Isaías 62:1 Non calarei por amor de Sión, e por amor de Xerusalén non descansará, ata que a súa xustiza salga como brillo, e a súa salvación coma unha lámpada que arde. 62:2 E os xentís verán a túa xustiza, e todos os reis a túa gloria. e chamarache cun novo nome, que a boca do Señor nomeará. 62:3 Tamén serás unha coroa de gloria na man de Xehová e un real diadema na man do teu Deus. 62:4 Xa non serás chamado Abandonada; nin a túa terra máis chámase desolado, pero a ti serás chamado Hefziba e a túa terra Beulah: porque o Señor se deleita en ti, e a túa terra casarase. 62:5 Porque como un mozo se casa cunha virxe, os teus fillos casarán contigo. como o noivo se alegra pola noiva, así se alegrará o teu Deus sobre ti. 62:6 Puxen vixías nas túas murallas, Xerusalén, que nunca aguantará a súa paz día nin noite: vós que facedes mención ao Señor, non gardades silencio, 62:7 E non lle deas descanso, ata que estableza e faga a Xerusalén loanza na terra. 62:8 O Señor xurou pola súa man dereita e polo brazo da súa forza, Seguro que xa non darei o teu millo para ser comida dos teus inimigos; e os fillos do estranxeiro non beberán o teu viño, polo que ti traballou: 62:9 Pero os que o recolleron comerán e loarán ao Señor; e os que o reuniron beberano nos atrios meus santidade. 62:10 Pasa, atravesa as portas; preparade o camiño da xente; reparto arriba, bota a estrada; recoller as pedras; levantar un estándar para a xente. 62:11 Velaquí, o Señor proclamou ata o fin do mundo: a filla de Sión: Velaquí que vén a túa salvación; velaquí a súa recompensa está con el, e o seu traballo diante del. 62:12 E chamaranos: Pobo santo, Redimidos do Señor chamarácheche: Buscado, Cidade non abandonada.