Lamentacións 2:1 Como cubriu o Señor á filla de Sión cunha nube na súa rabia, e bota do ceo á terra a beleza de Israel, e non se lembraba do seu escabel no día da súa ira! 2:2 O Señor enguliu todas as moradas de Xacob, e non o fixo compadecido: derrubou na súa ira as fortalezas do filla de Xudá; botounos ao chan: ten contaminaron o reino e os seus príncipes. 2:3 Cortou na súa ira ardente todo o corno de Israel: ten retirou a man dereita de diante do inimigo, e ardeu contra Xacob coma un lume ardente, que devora ao redor. 2:4 Tendeu o seu arco coma un inimigo: quedou coa súa man dereita coma un adversario, e matou todo o que era agradable á vista no tabernáculo da filla de Sión: derramou o seu furor coma o lume. 2:5 O Señor foi coma un inimigo: tragou a Israel, tragou levanta todos os seus palacios: destruíu as súas fortalezas e ten aumentou na filla de Xudá o loito e os lamentos. 2:6 E quitou violentamente o seu tabernáculo, coma se fose de a xardín: destruíu os seus lugares de reunión: o Señor fixo que as festas solemnes e os sábados fosen esquecidos en Sión, e ten desprezado na indignación da súa ira ao rei e ao cura. 2:7 O Señor derrotou o seu altar, aborreceu o seu santuario, entregou en mans do inimigo os muros dos seus palacios; eles fixeron ruído na casa do Señor, coma no día de solemne festa. 2:8 O Señor propuxo destruír o muro da filla de Sión: el estendeu unha liña, non retirou a súa man destruíndo: por iso fixo lamentar a muralla e o muro; eles languideceu xuntos. 2:9 As súas portas están afundidas no chan; destruíuna e destruíuna barrotes: o seu rei e os seus príncipes están entre os xentís: a lei é non máis; os seus profetas tampouco atopan visión do Señor. 2:10 Os anciáns da filla de Sión sentan no chan e gardan silencio: botaron po sobre as súas cabezas; cinguiron eles mesmos con cilicio: as virxes de Xerusalén colgan os seus diríxese ao chan. 2:11 Os meus ollos fáltanse de bágoas, as miñas entrañas turbanse, o meu fígado está derramado na terra, para a destrución da filla do meu pobo; porque os nenos e as lactantes esvaecen nas rúas da cidade. 2:12 Dinlle ás súas nais: Onde están o millo e o viño? cando se desmaiaron como os feridos nas rúas da cidade, cando a súa alma se derramaba no seo das súas nais. 2:13 Que teño que levar para testemuñar por ti? que cousa vou comparar ti, filla de Xerusalén? a que te igualarei, para que poida consolate, virxe filla de Sion? pois a túa brecha é grande como o mar: quen pode curarte? 2:14 Os teus profetas viron para ti cousas vanas e insensatas; non descubriu a túa iniquidade, para afastar o teu cativerio; pero vira para ti falsas cargas e causas de desterro. 2:15 Todos os que pasan por alí baten as mans contra ti; asubian e moven a cabeza á filla de Xerusalén, dicindo: Esta é a cidade que os homes chaman A perfección da beleza, a alegría de toda a terra? 2:16 Todos os teus inimigos abriron a boca contra ti: asubío e rechinar os dentes: din: Tragámola: certamente isto é o día que buscamos; atopamos, vimos. 2:17 Xehová fixo o que tiña previsto; cumpriu a súa palabra que mandara nos tempos antigos: derrubou e ten non ten compasión: e fixo que o teu inimigo se alegrase por ti establece o corno dos teus adversarios. 2:18 O seu corazón clamou ao Señor: ¡Oh muro da filla de Sión! as bágoas corren día e noite coma un río: non te deas descanso; non deixes cesa a mazá dos teus ollos. 2:19 Levántate, clama na noite: no comezo das gardas derrama o teu corazón coma auga diante da cara do Señor: ergue as túas mans cara a el pola vida dos teus fillos pequenos, que morren de fame a parte superior de cada rúa. 2:20 Velaquí, Señor, e considera a quen fixeches isto. Será o as mulleres comen os seus froitos, e os nenos dun palmo? será o cura e o profeta será asasinado no santuario do Señor? 2:21 Os mozos e os vellos xacen no chan nas rúas: as miñas virxes e os meus mozos caeron pola espada; matáchelos no día de a túa rabia; mataches, e non te compadeches. 2:22 Chamaches como nun día solemne os meus terrores arredor, de xeito que en o día da ira do Señor ninguén escapou nin quedou: os que teño envolto e criado o meu inimigo consumiu.