ფსალმუნები 42:1 ვითარცა ურემი იწუწუნებს წყლის ნაკადულს, ასევე ლტოლავს ჩემი სული შენ, ღმერთო. 42:2 სული ჩემი სწყურია ღმერთსა, ცოცხალ ღმერთსა: როდის მოვალ და გამოჩნდე ღმერთის წინაშე? 42:3 ჩემი ცრემლები იყო ჩემი ხორცი დღე და ღამე, ხოლო ისინი განუწყვეტლივ ამბობენ ჩემთვის სად არის შენი ღმერთი? 42:4 ესე რომ ვიხსენებ, სულს ჩემსას ვღვრი, რამეთუ წავედი ხალხთან ერთად მივედი მათთან ერთად ღვთის სახლში, ხმით სიხარულისა და ქების, სიმრავლით, რომელიც ინახავდა დღესასწაულს. 42:5 რად ხარ ჩაგდებული, სულო ჩემო? და რატომ ნერვიულობ ჩემში? ღმერთის იმედი გაქვს, რადგან მე ჯერ კიდევ ვაქებ მას მისი დახმარებისთვის სახე. 42:6 ღმერთო ჩემო, სული ჩემი დაბნეულია ჩემში, ამიტომ გავიხსენო შენ იორდანეს ქვეყნიდან და ჰერმონელთაგან, მიზარის მთიდან. 42:7 სიღრმისკენ იძახებს შენი წყლების ხმაურით: ყველა შენი ტალღა და შენი ღვარცოფი გადამივიდა. 42:8 და უბრძანებს უფალი თავის სიკეთეს დღისით და შიგნით ღამით მისი სიმღერა იქნება ჩემთან და ჩემი ლოცვა ჩემს ღმერთს ცხოვრება. 42:9 ვიტყვი ღმერთსა ჩემს კლდეს: რად დამივიწყე? რატომ მივდივარ მე გლოვა მტრის ჩაგვრის გამო? 42:10 ვითარცა მახვილი ჩემს ძვალში, მტრები ჩემნი მლანძღავენ მე; ხოლო ისინი ამბობენ ყოველდღე მეუბნება, სად არის შენი ღმერთი? 42:11 რად ხარ ჩაგდებული, სულო ჩემო? და რატომ ხარ შინაგანად აღშფოთებული მე? ღმერთის იმედი გქონდეს, რადგან მე ჯერ კიდევ ვაქებ მას, ვინც არის მისი ჯანმრთელობა ჩემი სახე და ღმერთო ჩემო.