स्तोत्रां
१४१:१ प्रभू, हांव तुका रडटां, म्हाका बेगीन कर; माझ्या आवाजाक कान कर, जेन्ना
तुका रडटां.
१४१:२ म्हजी मागणें तुज्या मुखार धूप म्हूण मांडूं; आनी उखलप हें
सांजवेळा बळी म्हणून माझें हात.
141:3 हे सर्वेस्पर, म्हज्या तोंडा मुखार पळोवणी दवर; ओंठांचें दार दवर.
१४१:४ म्हजें काळीज खंयच्याय वायट गजाली कडेन वळोवंक नाका, वायट कर्तुबां करपाक
अधर्म करपी मनीस, आनी तांचो रस म्हाका खावंक दिवचो न्हय.
१४१:५ नीतिमानांनी म्हाका मारूंक दिवचो; तें एक दयाळपण आसतलें आनी ताणें धिटाय दिवंक जाय
हांव; तें एक उत्तम तेल आसतलें, जें म्हजी तकली मोडची ना, कित्याक अजून
म्हजी मागणेंय तांच्या संकश्टां मदीं आसतली.
141:6 जेन्ना तांचे न्यायाधीश फातराच्या सुवातेर उडयतले तेन्ना ते म्हजें आयकूंक शकतले
शब्द; कारण ते गोड आसतात.
१४१:७ आमचीं हाडां थडग्याच्या तोंडार शिंपडटात, जशें एक कापता आनी
धर्तरेचेर लांकूड फाडटा.
१४१:८ पूण म्हजे दोळे तुजे कडेन आसात, हे देवा सर्वेस्पर, तुजेर म्हजो विस्वास आसा; सुटी
माझ्या जीवाक निराधार न्हय.
141:9 तांणी म्हजे खातीर घाल्ल्या फांसांतल्यान आनी जिनांच्या जिनांतल्यान म्हाका राख
अधर्माचे कामगार.
141:10 वायटकार आपल्या जाळांत पडूंक दिवचे, जाल्यार हांव सुटता.