स्तोत्रां १२९:१ म्हज्या तरणाट्या काळा थावन तांणी म्हाका जायते फावटीं त्रास दिला, आतां इज्रायल म्हणूं. 129:2 तांणी म्हाका तरणाट्यापणांतल्यान जायते फावटीं त्रास दिलो, तरी तांणी म्हाका त्रास दिवंक ना म्हजेर जैत मेळयलें. 129:3 नांगर म्हज्या फाटीर नांगरताले, तांणी आपलीं खांदयो लांब केल्यो. 129:4 सर्वेस्पर नितीमान, ताणें वायट लोकांचीं दोरयो कापल्यात. 129:5 सियोनाचो दुस्वास करपी सगळ्यांक घुस्पावंक आनी फाटीं वळूंक जाय. 129:6 घरांच्या माथ्यार आशिल्ल्या तणा सारके आसूं, जें ताचे मुखार सुकता वाडटा: १. 129:7 ताका लागून कापपी हात भरना; तशेंच गुठले बांदपी ताची छाती. 129:8 तशेंच वचपी लोक ‘देवाचो आशीर्वाद तुमचेर जावं’ अशें म्हणनात. आमी तुमकां सर्वेस्पराच्या नांवान आशीर्वाद दितात.