1 Corinthians
et ego cum venissem ad vos fratres non veni in sublimitate sermonis
sive sapientiae, annuntians vobis Dei testimonium.
2:2 Non enim iudicavi scire me aliquid inter vos nisi Iesum Christum et Iesum
eum crucifixerunt.
2:3 Et ego in infirmitate, et timore, et tremore multo fui apud vos.
2:4 et non erat sermo meus et praedicatio mea ad alliciendos sermones hominum
sapientia, sed in ostensione Spiritus et virtutis;
2:5 ut non sit fides vestra in sapientia hominum, sed in virtute
de Deo.
2:6 sapientiam autem loquimur inter perfectos non autem sapientiam
hujus sæculi, neque principum hujus sæculi, nihil fiet;
2:7 Sed loquimur Dei sapientiam in mysterio, quae abscondita est.
quam disposuit Deus ante mundum in gloriam nostram:
2:8 quam nemo principum huius sæculi cognovit: si enim cognovissent, numquam cognoverunt.
ne dominum gloriae crucifixissent.
2:9 sed sicut scriptum est quia oculus non vidit nec auris audivit nec habent
in cor hominis introivit, quae praeparavit Deus
diligentibus se.
2:10 nobis autem revelavit Deus per Spiritum suum: Spiritus enim
omnia scrutatur, etiam profunda Dei.
2:11 quis enim scit quae sunt hominis nisi spiritus hominis
est in eo? ita quae Dei sunt nemo scit nisi Spiritus
Deus.
2:12 nos autem non spiritum mundi sed spiritum sanctum accepistis
ex Deo est; ut sciamus quae a nobis donata sunt
Deus.
2:13 quae et loquimur non in doctis quae sunt hominum
docet, sed quod Spiritus Sanctus docet; spiritualibus comparet
cum spiritualibus.
2:14 animalis autem homo non percipit ea quae sunt Spiritus Dei
stultitia illi est, nec scire potest, quia
spiritualiter cernuntur.
2:15 Spiritualis autem judicat omnia: et ipse judicatur
nuUus homo.
2:16 Quis enim cognovit sensum Domini, qui instruat eum? Sed
nos autem sensum Christi habemus.