1 Կորնթացիներ 13:1 Թեև ես խոսում եմ մարդկանց և հրեշտակների լեզուներով, բայց չեմ խոսում ողորմություն, ես դարձել եմ հնչող պղինձի կամ ծնծղաի պես: 13:2 Եվ չնայած ես մարգարեության պարգև ունեմ և հասկանում եմ բոլոր խորհուրդները, և ամբողջ գիտելիքը; և թեև ես ամբողջ հավատ ունեմ, որպեսզի կարողանամ հեռացնել սարեր, և ողորմություն չունեմ, ես ոչինչ եմ. 13:3 Եվ եթե ես իմ ամբողջ ունեցվածքը տամ աղքատներին կերակրելու համար, և թեև ես տամ իմը մարմինը այրվելու, և սթափություն չունենալու համար, դա ինձ ոչ մի օգուտ չի տալիս: 13:4 Գթությունը երկար համբերում է և բարի է. բարեգործությունը չի նախանձում. բարեգործություն չի պարծենում ինքն իրեն, չի գոռոզանում, 13:5 Անպատշաճ չի վարվում, իրենը չի փնտրում, հեշտ չէ գրգռված, չարիք չի մտածում. 13:6 Ուրախանում է ոչ անօրէնութեան, այլ ուրախանում է ճշմարտութեան. 13:7 Ամեն բանի տանում է, ամեն բանի հավատում է, ամեն բանի հույս ունի, համբերում է բոլոր բաները. 13:8 Սէրը երբեք չի դադարի. եթէ լեզուներ լինեն, պիտի դադարեն. լինի գիտելիք, այն կվերանա։ 13:9 Որովհետեւ մասամբ գիտենք, մասամբ ալ կը մարգարէանանք. 13:10 Բայց երբ կատարեալը գայ, մասամբ պիտի գայ վերացնել. 13:11 Երբ ես երեխա էի, ես խոսում էի որպես երեխա, ես հասկանում էի որպես երեխա, ես Մանկուց մտածում էի, բայց երբ տղամարդ դարձա, մանկական բաները մի կողմ թողեցի։ 13:12 Այժմ մենք տեսնում ենք ապակու միջով, մութ. բայց հետո դեմ առ դեմ. հիմա ես մասամբ իմանալ; բայց այն ատեն պիտի գիտնամ ինչպէս որ ծանօթ եմ: 13:13 Եվ հիմա մնում է հավատքը, հույսը, գթությունը, այս երեքը. բայց ամենամեծը սրանք բարեգործություն են։