Judyta 10:1 Teraz przestała wołać do Boga Izraela i źle położył kres wszystkim tym słowom. 10:2 Podniosła się tam, gdzie upadła, zawołała swoją służącą i zeszła do domu, w którym przebywała w szabaty, i w niej święta, 10:3 I zdjęła wór, który miała na sobie, i zdjęła szaty jej wdowieństwa, obmyła wodą całe jej ciało i namaściła posmarowała się drogocenną maścią i zaplotła włosy na głowie włóż na nią oponę i przywdziej jej szaty radości była ubrana za życia Manassesa, jej męża. 10:4 Włożyła sandały na nogi i założyła na siebie bransolety jej łańcuszki, jej pierścienie, jej kolczyki i wszystkie jej ozdoby, i przystroiła się odważnie, by zwabić oczy wszystkich mężczyzn, którzy powinni zobaczyć jej. 10:5 Potem dała swojej pokojówce bukłak wina i beczkę oliwy i napełniła worek prażonej kukurydzy i kawałków fig oraz wybornego chleba; więc ona złożyła to wszystko razem i włożyła na nią. 10:6 Wyszli więc do bramy miasta Betulii i znaleźli stojący tam Ozjasz i starożytni miasta, Chabris i Charmis. 10:7 A kiedy ją ujrzeli, odmieniło się jej oblicze i odzienie się odmieniła, bardzo się dziwili jej urodzie i mówili do niej jej. 10:8 Niech Bóg, Bóg naszych ojców, da ci łaskę i spełni twoje przedsięwzięcia ku chwale synów Izraela i ku wywyższenie Jerozolimy. Potem czcili Boga. 10:9 I rzekła do nich: Rozkażcie otworzyć bramy miasta mnie, abym mógł wyruszyć, aby dokonać rzeczy, o których mówiliście ze mną. Rozkazali więc młodym mężczyznom, aby otworzyli się przed nią, tak jak ona Mówiony. 10:10 A kiedy to uczynili, wyszła Judyta, ona i jej służąca z nią; a mężowie miasta opiekowali się nią, aż zeszła w dół górę, aż minęła dolinę i już jej nie widziała. 10:11 Poszli więc prosto w dolinę, a pierwsza straż dnia Spotkali ją Asyryjczycy, 10:12 I wziął ją, i zapytał ją: Z jakiego ludu jesteś? i skąd pochodzi ty? a dokąd idziesz? A ona rzekła: Jestem niewiastą z Hebrajczyków, i uciekłem od nich, bo będą wam dane na zatracenie: 10:13 A ja idę przed Holofernesa, dowódcę waszego wojska, aby głosić słowa prawdy; wskażę mu drogę, którą pójdzie, i zdobyć cały górski kraj, nie tracąc przy tym ani ciała, ani życia jego ludzi. 10:14 A gdy ci mężowie usłyszeli jej słowa i ujrzeli jej oblicze, oni zadziwił się bardzo jej urodą i rzekł do niej: 10:15 Ocaliłeś swoje życie, spiesząc zejść do obecność naszego pana: teraz przyjdźcie więc do jego namiotu i kilku z nas będą cię prowadzić, aż cię wydadzą w jego ręce. 10:16 A gdy staniesz przed nim, nie lękaj się w sercu, ale pokaż mu według twego słowa; i będzie cię dobrze błagał. 10:17 Potem wybrali spośród nich stu mężczyzn, którzy mieli towarzyszyć jej i jej pokojówka; i zaprowadzili ją do namiotu Holofernesa. 10:18 I było zbiegowisko w całym obozie, bo przyjście jej było szumiał wśród namiotów, i otoczyli ją, gdy stała na zewnątrz namiot Holofernesa, aż mu o niej powiedzieli. 10:19 I podziwiali jej piękność, i podziwiali synowie Izraela z jej powodu, i każdy mówił do bliźniego swego: Któż by wzgardził ten lud, który ma wśród siebie takie kobiety? na pewno nie jest to dobre pozostanie z nich jeden człowiek, który wypuszczony mógłby zwieść całą ziemię. 10:20 I wyszli ci, którzy leżeli blisko Holofernesa, i wszyscy jego słudzy i wprowadzili ją do namiotu. 10:21 A Holofernes odpoczywał na swoim łożu pod baldachimem, który był z niego utkany purpurę i złoto, i szmaragdy, i drogie kamienie. 10:22 Pokazali mu ją; i wyszedł przed swój namiot ze srebrem lampy idące przed nim. 10:23 A gdy Judyta stanęła przed nim i jego sługami, wszyscy się dziwili na piękno jej oblicza; i upadła na twarz, i oddała mu pokłon, a słudzy jego zabrali ją.