 Садақа дароз кашад ва меҳрубон аст; Садақа ҳасад намекунад; хайрия
худро фахр намекунад, мағрур нест,
13:5 Худро зишт намекунад, аз они худро намеҷӯяд, осон нест
ба хашм омада, бадӣ фикр намекунад;
13:6 На аз шарорат шодӣ мекунад, балки аз ростӣ шодӣ мекунад;
13:7 Ҳама чизро таҳаммул мекунад, ба ҳама чиз бовар мекунад, ба ҳама чиз умед мебандад, тоқат мекунад
ҳама чиз.
13:8 Садақа ҳеҷ гоҳ ноком намешавад;
агар забонҳо вуҷуд дошта бошанд, онҳо қатъ хоҳанд шуд; оё дониш ҳаст,
аз байн меравад.
13:9 Зеро ки мо қисман медонем ва қисман нубувват мекунем.
13:10 Аммо вақте ки комил меояд, он чи ки қисман аст, хоҳад буд
бартараф карда шавад.
13:11 Вақте ки ман кӯдак будам, ман ҳамчун кӯдак сухан мегуфтам, ман ҳамчун кӯдак фаҳмидам, ман
кӯдакӣ фикр мекард: аммо вақте ки мард шудам, чизҳои кӯдакиро дур кардам.
13:12 Зеро ҳоло мо аз як шиша мебинем, торик; вале баъд ру ба ру: хозир I
қисман донистан; балки он гоҳ хоҳам донист, чунон ки ман низ маълумам.
13:13 Ва ҳоло имон, умед, эҳсон, ин се ҷовидонаанд; балки бузургтаринаш
инҳо садақа аст.