2 Corinthians
2 Statui autem hoc ipsum apud me, ne iterum in vos venirem
gravitatem.
2:2 Nam si contristavi vos, quis est qui me laetificet, sed
quae me contristavit?
2:3 Et haec eadem scripsi vobis, ne, cum venero, tristitiam habeam
de quibus gaudere debeo; habentes fiduciam in omnibus vobis
gaudium meum gaudium omnium vestrum est.
2:4 Ex multa enim tribulatione et angustia cordis scripsi vobis
multae lacrimae; non ut contristemini sed ut sciatis
caritatem, quam habeo, abundantius in vobis.
2:5 Si quis autem contristavit, non me contristavit, sed ex parte
non onerem tibi omnes.
2:6 sufficit tali poena quae fiebat
multos.
2:7 ut e contrario potius ignoscatis et consolamini.
ne forte hic nimio dolore absorbeatur.
2:8 Propter quod obsecro vos, ut confirmetis in illum caritatem.
2:9 Ideo enim et scripsi, ut cognoscam probationem vestram.
sive in omnibus obedientes sitis.
2:10 cui autem aliquid donatis et ego ignosco nam si quid donavi
cui donavi, propter vos donavi in persona
de Christo;
2:11 ne forte proficiat nobis Satanas non enim ignoramus eius
cogitationes.
2:12 cum venissem autem Troadem propter evangelium Christi et ostium
apertum est mihi de Domino.
2:13 non habui requiem spiritui meo eo quod non invenerim Titum fratrem meum sed
valefaciens eis, profectus sum in Macedoniam.
2:14 Deo autem gratias, qui semper facit nos in Christo triumphare,
et odorem scientiae eius per nos manifestat in omni loco.
2:15 Christi enim bonus odor sumus in his qui salvi fiunt,
et in his qui pereunt;
2:16 aliis autem odor mortis sumus in mortem. et alter the
odor vitae in vitam. Et ad haec quis tam idoneus?
2:17 non enim sumus sicut plurimi adulterantes verbum Dei sed sicut ex
sinceritatem, sed sicut ex Deo, coram Deo in Christo loquimur.