1 Corinthians et ego cum venissem ad vos fratres non veni in sublimitate sermonis sive sapientiae, annuntians vobis Dei testimonium. 2:2 Non enim iudicavi scire me aliquid inter vos nisi Iesum Christum et Iesum eum crucifixerunt. 2:3 Et ego in infirmitate, et timore, et tremore multo fui apud vos. 2:4 et non erat sermo meus et praedicatio mea ad alliciendos sermones hominum sapientia, sed in ostensione Spiritus et virtutis; 2:5 ut non sit fides vestra in sapientia hominum, sed in virtute de Deo. 2:6 sapientiam autem loquimur inter perfectos non autem sapientiam hujus sæculi, neque principum hujus sæculi, nihil fiet; 2:7 Sed loquimur Dei sapientiam in mysterio, quae abscondita est. quam disposuit Deus ante mundum in gloriam nostram: 2:8 quam nemo principum huius sæculi cognovit: si enim cognovissent, numquam cognoverunt. ne dominum gloriae crucifixissent. 2:9 sed sicut scriptum est quia oculus non vidit nec auris audivit nec habent in cor hominis introivit, quae praeparavit Deus diligentibus se. 2:10 nobis autem revelavit Deus per Spiritum suum: Spiritus enim omnia scrutatur, etiam profunda Dei. 2:11 quis enim scit quae sunt hominis nisi spiritus hominis est in eo? ita quae Dei sunt nemo scit nisi Spiritus Deus. 2:12 nos autem non spiritum mundi sed spiritum sanctum accepistis ex Deo est; ut sciamus quae a nobis donata sunt Deus. 2:13 quae et loquimur non in doctis quae sunt hominum docet, sed quod Spiritus Sanctus docet; spiritualibus comparet cum spiritualibus. 2:14 animalis autem homo non percipit ea quae sunt Spiritus Dei stultitia illi est, nec scire potest, quia spiritualiter cernuntur. 2:15 Spiritualis autem judicat omnia: et ipse judicatur nuUus homo. 2:16 Quis enim cognovit sensum Domini, qui instruat eum? Sed nos autem sensum Christi habemus.