1 Қӯринтиён 13:1 Гарчанде ки ман бо забонҳои одамон ва фариштагон сухан мегӯям, ва на Садақа, ман мисли миси садонок ё санҷи зангзанӣ шудаам. 13:2 Ва гарчанде ки ман атои нубувват дошта бошам ва ҳама асрорро дарк мекунам, ва ҳама дониш; ва гарчанде ки ман тамоми имон дорам, то ки дур кунам кӯҳҳо, ва садақа надорам, ман ҳеҷ нестам. 13:3 Ва гарчанде ки ман тамоми дороии худро медиҳам, то мискинонро хӯронам, ва ҳарчанд худамро медиҳам баданро сӯзондан ва садақа надоштан ба ман ҳеҷ фоидае намерасонад. 13:4 Садақа дароз кашад ва меҳрубон аст; Садақа ҳасад намекунад; хайрия худро фахр намекунад, мағрур нест, 13:5 Худро зишт намекунад, аз они худро намеҷӯяд, осон нест ба хашм омада, бадӣ фикр намекунад; 13:6 На аз шарорат шодӣ мекунад, балки аз ростӣ шодӣ мекунад; 13:7 Ҳама чизро таҳаммул мекунад, ба ҳама чиз бовар мекунад, ба ҳама чиз умед мебандад, тоқат мекунад ҳама чиз. 13:8 Садақа ҳеҷ гоҳ ноком намешавад; агар забонҳо вуҷуд дошта бошанд, онҳо қатъ хоҳанд шуд; оё дониш ҳаст, аз байн меравад. 13:9 Зеро ки мо қисман медонем ва қисман нубувват мекунем. 13:10 Аммо вақте ки комил меояд, он чи ки қисман аст, хоҳад буд бартараф карда шавад. 13:11 Вақте ки ман кӯдак будам, ман ҳамчун кӯдак сухан мегуфтам, ман ҳамчун кӯдак фаҳмидам, ман кӯдакӣ фикр мекард: аммо вақте ки мард шудам, чизҳои кӯдакиро дур кардам. 13:12 Зеро ҳоло мо аз як шиша мебинем, торик; вале баъд ру ба ру: хозир I қисман донистан; балки он гоҳ хоҳам донист, чунон ки ман низ маълумам. 13:13 Ва ҳоло имон, умед, эҳсон, ин се ҷовидонаанд; балки бузургтаринаш инҳо садақа аст.