Ecclesiastes
12:1 memento nunc Creatoris tui in diebus iuventutis tuae et in diebus malis
nec accedant anni, cum dixeris, non habeo
placeant;
12:2 dum ne tenebrescat sol aut lumen aut luna aut stellae,
nec redeunt post imbrem nubila;
12:3 In die, quando commovebuntur custodes domus et fortes
incurvabunt se homines, et cessabunt molentes, quoniam pauci sunt;
et, qui viderint de fenestris, obscurabuntur;
12:4 Et claudentur fores in plateis, cum sonitus eorum
stridor humilis, et consurgit ad vocem volucris, et omnes
filiæ carminum humiliabuntur;
12:5 de excelso quoque cum formidabunt et timebunt
in via, et florebit amygdalus, et cicadam
et deficiet homo, et deficiet in desiderio animae suae
domum, et lugentes circuibunt plateas;
12:6 aut solvetur funiculus argenteus, aut frangatur phiala aurea, aut
urceus frangendus ad fontem, vel rota fracta ad cisternam.
12:7 Et revertetur pulvis in terram sicut erat, et spiritus redibit
redire ad Deum qui dedit.
12:8 Vanitas vanitatum, dixit Ecclesiastes; omnia vanitas.
12:9 cumque esset sapientissimus Ecclesiastes docuit populum
cognitio; bene attendens et requisivit et disposuit multos
proverbia.
12:10 Quaesivit praedicator invenire verba placabilia, et quod factum est;
Recta scripta erant, et verba veritatis.
12:11 Verba sapientium stimuli sunt et quasi claviculi a domino
ecclesiarum, que ab uno pastore dantur.
12:12 His amplius, fili mi, ne requiras. Faciendi plures libros ibi
nullus finis; frequensque meditatio, carnis afflictio est.
12:13 Finem loquendi pariter omnes audiamus. Deum time et mandata eius observa
hoc enim est omne officium hominis.
12:14 adducet enim Deus omne opus in iudicium cum omni abscondito
sive bonum sive malum.