1 Կորնթացիներ
13:1 Թեև ես խոսում եմ մարդկանց և հրեշտակների լեզուներով, բայց չեմ խոսում
ողորմություն, ես դարձել եմ հնչող պղինձի կամ ծնծղաի պես:
13:2 Եվ չնայած ես մարգարեության պարգև ունեմ և հասկանում եմ բոլոր խորհուրդները,
և ամբողջ գիտելիքը; և թեև ես ամբողջ հավատ ունեմ, որպեսզի կարողանամ հեռացնել
սարեր, և ողորմություն չունեմ, ես ոչինչ եմ.
13:3 Եվ եթե ես իմ ամբողջ ունեցվածքը տամ աղքատներին կերակրելու համար, և թեև ես տամ իմը
մարմինը այրվելու, և սթափություն չունենալու համար, դա ինձ ոչ մի օգուտ չի տալիս:
13:4 Գթությունը երկար համբերում է և բարի է. բարեգործությունը չի նախանձում. բարեգործություն
չի պարծենում ինքն իրեն, չի գոռոզանում,
13:5 Անպատշաճ չի վարվում, իրենը չի փնտրում, հեշտ չէ
գրգռված, չարիք չի մտածում.
13:6 Ուրախանում է ոչ անօրէնութեան, այլ ուրախանում է ճշմարտութեան.
13:7 Ամեն բանի տանում է, ամեն բանի հավատում է, ամեն բանի հույս ունի, համբերում է
բոլոր բաները.
13:8 Սէրը երբեք չի դադարի.
եթէ լեզուներ լինեն, պիտի դադարեն. լինի գիտելիք,
այն կվերանա։
13:9 Որովհետեւ մասամբ գիտենք, մասամբ ալ կը մարգարէանանք.
13:10 Բայց երբ կատարեալը գայ, մասամբ պիտի գայ
վերացնել.
13:11 Երբ ես երեխա էի, ես խոսում էի որպես երեխա, ես հասկանում էի որպես երեխա, ես
Մանկուց մտածում էի, բայց երբ տղամարդ դարձա, մանկական բաները մի կողմ թողեցի։
13:12 Այժմ մենք տեսնում ենք ապակու միջով, մութ. բայց հետո դեմ առ դեմ. հիմա ես
մասամբ իմանալ; բայց այն ատեն պիտի գիտնամ ինչպէս որ ծանօթ եմ:
13:13 Եվ հիմա մնում է հավատքը, հույսը, գթությունը, այս երեքը. բայց ամենամեծը
սրանք բարեգործություն են։