Daniel
1 Anno tertio Cyri regis Persarum revelata est res
Daniel, cognomento Baltassar; et verum erat
tempus erat longum, et rem intellexit
intellectus visionis.
10:2 In diebus illis ego Daniel lamentatus sum tribus septimanis;
10:3 panem desiderabilem non comedi, et caro et vinum non introierunt in os meum,
nec unxi me totum, donec tres hebdomades integrae essent
impletum est.
10:4 Die autem vigesima et quarta mensis primi eram iuxta te
cis magnum fluvium, qui Hiddekel;
10:5 Et levavi oculos meos, et vidi, et ecce vir quidam indutus
in linteis, quorum lumbi cincti sunt auro uphaz;
10:6 Et corpus eius simile beryllo, et facies eius tamquam aspectus
fulgur, et oculi eius sicut lampades ignis, et bracchia eius et pedes eius;
in colore ad aes politum, et vox verborum eius quasi vox
multitudinis.
10:7 Vidi autem ego Daniel solus visionem;
visio; Sed commotus est magnus super eos, ita ut fugerent
se abscondere.
10:8 ideo relictus sum solus et vidi visionem hanc magnam, et ibi
non remansit in me virtus, quia pulchritudo mea in me versa est
corruptionem, et robur non habui.
10:9 et audivi vocem verborum eius et audivi vocem sermonum eius
ego eram sopore in facie mea, et in faciem meam
humi.
10:10 Et ecce manus tetigit me, quae me posuit super genua mea et super te
volae manuum mearum.
10:11 Et dixit ad me: Daniel vir desideriorum, intellege te
Verba quæ ego loquor ad te, et rectus sum; ad te enim nunc sum
misit. Et cum mihi dixisset verbum hoc, tremefactus steti.
10:12 Et dixit ad me: “ Noli timere, Daniel!
cor tuum constituisti ad intellegendum, et corripe te ante oculos tuos
Audita sunt verba tua, Deus, et veni in verba tua.
10:13 Princeps autem regni Persarum restitit mihi viginti et uno
diebus autem, ecce Michael unus de principibus primis, venit in adiutorium meum; et *
ibi cum Persarum regibus.
10:14 Veni autem ut docerem te quae ventura sunt populo tuo
adhuc enim visio dies multos.
10:15 Cumque loqueretur mihi huiuscemodi verbis, posui faciem meam ad te
humus, et obmutui.
10:16 Et ecce similitudo filiorum hominum tetigit labia mea.
et aperui os meum et dixi ei, qui stabat ante
me, domine, in ui- sione conuertuntur ad me dolores mei, et ego
nullas retinuit vires.
10:17 Quomodo enim potest servus domini mei loqui cum domino meo hoc? quia sicut
mihi confestim non remansit in me virtus, neque est
in me remansit spiritus.
10:18 Rursum ergo tetigit me quasi visio hominis, et cetera.
et confortavit me.
10:19 et dixit : Noli timere, vir desideriorum ;
Confortare, et viriliter age: confortare, et esto robustus. Cumque dixisset mihi, Ego eram
confortatusque est et ait dominus meus loquere quoniam confortasti
me.
10:20 Et ait : Numquid scis quare venerim ad te ? et nunc ego
Revertere in pugnam cum principe Persarum. Et egressus sum.
princeps Graecorum veniet.
10:21 Ostendam autem tibi quod expressum est in scriptura veritatis
non est qui mecum teneat haec nisi Michael vester
princeps.