2 Corinthians 2 Statui autem hoc ipsum apud me, ne iterum in vos venirem gravitatem. 2:2 Nam si contristavi vos, quis est qui me laetificet, sed quae me contristavit? 2:3 Et haec eadem scripsi vobis, ne, cum venero, tristitiam habeam de quibus gaudere debeo; habentes fiduciam in omnibus vobis gaudium meum gaudium omnium vestrum est. 2:4 Ex multa enim tribulatione et angustia cordis scripsi vobis multae lacrimae; non ut contristemini sed ut sciatis caritatem, quam habeo, abundantius in vobis. 2:5 Si quis autem contristavit, non me contristavit, sed ex parte non onerem tibi omnes. 2:6 sufficit tali poena quae fiebat multos. 2:7 ut e contrario potius ignoscatis et consolamini. ne forte hic nimio dolore absorbeatur. 2:8 Propter quod obsecro vos, ut confirmetis in illum caritatem. 2:9 Ideo enim et scripsi, ut cognoscam probationem vestram. sive in omnibus obedientes sitis. 2:10 cui autem aliquid donatis et ego ignosco nam si quid donavi cui donavi, propter vos donavi in persona de Christo; 2:11 ne forte proficiat nobis Satanas non enim ignoramus eius cogitationes. 2:12 cum venissem autem Troadem propter evangelium Christi et ostium apertum est mihi de Domino. 2:13 non habui requiem spiritui meo eo quod non invenerim Titum fratrem meum sed valefaciens eis, profectus sum in Macedoniam. 2:14 Deo autem gratias, qui semper facit nos in Christo triumphare, et odorem scientiae eius per nos manifestat in omni loco. 2:15 Christi enim bonus odor sumus in his qui salvi fiunt, et in his qui pereunt; 2:16 aliis autem odor mortis sumus in mortem. et alter the odor vitae in vitam. Et ad haec quis tam idoneus? 2:17 non enim sumus sicut plurimi adulterantes verbum Dei sed sicut ex sinceritatem, sed sicut ex Deo, coram Deo in Christo loquimur.