स्तोत्रां १४१:१ प्रभू, हांव तुका रडटां, म्हाका बेगीन कर; माझ्या आवाजाक कान कर, जेन्ना तुका रडटां. १४१:२ म्हजी मागणें तुज्या मुखार धूप म्हूण मांडूं; आनी उखलप हें सांजवेळा बळी म्हणून माझें हात. 141:3 हे सर्वेस्पर, म्हज्या तोंडा मुखार पळोवणी दवर; ओंठांचें दार दवर. १४१:४ म्हजें काळीज खंयच्याय वायट गजाली कडेन वळोवंक नाका, वायट कर्तुबां करपाक अधर्म करपी मनीस, आनी तांचो रस म्हाका खावंक दिवचो न्हय. १४१:५ नीतिमानांनी म्हाका मारूंक दिवचो; तें एक दयाळपण आसतलें आनी ताणें धिटाय दिवंक जाय हांव; तें एक उत्तम तेल आसतलें, जें म्हजी तकली मोडची ना, कित्याक अजून म्हजी मागणेंय तांच्या संकश्टां मदीं आसतली. 141:6 जेन्ना तांचे न्यायाधीश फातराच्या सुवातेर उडयतले तेन्ना ते म्हजें आयकूंक शकतले शब्द; कारण ते गोड आसतात. १४१:७ आमचीं हाडां थडग्याच्या तोंडार शिंपडटात, जशें एक कापता आनी धर्तरेचेर लांकूड फाडटा. १४१:८ पूण म्हजे दोळे तुजे कडेन आसात, हे देवा सर्वेस्पर, तुजेर म्हजो विस्वास आसा; सुटी माझ्या जीवाक निराधार न्हय. 141:9 तांणी म्हजे खातीर घाल्ल्या फांसांतल्यान आनी जिनांच्या जिनांतल्यान म्हाका राख अधर्माचे कामगार. 141:10 वायटकार आपल्या जाळांत पडूंक दिवचे, जाल्यार हांव सुटता.