1 Սամուել
20:1 Դավիթը փախավ Ռամայի Նայոթից և եկավ ու ասաց Հովնաթանի առաջ.
Ի՞նչ եմ արել։ ո՞րն է իմ անօրենությունը: և ո՞րն է իմ մեղքը քո առաջ
հա՛յր, որ նա իմ կյանքն է փնտրում։
20:2 Եւ ասէ ցնա. դու չես մեռնի. ահա՛ հայրս
ոչ մեծ, ոչ փոքր բան չի անի, այլ այն, որ ցույց կտա ինձ, և
ինչո՞ւ պետք է հայրս այս բանն ինձնից թաքցնի։ դա այդպես չէ։
20:3 Դաւիթն ալ երդուեցաւ եւ ասեց
շնորհք են գտել քո աչքերում. «Թող Յովնաթանն իմանա»։
սա, որպէսզի չտրտմուի
կենդանի է, իմ և մահվան միջև միայն մի քայլ կա:
20:4 Այն ատեն Յովնաթան ըսաւ Դաւիթին
արա դա քեզ համար:
20:5 Դաւիթն ասաց Յովնաթանին. Ահա վաղը նոր լուսին է, և ես.
Թագավորի հետ ճաշի նստել մի՛ թողեք, որ գնամ
թաքնվեմ դաշտում մինչև երրորդ օրը երեկոյան։
20:6 Եթե քո հայրը ինձ ընդհանրապես կարոտում է, ապա ասա, որ Դավիթը լրջորեն թույլ է տվել
ինձ, որ նա վազի իր քաղաքը Բեթլեհեմ, քանի որ կա ամեն տարի
այնտեղ զոհաբերություն ամբողջ ընտանիքի համար:
20:7 Եթէ ասէ. քո ծառան խաղաղություն կունենա, բայց եթե լինի
շատ բարկացած, ուրեմն վստահ եղիր, որ չարիքը նա է որոշել:
20:8 Ուրեմն բարի գործիր ծառայիդ հետ. քանզի դու բերեցիր
քո ծառային՝ քեզ հետ Տիրոջ ուխտի մեջ, սակայն, եթե
իմ մեջ անօրենություն լինի, ինքդ սպանիր ինձ. որովհետեւ ինչո՞ւ պիտի բերես
ես քո հորը?
20:9 Յովնաթանն ասաց
Հորս կողմից որոշվել էր, որ չարը գա քեզ վրա, ապա ես չեմ ցանկանա
ասա քեզ
20:10 Դաւիթն ասաց Յովնաթանին. կամ եթե քո հայրը
կոպիտ պատասխանեք.
20:11 Յովնաթանն ասաց Դաւիթին.
Եվ նրանք երկուսն էլ դուրս եկան դաշտ։
20:12 Հովնաթանը ասաց Դավթին.
հայրս պատրաստվում է վաղը, կամ երրորդ օրը, և, ահա, եթե
Դավթի հանդեպ բարի եղիր, և ես քեզ մոտ չեմ ուղարկում և ցույց չեմ տալիս
քեզ;
20:13 Տէրը Յովնաթանին այսպէս անի եւ շատ աւելին, բայց եթէ իմ հօրը կամենայ
չարություն արա քեզ, այն ժամանակ ես քեզ ցույց կտամ դա և կուղարկեմ քեզ, որ դու
թող գնա՛ խաղաղությամբ, և Տերը քեզ հետ լինի, ինչպես որ ինձ հետ էր
հայրիկ.
20:14 Եվ դու ոչ միայն, քանի դեռ ես ապրում եմ, ցույց կտաս ինձ նրանց բարությունը
Տէ՛ր, որ չմեռնիմ.
20:15 Բայց նաև քո բարությունը հավիտյան մի՛ կտրիր իմ տնից.
ոչ այն ժամանակ, երբ Եհովան բնաջնջի Դավթի բոլոր թշնամիներին
երկրի երեսը.
20:16 Յովնաթանն ուխտ կապեց Դաւթի տան հետ՝ ասելով
Եհովան դա պահանջում է նույնիսկ Դավթի թշնամիների ձեռքից։
20:1717 Յովնաթանը դարձեալ երդում արեց Դաւիթին, որովհետեւ նա սիրում էր նրան
սիրում էր նրան այնպես, ինչպես նա սիրում էր իր հոգին:
20:18 Յովնաթանն ասաց Դաւթին. Վաղը նորալուսին է.
կարոտեք, որովհետև ձեր աթոռը դատարկ կլինի:
20:19 Եվ երբ երեք օր մնաս, այն ժամանակ շուտով իջնես,
և արի այնտեղ, որտեղ դու թաքնվել էիր գործի ժամանակ
ձեռքին էր, և կմնա Եզելի քարի մոտ։
20:20 Եվ ես երեք նետ կարձակեմ նրա կողքին, կարծես կրակել եմ
նշագծել.
20:21 Եվ ահա ես կուղարկեմ մի տղայի՝ ասելով. «Գնա՛, գտի՛ր նետերը»: Եթե ես
«Ահա նետերը քո այս կողմում են».
վերցրեք դրանք; ապա դու արի, որովհետև քեզ համար խաղաղություն է և ոչ մի վնաս. ինչպես
կենդանի է Տէրը։
20:22 Բայց եթե ասեմ այս երիտասարդին
քեզ; գնա՛, որովհետեւ Տէրն է քեզ ուղարկել։
20:23 Եվ ինչ վերաբերում է այն հարցին, որի մասին դու և ես խոսել ենք, ահա.
Տէրը յաւիտեան իմ ու քո միջեւ լինի։
20:24 Եվ Դավիթը թաքնվեց դաշտում, և երբ նոր լուսինը եկավ,
թագավորը նստեցրեց նրան միս ուտելու։
20:25 Եվ թագավորը նստեց իր աթոռին, ինչպես մյուս ժամանակներում, նույնիսկ մոտ գտնվող նստատեղի վրա.
Հովնաթանը վեր կացավ, Աբենները նստեց Սավուղի և Դավթի կողքին
տեղը դատարկ էր.
20:26 Այնուամենայնիվ, Սավուղն այդ օրը ոչինչ չխոսեց, քանի որ մտածում էր.
Նրա հետ ինչ-որ բան է պատահել, նա մաքուր չէ. անշուշտ նա մաքուր չէ:
20:27 Եւ եղաւ յաջորդ օրը, որ երկրորդ օրն էր
Այդ ամիս Դավթի տեղը դատարկ էր։ Սավուղն ասաց իր Հովնաթանին
Որդի՛, Ուստի Հեսսեի որդին երեկ էլ չի եկել ուտելու,
ոչ էլ այսօր
20:2828 Յովնաթանը պատասխանեց Սաւուղին
Բեթղեհեմ.
20:29 Եւ ասէ. որովհետև մեր ընտանիքը զոհաբերություն ունի
քաղաքը; իսկ եղբայրս՝ հրամայեց ինծի հոն ըլլալ, իսկ հիմա, եթէ
Ես քո աչքին շնորհ եմ գտել, թող հեռանամ, աղաչում եմ քեզ, և տեսնեմ
իմ եղբայրներ. Ուստի նա չի գալիս թագավորի սեղանի մոտ։
20:30 Այն ժամանակ Սավուղի բարկությունը բորբոքվեց Հովնաթանի դեմ, և նա ասաց նրան.
Դու այլասերված ապստամբ կնոջ որդի, ես չգիտե՞մ, որ դու ունես
ընտրեցիր Հեսսեի որդուն քո շփոթության համար և ի շփոթություն
քո մոր մերկությա՞նը։
20:31 Քանի դեռ Հեսսեի որդին ապրում է գետնի վրա, դու մի՛
հաստատվի, ոչ էլ քո թագավորությունը։ Ուստի հիմա ուղարկիր և տար նրան
ինձ, որովհետև նա անպայման կմեռնի:
20:32 Եւ Յովնաթան պատասխանեց Սաւուղին իր հօրը, եւ ասեց նրան
նա կսպանվի՞։ ի՞նչ է արել նա։
20:33 Եվ Սավուղը նիզակը նետեց նրա վրա, որ հարվածի նրան, որից Հովնաթանը գիտեր, որ
նրա հայրը որոշել էր սպանել Դավթին։
20:34 Ուստի Հովնաթանը սաստիկ բարկությամբ վեր կացավ սեղանից և միս չկերավ.
Ամսվա երկրորդ օրը, քանի որ նա տրտմել էր Դավթի համար, քանի որ նրա համար
հայրը նրան խայտառակել էր։
20:35 Առաւօտեան Յովնաթանը դուրս ելաւ
դաշտը Դավթի հետ նշանակված ժամանակին, և նրա հետ մի փոքրիկ տղա։
20:36 Նա ասաց իր տղային.
Եվ երբ տղան վազեց, նա նետ արձակեց նրա այն կողմ:
20:37 Երբ պատանին հասաւ Յովնաթանի նետի տեղը
կրակեց, Ջոնաթանը լաց եղավ տղայի հետևից և ասաց
դու՞
20:38 Եվ Հովնաթանն աղաղակեց տղայի հետևից. «Շտապի՛ր, շտապի՛ր, մի՛ մնա»: Եվ
Հովնաթանի պատանին նետերը հավաքեց և եկավ իր տիրոջ մոտ։
20:39 Բայց տղան ոչինչ չգիտեր. միայն Հովնաթանն ու Դավիթը գիտեին այդ հարցը:
20:40 Եւ Յովնաթանն իր հրետանին տուեց իր պատանին եւ ասաց նրան.
տարեք դրանք քաղաք:
20:41 Եվ հենց որ տղան գնաց, Դավիթը վեր կացավ մի տեղից դեպի այն
հարավ, երեսի վրա ընկավ գետնին և երեքով խոնարհվեց
և նրանք համբուրում էին միմյանց և լաց էին լինում, մինչև
Դավիթը գերազանցեց.
20:42 Յովնաթանը Դաւիթին ասաց.
մեր մասին՝ Տիրոջ անունով, ասելով.
և իմ սերնդի և քո սերնդի միջև հավիտյան: Եւ նա վեր կացաւ եւ գնաց:
և Հովնաթանը գնաց քաղաք։