Judyta
10:1 Teraz przestała wołać do Boga Izraela i źle
położył kres wszystkim tym słowom.
10:2 Podniosła się tam, gdzie upadła, zawołała swoją służącą i zeszła
do domu, w którym przebywała w szabaty, i w niej
święta,
10:3 I zdjęła wór, który miała na sobie, i zdjęła szaty
jej wdowieństwa, obmyła wodą całe jej ciało i namaściła
posmarowała się drogocenną maścią i zaplotła włosy na głowie
włóż na nią oponę i przywdziej jej szaty radości
była ubrana za życia Manassesa, jej męża.
10:4 Włożyła sandały na nogi i założyła na siebie bransolety
jej łańcuszki, jej pierścienie, jej kolczyki i wszystkie jej ozdoby, i
przystroiła się odważnie, by zwabić oczy wszystkich mężczyzn, którzy powinni zobaczyć
jej.
10:5 Potem dała swojej pokojówce bukłak wina i beczkę oliwy i napełniła
worek prażonej kukurydzy i kawałków fig oraz wybornego chleba; więc ona
złożyła to wszystko razem i włożyła na nią.
10:6 Wyszli więc do bramy miasta Betulii i znaleźli
stojący tam Ozjasz i starożytni miasta, Chabris i Charmis.
10:7 A kiedy ją ujrzeli, odmieniło się jej oblicze i odzienie
się odmieniła, bardzo się dziwili jej urodzie i mówili do niej
jej.
10:8 Niech Bóg, Bóg naszych ojców, da ci łaskę i spełni twoje
przedsięwzięcia ku chwale synów Izraela i ku
wywyższenie Jerozolimy. Potem czcili Boga.
10:9 I rzekła do nich: Rozkażcie otworzyć bramy miasta
mnie, abym mógł wyruszyć, aby dokonać rzeczy, o których mówiliście
ze mną. Rozkazali więc młodym mężczyznom, aby otworzyli się przed nią, tak jak ona
Mówiony.
10:10 A kiedy to uczynili, wyszła Judyta, ona i jej służąca z nią;
a mężowie miasta opiekowali się nią, aż zeszła w dół
górę, aż minęła dolinę i już jej nie widziała.
10:11 Poszli więc prosto w dolinę, a pierwsza straż dnia
Spotkali ją Asyryjczycy,
10:12 I wziął ją, i zapytał ją: Z jakiego ludu jesteś? i skąd pochodzi
ty? a dokąd idziesz? A ona rzekła: Jestem niewiastą z Hebrajczyków,
i uciekłem od nich, bo będą wam dane na zatracenie:
10:13 A ja idę przed Holofernesa, dowódcę waszego wojska, aby
głosić słowa prawdy; wskażę mu drogę, którą pójdzie,
i zdobyć cały górski kraj, nie tracąc przy tym ani ciała, ani życia
jego ludzi.
10:14 A gdy ci mężowie usłyszeli jej słowa i ujrzeli jej oblicze, oni
zadziwił się bardzo jej urodą i rzekł do niej:
10:15 Ocaliłeś swoje życie, spiesząc zejść do
obecność naszego pana: teraz przyjdźcie więc do jego namiotu i kilku z nas
będą cię prowadzić, aż cię wydadzą w jego ręce.
10:16 A gdy staniesz przed nim, nie lękaj się w sercu, ale
pokaż mu według twego słowa; i będzie cię dobrze błagał.
10:17 Potem wybrali spośród nich stu mężczyzn, którzy mieli towarzyszyć jej i jej
pokojówka; i zaprowadzili ją do namiotu Holofernesa.
10:18 I było zbiegowisko w całym obozie, bo przyjście jej było
szumiał wśród namiotów, i otoczyli ją, gdy stała na zewnątrz
namiot Holofernesa, aż mu o niej powiedzieli.
10:19 I podziwiali jej piękność, i podziwiali synowie Izraela
z jej powodu, i każdy mówił do bliźniego swego: Któż by wzgardził
ten lud, który ma wśród siebie takie kobiety? na pewno nie jest to dobre
pozostanie z nich jeden człowiek, który wypuszczony mógłby zwieść całą ziemię.
10:20 I wyszli ci, którzy leżeli blisko Holofernesa, i wszyscy jego słudzy i
wprowadzili ją do namiotu.
10:21 A Holofernes odpoczywał na swoim łożu pod baldachimem, który był z niego utkany
purpurę i złoto, i szmaragdy, i drogie kamienie.
10:22 Pokazali mu ją; i wyszedł przed swój namiot ze srebrem
lampy idące przed nim.
10:23 A gdy Judyta stanęła przed nim i jego sługami, wszyscy się dziwili
na piękno jej oblicza; i upadła na twarz, i
oddała mu pokłon, a słudzy jego zabrali ją.