Lamentacións
2:1 Como cubriu o Señor á filla de Sión cunha nube na súa
rabia, e bota do ceo á terra a beleza de Israel,
e non se lembraba do seu escabel no día da súa ira!
2:2 O Señor enguliu todas as moradas de Xacob, e non o fixo
compadecido: derrubou na súa ira as fortalezas do
filla de Xudá; botounos ao chan: ten
contaminaron o reino e os seus príncipes.
2:3 Cortou na súa ira ardente todo o corno de Israel: ten
retirou a man dereita de diante do inimigo, e ardeu contra
Xacob coma un lume ardente, que devora ao redor.
2:4 Tendeu o seu arco coma un inimigo: quedou coa súa man dereita coma un
adversario, e matou todo o que era agradable á vista no tabernáculo
da filla de Sión: derramou o seu furor coma o lume.
2:5 O Señor foi coma un inimigo: tragou a Israel, tragou
levanta todos os seus palacios: destruíu as súas fortalezas e ten
aumentou na filla de Xudá o loito e os lamentos.
2:6 E quitou violentamente o seu tabernáculo, coma se fose de a
xardín: destruíu os seus lugares de reunión: o Señor
fixo que as festas solemnes e os sábados fosen esquecidos en Sión, e ten
desprezado na indignación da súa ira ao rei e ao cura.
2:7 O Señor derrotou o seu altar, aborreceu o seu santuario,
entregou en mans do inimigo os muros dos seus palacios; eles
fixeron ruído na casa do Señor, coma no día de solemne
festa.
2:8 O Señor propuxo destruír o muro da filla de Sión: el
estendeu unha liña, non retirou a súa man
destruíndo: por iso fixo lamentar a muralla e o muro; eles
languideceu xuntos.
2:9 As súas portas están afundidas no chan; destruíuna e destruíuna
barrotes: o seu rei e os seus príncipes están entre os xentís: a lei é non
máis; os seus profetas tampouco atopan visión do Señor.
2:10 Os anciáns da filla de Sión sentan no chan e gardan
silencio: botaron po sobre as súas cabezas; cinguiron
eles mesmos con cilicio: as virxes de Xerusalén colgan os seus
diríxese ao chan.
2:11 Os meus ollos fáltanse de bágoas, as miñas entrañas turbanse, o meu fígado está derramado
na terra, para a destrución da filla do meu pobo;
porque os nenos e as lactantes esvaecen nas rúas da cidade.
2:12 Dinlle ás súas nais: Onde están o millo e o viño? cando se desmaiaron como
os feridos nas rúas da cidade, cando a súa alma se derramaba
no seo das súas nais.
2:13 Que teño que levar para testemuñar por ti? que cousa vou comparar
ti, filla de Xerusalén? a que te igualarei, para que poida
consolate, virxe filla de Sion? pois a túa brecha é grande como
o mar: quen pode curarte?
2:14 Os teus profetas viron para ti cousas vanas e insensatas;
non descubriu a túa iniquidade, para afastar o teu cativerio; pero vira
para ti falsas cargas e causas de desterro.
2:15 Todos os que pasan por alí baten as mans contra ti; asubian e moven a cabeza
á filla de Xerusalén, dicindo: Esta é a cidade que os homes chaman A
perfección da beleza, a alegría de toda a terra?
2:16 Todos os teus inimigos abriron a boca contra ti: asubío e
rechinar os dentes: din: Tragámola: certamente isto é
o día que buscamos; atopamos, vimos.
2:17 Xehová fixo o que tiña previsto; cumpriu a súa palabra
que mandara nos tempos antigos: derrubou e ten
non ten compasión: e fixo que o teu inimigo se alegrase por ti
establece o corno dos teus adversarios.
2:18 O seu corazón clamou ao Señor: ¡Oh muro da filla de Sión!
as bágoas corren día e noite coma un río: non te deas descanso; non deixes
cesa a mazá dos teus ollos.
2:19 Levántate, clama na noite: no comezo das gardas derrama
o teu corazón coma auga diante da cara do Señor: ergue as túas mans
cara a el pola vida dos teus fillos pequenos, que morren de fame
a parte superior de cada rúa.
2:20 Velaquí, Señor, e considera a quen fixeches isto. Será o
as mulleres comen os seus froitos, e os nenos dun palmo? será o cura e
o profeta será asasinado no santuario do Señor?
2:21 Os mozos e os vellos xacen no chan nas rúas: as miñas virxes e
os meus mozos caeron pola espada; matáchelos no día de
a túa rabia; mataches, e non te compadeches.
2:22 Chamaches como nun día solemne os meus terrores arredor, de xeito que en
o día da ira do Señor ninguén escapou nin quedou: os que teño
envolto e criado o meu inimigo consumiu.