Salmos 109:1 Non cales, Deus da miña louvanza; 109:2 Porque a boca do impío e a boca do enganador están abertas contra min: faláronme contra min cunha lingua mentira. 109:3 Rodeáronme tamén con palabras de odio; e loitou contra min sen causa. 109:4 Polo meu amor son os meus adversarios, pero eu entregome á oración. 109:5 E recompensáronme mal por ben, e odio polo meu amor. 109:6 Pon un home malvado sobre el, e deixa que Satanás quede á súa dereita. 109:7 Cando sexa xulgado, que sexa condenado, e que a súa oración sexa pecado. 109:8 Que os seus días sexan poucos; e que outro ocupe o seu cargo. 109:9 Que os seus fillos sexan orfos, e a súa muller viúva. 109:10 Que os seus fillos sexan continuamente vagabundos e mendiguen; que busquen o seu pan tamén fóra dos seus lugares desolados. 109:11 Que o ladrón colle todo o que ten; e que os estraños se estraguen o seu traballo. 109:12 Que non haxa quen lle faga misericordia, nin quen quede favorece aos seus fillos orfos. 109:13 Que a súa posteridade sexa cortada; e na xeración seguinte que os seus o nome sexa borrado. 109:14 Que se lembre ante o Señor a iniquidade dos seus pais; e non deixes o pecado da súa nai sexa borrado. 109:15 Que estean continuamente diante de Xehová, para que elimine a memoria deles da terra. 109:16 Porque non se acordou de mostrar misericordia, senón que perseguiu aos pobres e home necesitado, para matar ata os quebrantados de corazón. 109:17 Como amaba a maldición, así lle chegase, como non se deleitaba en bendición, que estea lonxe del. 109:18 Como se revestía de maldicións como coa súa vestimenta, así o deixe entra nas súas entrañas coma auga, e como aceite nos ósos. 109:19 Que sexa para el coma a roupa que o cobre e como un cinto co que está cinguido continuamente. 109:20 Que esta sexa a recompensa dos meus adversarios de parte do Señor e deles que falan mal da miña alma. 109:21 Pero ti fai por min, Deus, Señor, polo teu nome, porque o teu a misericordia é boa, líbrame. 109:22 Porque son pobre e necesitado, e o meu corazón está ferido dentro de min. 109:23 Marcho coma a sombra cando decae; o saltón. 109:24 Os meus xeonllos están débiles polo xaxún; e a miña carne falla de gordura. 109:25 Eu tamén me convertín nun oprobio para eles: cando me miraron, tremáronse as súas cabezas. 109:26 Axúdame, Señor, meu Deus: sálvame segundo a túa misericordia. 109:27 Para que saiban que esta é a túa man; que ti, Señor, o fixeches. 109:28 Que maldigan, pero ti bendiga: cando se erguen, que se avergoñen; pero que se alegre o teu servo. 109:29 Que os meus adversarios estean revestidos de vergoña e que cobren eles mesmos coa súa propia confusión, como cun manto. 109:30 Louvarei moito ao Señor coa miña boca; si, loareino entre a multitude. 109:31 Porque estará á dereita do pobre, para salvalo daqueles que condenan a súa alma.