2 Koryntian
7:1 Mając więc te obietnice, umiłowani, oczyśćmy się
siebie od wszelkiej zmazy ciała i ducha, doskonaląc się
świętość w bojaźni Bożej.
7:2 Przyjmij nas; nie skrzywdziliśmy nikogo, nie zepsuliśmy nikogo, zrobiliśmy to
nie oszukał nikogo.
7:3 Nie mówię tego, aby was potępić, bo już powiedziałem, że jesteście w środku
nasze serca umierają i żyją z Tobą.
7:4 Wielka jest moja śmiałość w mówieniu do ciebie, wielka jest moja chwała z ciebie.
Jestem pełen pociechy, jestem niezmiernie radosny w każdym naszym ucisku.
7:5 Gdy bowiem przybyliśmy do Macedonii, nasze ciała nie miały odpocznienia oprócz nas
byli zaniepokojeni ze wszystkich stron; na zewnątrz były walki, wewnątrz były lęki.
7:6 Jednak Bóg, który pociesza pognębionych, pocieszył nas
przez przyjście Tytusa;
7:7 I nie tylko przez jego przyjście, ale przez pociechę, jaką był
pocieszał się w tobie, kiedy powiedział nam o twoim żarliwym pragnieniu, o twojej żałobie,
twój żarliwy umysł ku mnie; abym tym bardziej się radował.
7:8 Bo chociaż listem was zasmuciłem, nie żałuję, chociaż to zrobiłem
pokutujcie, bo widzę, że ten sam list was zasmucił
to było tylko przez jeden sezon.
7:9 Teraz raduję się nie tym, że byliście zasmuceni, ale że się smuciliście
pokutę: bo pobożnie zostaliście zasmuceni, abyście mogli
otrzymać od nas szkody w niczym.
7:10 Smutek bowiem według Boga sprawia upamiętanie ku zbawieniu, którego nie można odpokutować:
ale smutek świata powoduje śmierć.
7:11 Bo oto to samo, żeście się smucili według pobożnego rodzaju,
jaką troskę to w was wywarło, tak, jakie oczyszczenie was samych,
tak, co za oburzenie, tak, co za strach, tak, co za gwałtowne pragnienie, tak,
co za gorliwość, tak, co za zemsta! We wszystkim uznaliście siebie
mieć jasność w tej sprawie.
7:12 Dlatego, chociaż napisałem do ciebie, nie zrobiłem tego dla jego przyczyny, która miała
zrobił źle, ani dla jego przyczyny, że cierpiał źle, ale to nasza opieka
abyście mogli się wam ukazać w oczach Boga.
7:13 Dlatego zostaliśmy pocieszeni w waszej wygodzie: tak, i to bardzo
bardziej cieszyliśmy się z radości Tytusa, bo jego duch został pokrzepiony
wy wszyscy.
7:14 Bo jeśli się czym przed nim chlubiłem z was, nie wstydzę się; ale jako
mówiliśmy wam wszystko w prawdzie, tak samo jak nasza chluba, którą uczyniłem
przed Tytusem, znajduje się prawda.
7:15 A jego wewnętrzne uczucie jest bardziej obfite w stosunku do ciebie, podczas gdy on
wspomina posłuszeństwo was wszystkich, jakże z bojaźnią i drżeniem
go przyjął.
7:16 Cieszę się więc, że we wszystkim mam do ciebie ufność.