Isaias
17:1 Onus Damasci. Ecce Damascus desinet esse
civitas, et erit sicut acervus lapidum in ruina.
17:2 Derelictae civitates Aroer gregibus erunt
dormi, et non est qui exterreat.
17:3 Et cessabit munimentum ab Ephraim et regnum a
Damasci et reliquiae Syriae sicut gloria sanctorum erunt
filii Israel, dicit Dominus exercituum.
17:4 Et erit: in die illa erit gloria Iacob
attenuabitur, et pinguedo carnis ejus marcescet.
17:5 Et erit, sicut cum messis colligit frumenta et metit
aures brachio; et erit sicut quærens spicas
Vallis Raphaim.
17:6 Et relinquentur in ea racemi sicut commotio olivae
in cacumine arbusculae duae vel tres bacae in summo ramo quattuor or
quinque in ramis fructiferis eius, ait Dominus Deus
Israel.
17:7 In die illa inclinabitur homo ad factorem suum, et oculi ejus videbunt
ad Sanctum Israel.
17:8 et non inclinabitur ad altaria, nec opera manuum ejus
quæ fecerunt digiti ejus, aut lucos, aut
imagines.
17:9 In die illa erunt civitates munitiones eius sicut ramum et aream
ramum superiorem, quem reliquerunt propter filios Israel;
desolatio erit.
17:10 eo quod oblitus es Deum salutis tuae et non fuisti
memor esto petrae fortitudinis tuae ideo plantabis iucunda
plantisque novis figes;
17:11 in die plantationis tuae crescere facies et mane
semen tuum florere pones te autem in acervo messis erit
dies maeroris ac maeroris.
17:12 Vae multitudini multorum, quae sicut sonitus sonitus turbarum !
aequorum; et irruentibus in nationibus, quasi concursus populorum
magnarum aquarum decursus!
17:13 Et sicut sonitus aquarum multarum, irruent gentes ;
increpa eos et longe fugient et persequentur
palea montium ante faciem venti et sicut res volutabro in conspectu
turbo.
17:14 In tempore vespere, et ecce turbatio; et mane, non est;
haec est pars diripientium nos et sors diripientium nos
nobis.