Daniel 1 Anno tertio Cyri regis Persarum revelata est res Daniel, cognomento Baltassar; et verum erat tempus erat longum, et rem intellexit intellectus visionis. 10:2 In diebus illis ego Daniel lamentatus sum tribus septimanis; 10:3 panem desiderabilem non comedi, et caro et vinum non introierunt in os meum, nec unxi me totum, donec tres hebdomades integrae essent impletum est. 10:4 Die autem vigesima et quarta mensis primi eram iuxta te cis magnum fluvium, qui Hiddekel; 10:5 Et levavi oculos meos, et vidi, et ecce vir quidam indutus in linteis, quorum lumbi cincti sunt auro uphaz; 10:6 Et corpus eius simile beryllo, et facies eius tamquam aspectus fulgur, et oculi eius sicut lampades ignis, et bracchia eius et pedes eius; in colore ad aes politum, et vox verborum eius quasi vox multitudinis. 10:7 Vidi autem ego Daniel solus visionem; visio; Sed commotus est magnus super eos, ita ut fugerent se abscondere. 10:8 ideo relictus sum solus et vidi visionem hanc magnam, et ibi non remansit in me virtus, quia pulchritudo mea in me versa est corruptionem, et robur non habui. 10:9 et audivi vocem verborum eius et audivi vocem sermonum eius ego eram sopore in facie mea, et in faciem meam humi. 10:10 Et ecce manus tetigit me, quae me posuit super genua mea et super te volae manuum mearum. 10:11 Et dixit ad me: Daniel vir desideriorum, intellege te Verba quæ ego loquor ad te, et rectus sum; ad te enim nunc sum misit. Et cum mihi dixisset verbum hoc, tremefactus steti. 10:12 Et dixit ad me: “ Noli timere, Daniel! cor tuum constituisti ad intellegendum, et corripe te ante oculos tuos Audita sunt verba tua, Deus, et veni in verba tua. 10:13 Princeps autem regni Persarum restitit mihi viginti et uno diebus autem, ecce Michael unus de principibus primis, venit in adiutorium meum; et * ibi cum Persarum regibus. 10:14 Veni autem ut docerem te quae ventura sunt populo tuo adhuc enim visio dies multos. 10:15 Cumque loqueretur mihi huiuscemodi verbis, posui faciem meam ad te humus, et obmutui. 10:16 Et ecce similitudo filiorum hominum tetigit labia mea. et aperui os meum et dixi ei, qui stabat ante me, domine, in ui- sione conuertuntur ad me dolores mei, et ego nullas retinuit vires. 10:17 Quomodo enim potest servus domini mei loqui cum domino meo hoc? quia sicut mihi confestim non remansit in me virtus, neque est in me remansit spiritus. 10:18 Rursum ergo tetigit me quasi visio hominis, et cetera. et confortavit me. 10:19 et dixit : Noli timere, vir desideriorum ; Confortare, et viriliter age: confortare, et esto robustus. Cumque dixisset mihi, Ego eram confortatusque est et ait dominus meus loquere quoniam confortasti me. 10:20 Et ait : Numquid scis quare venerim ad te ? et nunc ego Revertere in pugnam cum principe Persarum. Et egressus sum. princeps Graecorum veniet. 10:21 Ostendam autem tibi quod expressum est in scriptura veritatis non est qui mecum teneat haec nisi Michael vester princeps.