स्तोत्रां
१२९:१ म्हज्या तरणाट्या काळा थावन तांणी म्हाका जायते फावटीं त्रास दिला, आतां इज्रायल म्हणूं.
129:2 तांणी म्हाका तरणाट्यापणांतल्यान जायते फावटीं त्रास दिलो, तरी तांणी म्हाका त्रास दिवंक ना
म्हजेर जैत मेळयलें.
129:3 नांगर म्हज्या फाटीर नांगरताले, तांणी आपलीं खांदयो लांब केल्यो.
129:4 सर्वेस्पर नितीमान, ताणें वायट लोकांचीं दोरयो कापल्यात.
129:5 सियोनाचो दुस्वास करपी सगळ्यांक घुस्पावंक आनी फाटीं वळूंक जाय.
129:6 घरांच्या माथ्यार आशिल्ल्या तणा सारके आसूं, जें ताचे मुखार सुकता
वाडटा: १.
129:7 ताका लागून कापपी हात भरना; तशेंच गुठले बांदपी
ताची छाती.
129:8 तशेंच वचपी लोक ‘देवाचो आशीर्वाद तुमचेर जावं’ अशें म्हणनात.
आमी तुमकां सर्वेस्पराच्या नांवान आशीर्वाद दितात.