Isaias 17:1 Onus Damasci. Ecce Damascus desinet esse civitas, et erit sicut acervus lapidum in ruina. 17:2 Derelictae civitates Aroer gregibus erunt dormi, et non est qui exterreat. 17:3 Et cessabit munimentum ab Ephraim et regnum a Damasci et reliquiae Syriae sicut gloria sanctorum erunt filii Israel, dicit Dominus exercituum. 17:4 Et erit: in die illa erit gloria Iacob attenuabitur, et pinguedo carnis ejus marcescet. 17:5 Et erit, sicut cum messis colligit frumenta et metit aures brachio; et erit sicut quærens spicas Vallis Raphaim. 17:6 Et relinquentur in ea racemi sicut commotio olivae in cacumine arbusculae duae vel tres bacae in summo ramo quattuor or quinque in ramis fructiferis eius, ait Dominus Deus Israel. 17:7 In die illa inclinabitur homo ad factorem suum, et oculi ejus videbunt ad Sanctum Israel. 17:8 et non inclinabitur ad altaria, nec opera manuum ejus quæ fecerunt digiti ejus, aut lucos, aut imagines. 17:9 In die illa erunt civitates munitiones eius sicut ramum et aream ramum superiorem, quem reliquerunt propter filios Israel; desolatio erit. 17:10 eo quod oblitus es Deum salutis tuae et non fuisti memor esto petrae fortitudinis tuae ideo plantabis iucunda plantisque novis figes; 17:11 in die plantationis tuae crescere facies et mane semen tuum florere pones te autem in acervo messis erit dies maeroris ac maeroris. 17:12 Vae multitudini multorum, quae sicut sonitus sonitus turbarum ! aequorum; et irruentibus in nationibus, quasi concursus populorum magnarum aquarum decursus! 17:13 Et sicut sonitus aquarum multarum, irruent gentes ; increpa eos et longe fugient et persequentur palea montium ante faciem venti et sicut res volutabro in conspectu turbo. 17:14 In tempore vespere, et ecce turbatio; et mane, non est; haec est pars diripientium nos et sors diripientium nos nobis.