ფსალმუნები
42:1 ვითარცა ურემი იწუწუნებს წყლის ნაკადულს, ასევე ლტოლავს ჩემი სული
შენ, ღმერთო.
42:2 სული ჩემი სწყურია ღმერთსა, ცოცხალ ღმერთსა: როდის მოვალ და
გამოჩნდე ღმერთის წინაშე?
42:3 ჩემი ცრემლები იყო ჩემი ხორცი დღე და ღამე, ხოლო ისინი განუწყვეტლივ ამბობენ
ჩემთვის სად არის შენი ღმერთი?
42:4 ესე რომ ვიხსენებ, სულს ჩემსას ვღვრი, რამეთუ წავედი
ხალხთან ერთად მივედი მათთან ერთად ღვთის სახლში, ხმით
სიხარულისა და ქების, სიმრავლით, რომელიც ინახავდა დღესასწაულს.
42:5 რად ხარ ჩაგდებული, სულო ჩემო? და რატომ ნერვიულობ ჩემში?
ღმერთის იმედი გაქვს, რადგან მე ჯერ კიდევ ვაქებ მას მისი დახმარებისთვის
სახე.
42:6 ღმერთო ჩემო, სული ჩემი დაბნეულია ჩემში, ამიტომ გავიხსენო შენ
იორდანეს ქვეყნიდან და ჰერმონელთაგან, მიზარის მთიდან.
42:7 სიღრმისკენ იძახებს შენი წყლების ხმაურით: ყველა შენი ტალღა
და შენი ღვარცოფი გადამივიდა.
42:8 და უბრძანებს უფალი თავის სიკეთეს დღისით და შიგნით
ღამით მისი სიმღერა იქნება ჩემთან და ჩემი ლოცვა ჩემს ღმერთს
ცხოვრება.
42:9 ვიტყვი ღმერთსა ჩემს კლდეს: რად დამივიწყე? რატომ მივდივარ მე
გლოვა მტრის ჩაგვრის გამო?
42:10 ვითარცა მახვილი ჩემს ძვალში, მტრები ჩემნი მლანძღავენ მე; ხოლო ისინი ამბობენ
ყოველდღე მეუბნება, სად არის შენი ღმერთი?
42:11 რად ხარ ჩაგდებული, სულო ჩემო? და რატომ ხარ შინაგანად აღშფოთებული
მე? ღმერთის იმედი გქონდეს, რადგან მე ჯერ კიდევ ვაქებ მას, ვინც არის მისი ჯანმრთელობა
ჩემი სახე და ღმერთო ჩემო.