Სამუშაო
7:1 განა არ არის ადამიანისთვის განსაზღვრული დრო დედამიწაზე? არც მისი დღეებია
როგორც დაქირავებულის დღეები?
7:2 ვითარცა მონას ჩრდილი, და ვითარცა დამქირავებელს უყურებს
მისი შრომის ჯილდოსთვის:
7:3 ასე დავიმკვიდრე ამაოების თვეები და დამღლელი ღამეები
დამინიშნა.
7:4 როცა ვიწექი, ვამბობ: როდის ავდგები და ღამე წავიდეს? და მე
სავსე ვარ სროლით დღის გათენებამდე.
7:5 ხორცი ჩემი შემოსილია ჭიებითა და მტვრის გროვით; კანი მაქვს გატეხილი და
საზიზღარი გახდეს.
7:6 ჩემი დღეები უფრო სწრაფია, ვიდრე ქსოვის ბორბალი და იხარჯება უიმედოდ.
7:7 გაიხსენე, რომ ჩემი სიცოცხლე ქარია: ჩემი თვალი ვეღარ იხილავს სიკეთეს.
7:8 თვალი რომელსა მიხილავს მე, აღარ მიხილავს მე;
ჩემზეა და არ ვარ.
7:9 ვითარცა ღრუბელი იწუწუნება და ქრება, ეგრეთვე ქვევით მიმავალი
საფლავი აღარ ამოვა.
7:10 ის აღარ დაბრუნდება თავის სახლში და არც მისი ადგილი იცნობს მას
აღარ.
7:11 ამისთჳს არ შევიკავო პირი ჩემი; მე ვილაპარაკებ ჩემი ტანჯვით
სული; სულის სიმწარეში ვიწუწუნებ.
7:12 ზღვა ვარ თუ ვეშაპი, რომ დამყენო მე?
7:13 როცა ვიტყვი: ჩემი საწოლი მანუგეშებს მე, ჩემი ტახტი შემიმსუბუქებს ჩივილს;
7:14 მაშინ სიზმრებით შემაშინე და ხილვებით შემაშინე.
7:15 ასე რომ, ჩემმა სულმა აირჩია დახრჩობა და სიკვდილი, ვიდრე სიცოცხლე.
7:16 მეზიზღება იგი; ყოველთვის არ ვიცხოვრებდი: თავი დამანებე; რადგან ჩემი დღეებია
ამაოება.
7:17 რა არს კაცი, რომ განდიდდეს იგი? და რომ შენ უნდა
გული დაუწყე მას?
7:18 და რათა ყოველ დილით მოინახულო იგი და ყოველი სცადო იგი
მომენტი?
7:19 როდემდე არ მომშორდები და არ დამტოვებ მარტო, სანამ არ გადაყლაპავ
ჩემს ჭურჭელს?
7:20 შევცოდე; რა გაგიკეთო, ადამიანთა მცველო? რატომ
დამაყენე ნიშანდობლივი შენს წინააღმდეგ, რათა ტვირთად ვიყო
ჩემს თავს?
7:21 და რატომ არ აპატიებ ჩემს ცოდვას და არ აშორებ ჩემს
ურჯულოება? ახლა მტვერში დავიძინებ; და შენ მე მეძებ
დილით, მაგრამ მე არ ვიქნები.