Salmos
109:1 Non cales, Deus da miña louvanza;
109:2 Porque a boca do impío e a boca do enganador están abertas
contra min: faláronme contra min cunha lingua mentira.
109:3 Rodeáronme tamén con palabras de odio; e loitou contra min
sen causa.
109:4 Polo meu amor son os meus adversarios, pero eu entregome á oración.
109:5 E recompensáronme mal por ben, e odio polo meu amor.
109:6 Pon un home malvado sobre el, e deixa que Satanás quede á súa dereita.
109:7 Cando sexa xulgado, que sexa condenado, e que a súa oración sexa
pecado.
109:8 Que os seus días sexan poucos; e que outro ocupe o seu cargo.
109:9 Que os seus fillos sexan orfos, e a súa muller viúva.
109:10 Que os seus fillos sexan continuamente vagabundos e mendiguen; que busquen o seu
pan tamén fóra dos seus lugares desolados.
109:11 Que o ladrón colle todo o que ten; e que os estraños se estraguen
o seu traballo.
109:12 Que non haxa quen lle faga misericordia, nin quen quede
favorece aos seus fillos orfos.
109:13 Que a súa posteridade sexa cortada; e na xeración seguinte que os seus
o nome sexa borrado.
109:14 Que se lembre ante o Señor a iniquidade dos seus pais; e non deixes
o pecado da súa nai sexa borrado.
109:15 Que estean continuamente diante de Xehová, para que elimine a memoria
deles da terra.
109:16 Porque non se acordou de mostrar misericordia, senón que perseguiu aos pobres
e home necesitado, para matar ata os quebrantados de corazón.
109:17 Como amaba a maldición, así lle chegase, como non se deleitaba en
bendición, que estea lonxe del.
109:18 Como se revestía de maldicións como coa súa vestimenta, así o deixe
entra nas súas entrañas coma auga, e como aceite nos ósos.
109:19 Que sexa para el coma a roupa que o cobre e como un cinto
co que está cinguido continuamente.
109:20 Que esta sexa a recompensa dos meus adversarios de parte do Señor e deles
que falan mal da miña alma.
109:21 Pero ti fai por min, Deus, Señor, polo teu nome, porque o teu
a misericordia é boa, líbrame.
109:22 Porque son pobre e necesitado, e o meu corazón está ferido dentro de min.
109:23 Marcho coma a sombra cando decae;
o saltón.
109:24 Os meus xeonllos están débiles polo xaxún; e a miña carne falla de gordura.
109:25 Eu tamén me convertín nun oprobio para eles: cando me miraron, tremáronse
as súas cabezas.
109:26 Axúdame, Señor, meu Deus: sálvame segundo a túa misericordia.
109:27 Para que saiban que esta é a túa man; que ti, Señor, o fixeches.
109:28 Que maldigan, pero ti bendiga: cando se erguen, que se avergoñen;
pero que se alegre o teu servo.
109:29 Que os meus adversarios estean revestidos de vergoña e que cobren
eles mesmos coa súa propia confusión, como cun manto.
109:30 Louvarei moito ao Señor coa miña boca; si, loareino
entre a multitude.
109:31 Porque estará á dereita do pobre, para salvalo daqueles
que condenan a súa alma.