ფსალმუნები
127:1 უფალმა რომ არ ააშენოს სახლი, ამაოდ შრომობენ, რომ აშენებენ მას.
თუ უფალი არ დაიცავს ქალაქს, დარაჯი იღვიძებს, მაგრამ ამაოდ.
127:2 ფუჭია შენთვის ადრე ადგომა, გვიან დგომა, პურის ჭამა.
მწუხარება: ასე აძინებს თავის საყვარელს.
127:3 აჰა, შვილები არიან უფლის მემკვიდრეობა და საშვილოსნოს ნაყოფია.
მისი ჯილდო.
127:4 ვითარცა ისრები ძლიერთა ხელთა; ასევე ახალგაზრდების შვილები.
127:5 ნეტარ არს კაცი, რომელსა ქუეყანაჲ აქვს სავსე მათით;
მრცხვენია, მაგრამ კარიბჭეში მტერს ელაპარაკებიან.