Სამუშაო 7:1 განა არ არის ადამიანისთვის განსაზღვრული დრო დედამიწაზე? არც მისი დღეებია როგორც დაქირავებულის დღეები? 7:2 ვითარცა მონას ჩრდილი, და ვითარცა დამქირავებელს უყურებს მისი შრომის ჯილდოსთვის: 7:3 ასე დავიმკვიდრე ამაოების თვეები და დამღლელი ღამეები დამინიშნა. 7:4 როცა ვიწექი, ვამბობ: როდის ავდგები და ღამე წავიდეს? და მე სავსე ვარ სროლით დღის გათენებამდე. 7:5 ხორცი ჩემი შემოსილია ჭიებითა და მტვრის გროვით; კანი მაქვს გატეხილი და საზიზღარი გახდეს. 7:6 ჩემი დღეები უფრო სწრაფია, ვიდრე ქსოვის ბორბალი და იხარჯება უიმედოდ. 7:7 გაიხსენე, რომ ჩემი სიცოცხლე ქარია: ჩემი თვალი ვეღარ იხილავს სიკეთეს. 7:8 თვალი რომელსა მიხილავს მე, აღარ მიხილავს მე; ჩემზეა და არ ვარ. 7:9 ვითარცა ღრუბელი იწუწუნება და ქრება, ეგრეთვე ქვევით მიმავალი საფლავი აღარ ამოვა. 7:10 ის აღარ დაბრუნდება თავის სახლში და არც მისი ადგილი იცნობს მას აღარ. 7:11 ამისთჳს არ შევიკავო პირი ჩემი; მე ვილაპარაკებ ჩემი ტანჯვით სული; სულის სიმწარეში ვიწუწუნებ. 7:12 ზღვა ვარ თუ ვეშაპი, რომ დამყენო მე? 7:13 როცა ვიტყვი: ჩემი საწოლი მანუგეშებს მე, ჩემი ტახტი შემიმსუბუქებს ჩივილს; 7:14 მაშინ სიზმრებით შემაშინე და ხილვებით შემაშინე. 7:15 ასე რომ, ჩემმა სულმა აირჩია დახრჩობა და სიკვდილი, ვიდრე სიცოცხლე. 7:16 მეზიზღება იგი; ყოველთვის არ ვიცხოვრებდი: თავი დამანებე; რადგან ჩემი დღეებია ამაოება. 7:17 რა არს კაცი, რომ განდიდდეს იგი? და რომ შენ უნდა გული დაუწყე მას? 7:18 და რათა ყოველ დილით მოინახულო იგი და ყოველი სცადო იგი მომენტი? 7:19 როდემდე არ მომშორდები და არ დამტოვებ მარტო, სანამ არ გადაყლაპავ ჩემს ჭურჭელს? 7:20 შევცოდე; რა გაგიკეთო, ადამიანთა მცველო? რატომ დამაყენე ნიშანდობლივი შენს წინააღმდეგ, რათა ტვირთად ვიყო ჩემს თავს? 7:21 და რატომ არ აპატიებ ჩემს ცოდვას და არ აშორებ ჩემს ურჯულოება? ახლა მტვერში დავიძინებ; და შენ მე მეძებ დილით, მაგრამ მე არ ვიქნები.