Ecclesiastes
1 Verba Ecclesiastæ, filii David, regis Jerusalem.
1:2 Vanitas vanitatum, dixit Ecclesiastes; omnes is
vanitas.
1:3 Quid prodest homini de universo labore suo, quo laborat sub sole?
1:4 generatio praeterit, et generatio advenit;
terra in ætérnum stat.
1:5 Oritur sol, et occidit sol et ad locum suum revertitur
unde ortus est.
1:6 gyrat per meridiem, et flectitur ad aquilonem. it
gyrat semper, et ventus urens revertitur
circuitus ejus.
1:7 Omnia flumina intrant in mare; sed mare non plenum est; ad locum
unde exeunt flumina revertuntur ut iterum fluant.
1:8 Cunctæ res difficiles; non potest homo eloqui illud: oculus non est
saturatur visu, nec auris auditu impletur.
1:9 quod fuit, ipsum est, quod futurum est. et id quod est
factum est quod fiet et non est res nova subtus
solis.
1:10 Estne aliquid de quo dicatur: Ecce hoc novum est? habet
iam ab antiquo, quod ante nos fuit.
1:11 Non est priorum memoria; nec erit
cum his qui futuri sunt in memoria futurorum.
1:12 Ego Ecclesiastes fui rex Israël in Jerusalem ;
1:13 et dedi cor meum ad quaerendum et investigandum sapientiam omnium
quæ sub cælo sunt, hæc aerumna dedit Deus
filii hominis exerceri in eo.
1:14 Vidi cuncta, quae fiunt sub sole. et ecce omnes
vanitas et afflictio spiritus.
1:15 quod curvum est, rectum non potest;
numerari non potest.
1:16 Locutus sum in corde meo dicens: “ Ecce venio ad magnum praedium;
et plus sapiam quam omnes qui ante me fuerunt
Ierusalem: et cor meum magnum habebat sapientiae et scientiae.
1:17 et dedi cor meum ut scirem sapientiam et scirem amentiam et stultitiam
id quoque animi molestia.
1:18 eo quod in multa sapientia multa sit indignatio et qui addit scientiam
auget dolorem.