ფსალმუნები 127:1 უფალმა რომ არ ააშენოს სახლი, ამაოდ შრომობენ, რომ აშენებენ მას. თუ უფალი არ დაიცავს ქალაქს, დარაჯი იღვიძებს, მაგრამ ამაოდ. 127:2 ფუჭია შენთვის ადრე ადგომა, გვიან დგომა, პურის ჭამა. მწუხარება: ასე აძინებს თავის საყვარელს. 127:3 აჰა, შვილები არიან უფლის მემკვიდრეობა და საშვილოსნოს ნაყოფია. მისი ჯილდო. 127:4 ვითარცა ისრები ძლიერთა ხელთა; ასევე ახალგაზრდების შვილები. 127:5 ნეტარ არს კაცი, რომელსა ქუეყანაჲ აქვს სავსე მათით; მრცხვენია, მაგრამ კარიბჭეში მტერს ელაპარაკებიან.