Isaías
62:1 Non calarei por amor de Sión, e por amor de Xerusalén
non descansará, ata que a súa xustiza salga como brillo,
e a súa salvación coma unha lámpada que arde.
62:2 E os xentís verán a túa xustiza, e todos os reis a túa gloria.
e chamarache cun novo nome, que a boca do Señor
nomeará.
62:3 Tamén serás unha coroa de gloria na man de Xehová e un real
diadema na man do teu Deus.
62:4 Xa non serás chamado Abandonada; nin a túa terra máis
chámase desolado, pero a ti serás chamado Hefziba e a túa terra
Beulah: porque o Señor se deleita en ti, e a túa terra casarase.
62:5 Porque como un mozo se casa cunha virxe, os teus fillos casarán contigo.
como o noivo se alegra pola noiva, así se alegrará o teu Deus
sobre ti.
62:6 Puxen vixías nas túas murallas, Xerusalén, que nunca aguantará
a súa paz día nin noite: vós que facedes mención ao Señor, non gardades
silencio,
62:7 E non lle deas descanso, ata que estableza e faga a Xerusalén
loanza na terra.
62:8 O Señor xurou pola súa man dereita e polo brazo da súa forza,
Seguro que xa non darei o teu millo para ser comida dos teus inimigos; e
os fillos do estranxeiro non beberán o teu viño, polo que ti
traballou:
62:9 Pero os que o recolleron comerán e loarán ao Señor; e
os que o reuniron beberano nos atrios meus
santidade.
62:10 Pasa, atravesa as portas; preparade o camiño da xente; reparto
arriba, bota a estrada; recoller as pedras; levantar un estándar para
a xente.
62:11 Velaquí, o Señor proclamou ata o fin do mundo:
a filla de Sión: Velaquí que vén a túa salvación; velaquí a súa recompensa
está con el, e o seu traballo diante del.
62:12 E chamaranos: Pobo santo, Redimidos do Señor
chamarácheche: Buscado, Cidade non abandonada.