Ecclesiastes 1 Verba Ecclesiastæ, filii David, regis Jerusalem. 1:2 Vanitas vanitatum, dixit Ecclesiastes; omnes is vanitas. 1:3 Quid prodest homini de universo labore suo, quo laborat sub sole? 1:4 generatio praeterit, et generatio advenit; terra in ætérnum stat. 1:5 Oritur sol, et occidit sol et ad locum suum revertitur unde ortus est. 1:6 gyrat per meridiem, et flectitur ad aquilonem. it gyrat semper, et ventus urens revertitur circuitus ejus. 1:7 Omnia flumina intrant in mare; sed mare non plenum est; ad locum unde exeunt flumina revertuntur ut iterum fluant. 1:8 Cunctæ res difficiles; non potest homo eloqui illud: oculus non est saturatur visu, nec auris auditu impletur. 1:9 quod fuit, ipsum est, quod futurum est. et id quod est factum est quod fiet et non est res nova subtus solis. 1:10 Estne aliquid de quo dicatur: Ecce hoc novum est? habet iam ab antiquo, quod ante nos fuit. 1:11 Non est priorum memoria; nec erit cum his qui futuri sunt in memoria futurorum. 1:12 Ego Ecclesiastes fui rex Israël in Jerusalem ; 1:13 et dedi cor meum ad quaerendum et investigandum sapientiam omnium quæ sub cælo sunt, hæc aerumna dedit Deus filii hominis exerceri in eo. 1:14 Vidi cuncta, quae fiunt sub sole. et ecce omnes vanitas et afflictio spiritus. 1:15 quod curvum est, rectum non potest; numerari non potest. 1:16 Locutus sum in corde meo dicens: “ Ecce venio ad magnum praedium; et plus sapiam quam omnes qui ante me fuerunt Ierusalem: et cor meum magnum habebat sapientiae et scientiae. 1:17 et dedi cor meum ut scirem sapientiam et scirem amentiam et stultitiam id quoque animi molestia. 1:18 eo quod in multa sapientia multa sit indignatio et qui addit scientiam auget dolorem.